Gretta ucieszyła się jak dziecko, kiedy Erich zaczął się do niej zbliżać. Niemal podskoczyła z radości i klasnęła w ręce, musiała jednak powstrzymać swój entuzjazm i zachować powagę. Jakby to wyglądało w oczach pielgrzymów, gdyby nagle zaczęła podskakiwać jak podlotek?

Jednak kiedy jej brat był już blisko, przepchnęła się przez otaczających ją mężczyzn i wybiegła z kręgu, rzucając się Erichowi na szyję i ściskając. Musiała w końcu go objąć, czuła wzruszenie które zaciskało się na jej gardle. Nie mogła niestety poświęcić więcej czasu na te radość, gdyż zbliżało się niebezpieczeństwo.

- Nie możemy walczyć, musimy spróbować się schować. - kiwnęła nerwowo głową patrząc w oczy swojego brata i szukając zrozumienia w jego spojrzeniu. Wiadomo było, że pielgrzymi to tylko pionki w tej okrutnej grze kłamstw i podstępu. Walka z nimi była zmarnowaniem sił, przynajmniej w tym czasie.

Kobieta nie wiedziała, czy towarzysze Ericha mają w zamiarze iść z nimi, czy też nie. Nie interesowało jej to też za bardzo, gdyż aktualnie w jej mniemaniu byli gorsi niż fanatycy, albo przynajmniej tacy sami jak oni. Chcieli ją zabić niemal bez powodu, a to, według niej, było już chore.
Gretta chwyciła brata za dłoń i błyskawicznie pociągnęła za sobą, chcąc zniknąć za rogiem najbliższego budynku, aby pielgrzymi nie widzieli, do którego domku wejdą. Być może będą musieli się bronić w czterech ścianach, ale była też szansa, że się ukryją a potem wymkną, aby uniknąć starcia. Czas miał pokazać, co wydarzy się dalej.