Martin dopiero co wstał więc nie mógł wiedzieć wszystkiego. Nie był świadom na przykład, że statek skompletował już załogę. Tak samo było dla niego tajemnicą gdzie może być bosman co dla wszystkich zdawało się być oczywiste. Ale największym szokiem jaki przeżył gdy jeden z żeglarzy wskazał gdzie jest bosman. Stał na galerii. Tak właściwie stała i to było wstrząsające. Była kobietą, a to przynosi pecha. Okrutnego. Pierwszym odruchem Galibierta miał być odwrót i zejście na ląd ale zamiast tego dostał rozkaz. Ostrą, jednoznaczną i nie cierpiącą sprzeciwu komendę. Stał jeszcze chwilę patrząc na panią bosman. Odwrócił się i ruszył do roboty mrucząc pod nosem coś jak:
Merde. Salope. Nous sommes tous qui vont mourir.
Jednak pomimo pewnych wątpliwości nie ociągał się z robotą. Na początku pomagał wnosić resztki ładunku z nabrzeża. Później zabrał się za zwijanie porozrzucanych lin, zasuwaniem luków. Generalnie robił to co było do zrobienia.
Kiedy statek wypłynął na morze Martin poczuł się lepiej. Na tyle dobrze by zaczął najpierw po cichu nucić, potem już głośno śpiewać:
Oui, c'est nous les fameux corsaires
Les rois redoutés de la mer
Tiralala, ahi, ahi (ter)
Très haut dans le ciel, bravant orage et vent
Roi de l'air vole l'aigle triomphant.
Les oiseaux du ciel s'enfuient éperdument
Quand son ombre surgit au firmament
Et quand dans le désert le lion rugit
L'armée des animaux se terre ou s'enfuit.
Nucił szantę powoli. Może trochę woniej niż normalnie powinien. Wynikało to z tego, że czuł się teraz spokojny i szczęśliwy jak za każdym razem gdy był na okręcie opuszczającym okręt.