W rzeczy samej jest to ciekawa dwoistość. Generalnie zależy to od sytuacji, więc uniwersalnej recepty nie mam.
Oto jednak pewne wskazówki:
1) Przepraszając należy wyrazić skruchę. Dobrze jest móc rozpłakać się na zawołanie, to oznaka szczerości. Kraby zwykły kwitować to prychnięciem, jak każde odgrywanie.
2) Człowieka, który folguje emocjom bez powodu nazywa się słabym bądź głupcem. Przynosi on wstyd sobie, swojej rodzinie i noszonemu nazwisku.
3) Jeśli bierzesz udział w scenie, nawet nie wywołanej przez Ciebie, nawet przypadkiem, przynosisz wstyd sobie i swoim. No, chyba, że masz powód...
4) Człowiek, który zachowuje się nagannie to człowiek, który przestaje być zauważany. Ignoruje się go. Nie widzi się go. Chyba, że ma się rangę / status aby go zganić i zrugać.
5) W wojsku jakiekolwiek granie jest bardzo źle postrzegane. W wojsku na to raczej nie ma miejsca (są oczywiście wyjątki, ale na polu walki pewne zasady z Klanu Kraba są często koniecznością, jeśli walkę ma się przeżyć).
6) Gwałtowne emocje mogą wprawić w zakłopotanie. Spowodować utratę twarzy. Nie bez kozery Ikoma mają specjalne przywileje w swoich wybuchach gniewu i okazywaniu emocji.
7) Nie okazanie emocji kiedy ktoś mówi o śmierci Twojego pana to fatalne faux pas, które nie ujdzie płazem. Kiedy Twojemu panu umrze syn, uronienie łzy może przynieść Ci awans, a twarde przejście nad tym do porządku dziennego - niełaskę.
8) Samuraje to BARDZO często chwalipięty. Asceci i goście na ścieżce oświecenia nie powiedzą jacy to są świetni, bo im to rybka. Ale przeciętny samuraj pokonawszy wroga będzie z tego dumny. Kiedy uda mu się strzał, krzyknie z radości, przechytrzywszy wroga rzuci komentarzem jaki to on cwany jest, albo się roześmieje w głos.
9) Słuszny gniew, zimna furia. To dwie BARDZO przydatne emocje do ugrania swego. Vide słynna scena z Shoguna: "Toranaga-sama! TORANAGA-SAMA! The bloody biggest sama of them all!!"
Mam nadzieję, że to jest odpowiedź...
