Wyświetl Pojedyńczy Post
Stary 19-09-2018, 22:46   #8
Buka
Wiedźma
 
Buka's Avatar
 
Reputacja: 1 Buka ma wspaniałą reputacjęBuka ma wspaniałą reputacjęBuka ma wspaniałą reputacjęBuka ma wspaniałą reputacjęBuka ma wspaniałą reputacjęBuka ma wspaniałą reputacjęBuka ma wspaniałą reputacjęBuka ma wspaniałą reputacjęBuka ma wspaniałą reputacjęBuka ma wspaniałą reputacjęBuka ma wspaniałą reputację
Kolejna godzina na pokładzie “Hyperiona” minęła na mniejszym lub większym luzie, poznawaniu nowych osób, objadaniu się smakołykami z bufetu, plotkowaniu, wygłupach. Ostatnie chwile odprężenia przed wyruszeniem na ekspedycję, na wkroczenie na nieznany teren…

W mesie zjawił się Major Baker, i na widok chlejącego Sosnowskiego zmarszczył na chwilę brwii.

- ”Sosna”, nie chlej tyle - Powiedział do najemnika, zatrzymując się na chwilę przy nim. Gdy mężczyzna z kolei spojrzał na Bakera, by coś powiedzieć (albo i nie), z głośników na statku rozległ się głos Kapitana tej łajby:

Cytat:
- Uwaga wszyscy na pokładzie, uwaga wszyscy na pokładzie!. Najnowsze dane meteorologiczne nie napawają optymizmem, huragan, który miał przejść bokiem, odmawia współpracy, i ma zamiar utrudnić nam zadanie. Nie trafi naszego celu podróży, jednak będzie o wiele bliżej wyspy, niż zakładano. W związku z tym, przyspieszamy podróż, oraz samo dotarcie na miejsce. Szacowany czas dopłynięcia wynosi więc już tylko 2 godziny. Proszę się zająć przygotowaniami związanymi z zejściem na wyspę. To wszystko, dziękuję za uwagę!
Baker wskazał kciukiem gdzieś niby w stronę głośników i głosu Kapitana, dając najemnikowi dobry powód, dlaczego miał zakończyć spożywanie procentów. Nie czekając już na jego reakcje, omiótł wzrokiem pozostałych w mesie, zarówno “mundurowych”, jak i cywilnych.
- Zbierać manele i przygotować się, pozostały jedynie 2 godziny - Powiedział gromkim głosem.

Statek z kolei, wyczuwalnie przez wszystkich, przyspieszył swój rejs.

***

I faktycznie, po wspomnianym czasie, “Hyperion” był na miejscu. A przynajmniej, tak się wydawało tym, którzy zebrali się na chwilę na pokładzie, gdy statek w końcu rzucił kotwicę. Wielkim rozczarowaniem bowiem, okazał się brak widoku owej wyspy. Zamiast niej, oczom ciekawskich prezentowała się ogromnych, naprawdę ogromnych rozmiarów mgła, która jak nic otaczała całą wyspę, nie widzieli więc nic poza nią i morzem wokół.

- Ta wyspa serio tam jest? - Spytał ktoś.
- No tak. - Potwierdził ktoś inny.
- Dziwne...
- Nie takie dziwne rzeczy się widziało...

~

Cały skład osobowy ekspedycji zszedł wreszcie pod pokład, a właściwie to i pokłady, by w końcu znaleźć się w dużym… hangarze? Ładowni? Śluzie desantowej? Jak zwał, tak zwał, w każdym bądź razie wewnątrz “Hypierona”, znajdowały się naprawdę sporych rozmiarów dwie łodzie desantowe, na których z kolei, bliźniaczo wyposażonych, czekały na użycie, po 2 ultralekkie jeepy, oraz po 4 quady. Do tego masa, naprawdę masa skrzyń z wszelkim wyposażeniem.

Wchodzić na łodzie desantowe, zakładać kamizelki ratunkowe, nie trząść portkami, siadać na miejscach, zapiąć nawet i pasy, i czekać… na kilka krótkich sygnałów dźwiękowych, na rozbłysk lamp ostrzegawczych. Wpompowano nieco wody do wnętrza statku, rufa została w końcu otwarta, i na chwilę poraziło wszystkich światło dzienne.

Ich łódź, pod pieczą jej dowódcy i obsługi, wypłynęła w końcu powoli z brzuszyska stalowego kolosa. Druga została na miejscu, pewnie jako rezerwa… na mniejszej już jednostce, odczuwało się przebywanie na morzu w o wiele większym stopniu co na “Hyperionie”. Oj bujało, bujało, nawet mimo spokojnego morza, a co niektóra osóbka nieco pobladła przy małych rewolucjach żołądkowych.



Pogoda nadal była wyborna. Ciepło i jedynie z lekką bryzą, jednak gdzieś na horyzoncie pojawiały się pierwsze chmury, ale póki co były białe. Ostatnie sprawdzenie łączności, łódź desantowa zatoczyła mały łuk wokół statku, po czym ruszono prosto we mgłę.

- O matko, ale mi niedobrze...

~

Po kilku minutach wpłynięto we mgłę. Była gęsta jak mleko, a widoczność zmalała do ledwie może 10-20 metrów. Nie to jednak było najdziwniejsze… lampy łodzi desantowej, komputer, radar, nawet radio, wszystko zaczęło szwankować. Zmniejszono prędkość...

Zakłócenia we mgle? Wywołane przez właśnie samą mgłę? Jakieś wyładowania elektrostatyczne, czy jak tam się te badziewie nazywało?

- Wyłączyć wszystko co macie! - Krzyknął Baker do składu ekspedycji, i jak powiedział, tak zrobili. Kto wie, czy cała ta sytuacja nie wpłynie nie tyle na awarię, co może i zniszczenie wszelkiej elektroniki? Po kilku sekundach okazało się, iż Major mógł mieć rację. Silniki łodzi desantowej zakrztusiły się bowiem raz, drugi, trzeci i w końcu zdechły. Zapanowała naprawdę dziwaczna cisza, przerywana jedynie szumem morza i wiązankami z ust marynarzy samej łodzi, próbującej na nowo odpalić napęd. Na darmo.

Ale płynęli dalej, rozpędzeni jeszcze wcześniejszą pracą śrub, a może i po prostu przy okazji i zgarniani jakimiś prądami wodnymi? Oby…
I w końcu wypłynęli z owej mgły, tak po prostu, metr po metrze i już w niej nie byli, i w końcu ukazała im się owa wyspa w całej swej okazałości. Do piaszczystej plaży pozostało około 200 metrów.

- Skały! Skały! - Krzyknął któryś z marynarzy, ich kapitan jednak poradził sobie z ominięciem przeszkody bez problemu...ale po chwili coś strasznie zazgrzytało, pod ich nogami, pod samą łodzią, przyprawiając o dreszcze. Nie zwolnili jednak, w nic nie uderzyli, wszystko równie szybko ustało, co się pojawiło. A również, co najważniejsze, ta mała łajba nie przeciekała.

….

- Broń przeładowana, ale zabezpieczona! - Instruował najemników ich dowódca, wstając z miejsca, i powoli kierując się do rampy desantowej, gdy z kabiny kiwnął głową kapitan tej małej jednostki - Pilnować cywilnych pracowników! Wszystko podręcznikowo i profesjonalnie! Trzech do przodu, półkolem! Dwójkami na flanki! Reszta w obwodzie!

- 50 metrów!

- Przygotować się panienki! - Baker uniósł kciuk w górę do wszystkich.

Odrobinę jakby zaryli w brzeg(?) całą jednostką, po czym zgrzytnęła rampa desantowa. Opadła ona na… niemal biały piasek plaży. Major wybiegł w pierwszej linii, z nim zaś najemnicy, rozpraszając się jak wcześniej rozkazał.



Tu wyglądało jak w raju. Brakowało jedynie tańczących, półnagich panienek z kwiatami na swym ciele, i drinków ze słomkami. Piękna plaża, piękne widoki, odgłosy ptactwa. Łódź desantowa dowiozła ich na samiutką plażę, a zejście po rampie nie doprowadziło nawet do zmoczenia sobie butów.

- Witaj na karaibach kochanie? - Szepnął ktoś, parodiując pewien film o piratach…

~

Sprawdzono łączność między poszczególnymi osobami. Była, z zakłóceniami. Sprawdzono łączność między łodzią a statkiem. Była z mocnymi zakłóceniami, ale była. Samej łodzi desantowej z kolei nadal nie dało się uruchomić. Jej kapitan, plus trzech marynarzy, postanowiło więc zająć się jak najszybszym przywróceniem jednostki do użytku… czyżby wszyscy chwilowo byli tu uziemieni? Ale kto by się przejmował takim “drobiazgiem”, mogli tu przecież przeżyć dobrych kilka tygodni.

Baker rozejrzał się po okolicy, sprawdził zalakowaną mapę.
- Powinniśmy być tu, ale jesteśmy chyba tu - Wskazał jedno, a po chwili drugie miejsce na wyspie - Jesteśmy jakieś… trzy do pięciu klików na ?? ale mniejsza z tym, jest dobrze - Dowódca spojrzał na moment w twarz Currana i jeszcze trochę pobladłego Sosnowskiego - To bierzemy się do roboty. “Sosna” zajmiesz się zabezpieczeniem terenu, zrobimy tu przyczółek na plaży, Curran znajdź na szybko dobre miejsce na obóz, i niech Woods z pionierami go postawi, jasne? Ruszamy za 5.

Jasne, że było jasne. Sierżanci ruszyli więc przydzielić pozostałym ich zadania.

Pozostawieni samopas “cywile” owej ekspedycji jedynie na 3 minuty, już zaczynali się nudzić, i już jeden czy drugi chciał się pchać między palmy, i zacząć zwiedzanie wyspy…

- Panie i panowie! - Odezwał się głośno do nich Baker - Wyruszamy za 5 minut w głąb wyspy. Na razie idziemy pieszo, wszelki cięższy sprzęt zostaje na plaży pod okiem zakładających tu pierwszy obóz, proszę zabrać ze sobą jedynie plecaki. Na chwilę obecną nie oddalimy się stąd na dalej niż godzinę drogi. Wszyscy mają zabrać ze sobą wodę i suchy prowiant. To na tyle.

….

- Ładnie tu, prawda? - Spytała Azjatkę rozglądająca się po plaży Kimberlee. Już nie była taka blada jak na łodzi desantowej. Właściwie to obie już nie były takie blade...

- Poczekaj aż zwiedzimy wyspę, pewnie znajdziemy jeszcze ładniejsze miejsca - Wtrąciła się z miłym uśmiechem przechodząca obok pani biolog. Rozsupłała swoją kamizelkę ratunkową, po czym rzuciła ją na piasek, na stertę rosnących z każdą chwilą owych kamizelek, ściąganych przez każdego z ekspedycji.

….

Na plaży, przy łodzi desantowej pozostała jej załoga w liczbie 4 ludzi. Dwóch najemników pojechało wzdłuż samej plaży, w przeciwnych kierunkach, na quadach, by zbadać teren. Jeden został przydzielony do ochrony Woodsa i trzech pionierów, zajmujących się rozładowywaniem sprzętu i stawianiem pierwszego obozu na tym lądzie.

Reszta licznej ekspedycji ruszyła w głąb wyspy, czas zacząć przygodę!

***

Spacerek po dżungli dla jednych okazał się bezsensownym zajęciem, innym z kolei wcale się tak nie nudziło. Wśród zieleni było bowiem wiele interesujących kwiatów i zwierząt, może komuś uda się odkryć nieznaną florę czy faunę?



Dżungla żyła, co było również słychać z każdej strony. Wszędzie coś skrzeczało, ćwierkało, pomrukiwało, chrobotało… na czele ekspedycji szedł van Straten w towarzystwie dwóch najemników, zręcznie pokonując zieleninę, za nim z kolei, naprawdę luźnym szykiem, cała reszta, a pochód zamykało kolejnych dwóch najemników.

Inżynier Collins psioczył cicho co chwilę pod nosem na przeszkody terenowe, co chwilę przecierał czoło chusteczką, ogólnie jednak owy starszy pan był miły i kulturalny do wszystkich.

Gdzie oni w końcu dreptali? No wiadomo, zwiedzić wyspę, ale przecież chyba nie tak łazić po cholernej dżungli bez celu, aż trafią na coś ciekawego?

Jeden czy drugi z dreptających przez dzicz, zauważył u pani biolog rewolwer w kaburze przy pasie. Kobieta wyglądała więc na obeznaną z bronią, a i w terenie radziła sobie wyśmienicie?

Wiele męskich oczu błądziło zaś po ciele Kimberlee. Młoda lekarka miała bowiem na sobie kusą białą koszulkę, jeansowe szorty, a całości dopełniały jasnobrązowe buty trekingowe za kostkę. Na plecach dźwigała czerwony plecak medyczny, pod nim zaś był podpięty o wiele mniejsze coś, co można było nazwać chlebakiem, a w nim zestaw chirurgiczny. Lyssa swoim strojem terenowym również przyciągała spojrzenia, było na czym zawiesić oko.

….

- Jak już zbadamy wyspę, to przywiozą tu cięższy sprzęt, a wtedy zaczniemy sondować glebę. Specjalne ciężarówki wytworzą fale sejsmiczne, które dotrą w głąb ziemi i odbiją się przez zastosowanie tak zwanych… wibratorów - Geolog uśmiechnął się perfidnie - Odbite fale wrócą na powierzchnię do geofonów, a wtedy będziemy wiedzieli, co pod nami, i czy będziemy bogaci - Honzo trajkotał i trajkotał jak najęty.

Pół godziny marszu później, Major zarządził krótki postój. Wiele osób, nie przyzwyczajonych do takich wędrówek, przyjęło tą przerwę z ulgą.
- Tylko mi się za bardzo nie rozłazić, i nikt samotnie. Wszyscy zaś mają być w zasięgu wzroku! - Powiedział mężczyzna.




.
 
__________________
"Nawet nie można umrzeć w spokoju..." - by Lechu xD

Ostatnio edytowane przez Buka : 13-10-2018 o 21:24.
Buka jest offline