Eryastyr nie wzgardził paroma koronami, chociaż miał jeszcze dostateczną ilość złota w sakiewce. Ale tylko głupiec odmawia, gdy dostaje pieniądze za nic prawie. Na dodatek odmowa z pewnością sprawiłaby wrażenie, iż elf jest zbyt dumny i zarozumiały... i tak dalej.

- Jeśli się uda, to wyruszę z tym oddziałem - powiedział. - Może uda się dopaść tego mordercę i jego towarzyszy.

Nie zamierzał siedzieć w gospodzie i czekać na powrót pozostałych. Nie zamierzał również pozostawiać tam informacji o tym, dokąd się udaje. Było rzeczą jasną, że jeśli ktoś zacznie go szukać, to prędzej czy później trafi do straży. A jeśli nie będą go szukać, to wniosek będzie jeden - jego towarzystwo nikomu do szczęścia nie jest potrzebne, więc pora się rozstać.


Tak to czasami bywa, że jedno się planuje, a potem trzeba robić coś innego.
Ale wojacy mogli sobie dać radę, zaś Benedykta, najwyraźniej, była w większej potrzebie.

- Wybierałem się co prawda na poszukiwanie morderców, co swej ofierze rozpruli brzuch i rozwłóczyli flaki na kilkudziesięciu metrach - powiedział - ale ci pomogę. Chodźmy tam jak najszybciej.