Eve przyglądała się sobie w lustrze. Miała sobie błyszczący kostium pielęgniarki. Nie prawdziwy ubiór pracownicy służby zdrowia, lecz męską fantazję na ten temat. Ów, “fantasta” leżał teraz nieprzytomny na łóżku w sąsiednim pokoju. Żywy, lecz osłabiony sporą utratą krwi.
Wampirzyca zrobiła dziubka i strzeliła sobie selfie faceta po czym rzuciła telefon za siebie.
Eve była cięższa o dwa litry krwi i sto dolarów. To nie jest tak, że musiała sama na siebie zarabiać, po prostu nie widziała sensu by nie brać jeśli może.

Noc była młoda i Eve zdążyła sprawdzić jak praca idzie jej pracownicom. Kilka dziewczyn było lekko poobijanych ale pieniądze, które przyniosły, nie śmierdziały. Bo jakby mogły. Ogółem wampirzyca ściągnęła kolejne kilkaset dolców. Jutro z samego wieczora zdąży wpłacić trochę kasy na konto, żeby zapłacić rachunki za internet i gaz dla dwóch budynków należących do sfory. Topup telefonów załatwi jeszcze dzisiaj. Eve sprawdziła swoją “to do list” na ten wieczór. Nie było tego jakoś strasznie dużo, właściwie same drobiazgi... Podejrzanie spokojna noc, pomyślała. I w tym właśnie momencie, jakby chciał ją ukarać, rozdzwonił się jej telefon. Dzwonił dr Arkham, Kapłan Sfory.
- Moja mała Mario Magdaleno - jego głos był jak miód: słodki i lepki - czy mnie pamięć nie myli, że przebywasz obecnie w Woodhaven? Doskonale! Wspaniałe to zrządzenie losu, że masz okazję mi usłużyć w tej sprawie. Widzisz, moja droga, jedna z moich najstarszych pacjentek, nie wiem czy ją pamiętasz, Mary Worth brzmi jej miano, niewiadomym dla mnie sposobem wydostała się spod mojej kurateli. Obawiam się, że może wywołać poważny... incydent, a bardzo bym nie chciał, aby wyniku tych niefortunnych wydarzeń została uszkodzona. Jest bardzo cennym obiektem badawczym, bo w dzisiejszych, jakże podłych czasach, nie ma już takich wiedźm jak kiedyś. Byłbym więc niezwykle wręcz wdzięczny, gdybyś odnalazła czym prędzej moją zgubę i odprowadziła ją do moich drzwi. Radziłbym zacząć poszukiwania w okolicach centrum stomatologicznego przy skrzyżowaniu King i Allen Road. Mary bardzo lubi zęby... - zamilkł na moment, zastanawiając się czy nie pominął ważnej informacji. -A gdyby sytuacja eskalowała, nie wahaj się skorzystać z cudu technologii, który właśnie trzymasz w dłoni, aby się ze mną skontaktować. Czekam z niecierpliwością na dobre wieści. Nie zawiedź mnie - dodał i po raz pierwszy w jego słodkim tonie dało się wyłowić gorycz groźby. Następnie, nie czekając wcale na odpowiedź, rozłączył się.
Gdyby Eve wciąż żyła, westchnęłaby. Tyle jeśli chodzi o spokojną noc...