Oswald Armbuster nie doczekał się, ani zimą, ani wiosną odwiedzin, a sam drugi raz się nie zjawił. Chłopcy ze Stirlandu widywali go kilkakrotnie w Diesdorfie. Był na festiwalu Nowego Roku, podczas którego trzech dziesięciolatków wyboru nie miało przyjęcia Rytu Przeznaczenia, bo akurat utknął na zimę w miasteczku kapłan Morra pełniący funkcję Czarnowróża. Wystraszone latorośle zaniosły ofiary Bogu Umarłych, a z dymu czarnych świec kapłan obwieścił im przedśmietną przepowiednię. Jeden miał być tuż przed końcem swego żywota opuszczonym przez Ranalda, drugiego bogowie w chwili śmierci ogarniać mieli swym wejrzeniem, a trzeci, najbardziej ze wszystkich poruszony, tuż przed odejściem do Ogrodów Morra zobaczyć winien dwuogonową kometę. Nie dziwota, że chłopaczek trząsł się powstrzymując łzy, bo wszak w reiklandzie ów symbol kultu Sigmara widzi się niemal na każdym kroku!

Detektyw, mimo iż jakoby miało mu się spieszyć, zabawił mroźny Nachexen i cieplejszy Jahrdrung. Śnieg co prawda przestał sypać, lecz z wiecznie zachmurzonego nieba zaczął lać deszcz z przenikliwie mroźnym wiatrem, aż do kilku dni przed Zrównaniem Wiosennym. Jako, że Diesdorf Mannana w wielkim poważaniu i czci zachowywał, Mitterfruhl było huczne i wesołe. Radowali się miejscowi żegnając Ulryka bez żalu, bo zima wyjątkowo mroźną stała. Najmniej do śmiechu było chyba tylko pastuszce, której rodzinie w zaszczycie przypadło złożenie Bogu Mórz w ofierze młodego zwierzęcia. Traf chciał, że akurat ulubionego prosiaczka dziewczynki z ich stadka, którego po krótkiej i nierównej walce pochłonęły nabrzmiałe rzeczne fale.

Dwa dni po poprawinach festiwalu, kiedy rybacy z ufnością i przestrachem wypływali świtaniem stawiać sieci, Chłopcy ze Stirlandu wyruszyli wozem do Altforfu, skąd główny trakt middenheimski wiódł na północ przez zielone, przepastne knieje Middenlandu.

Szybko zorientowali się, tuż po opuszczeniu Diesdorfu, iż w odległości zasięgu wzroku podąża za nimi niespiesznie znajoma sylwetka. Herr Armbruster jechał sobie sam stępa na pstrokatym koniu po rozmokłym trakcie, wcale nie kryjąc swej obecnosci.

Chłodem zaczęła się wiosna, jakby słońce jeszcze nie przebudziło się z zimowego snu zagrzebane w szaroburych pierzynach ciężkich chmur. Wietrzyk zacinał nieprzyjemnie chłoszcząc mokrymi strugami zimnego deszczu.