Nie minęło pół godziny, a Jelcze i pojazdy pancerne dojechały do wstępnych pozycji około kilometr na północ od Żeleźników. Po drodze żołnierzom z Cedru i Wierzby przesłano prostackie, stare jak świat, acz na chwilę obecną wystarczające zdjęcia obrazujące sytuację.
Pierwsze zdjęcie tyczyło się pozycji AW w Źeleźnikach i drugiej pobliskiej wiosce, Krośnicach. Teren był wyjątkowo mocno zalesiony i podmokły, a majowo-czerwcowa wilgoć i zaduch tylko potęgowały efekt. Trzeba było dobrze dbać o elektronikę, żarcie i sprzęty podatne na wilgoć.
Jakiś majster starożytnego Painta pomazał na zdjęciu linie, opatrując je komentarzem. Zielone miały sugerować podejrzewane kierunki ewentualnego natarcia "czekistów" (jak pogardliwie rozwijano skrót CzK, czyli Czarnej Kompanii). Jeśli. Może. Bo nikt nie wiedział, czy Rosjanie uderzą teraz, czy później, czy w ogóle - bo równie dobrze mogli dalej sypać rakietami i pociskami, których mieli w bród (a przynajmniej dotychczasowa intensywność ostrzału na to wskazywała). Czerwone linie tyczyły się pozycji obronnych AW na tym odcinku.
A była to obrona wyposażona obficie, acz w sprzęt minionej ery - czy dwóch. Zimnowojennego, łatanego i "ulepszanego" sprzętu było od cholery. Jedyny pozytyw był taki, że znaczna część sił PRN miała podobny szrot, a nawet Rosjanie korzystali choćby z czołgów T-90 - technologii opracowanej 60 lat wstecz. Ale dziś przeciw nim nie miało stanąć PRN - a poza tym, działo było działem, kaem kaemem. Kula z karabinu wymyślonego przed stuleciem mordowała tak samo "mocno" jak ta z najnowszego cuda z laboratoriów Aresa.
Żeleźniki były zabezpieczone kompanią piechoty w polowych i doraźnych umocnieniach oraz garścią skutecznej broni przeciwlotniczej, mogącej pokryć cały rejon operacyjny - w jej skład wchodził technical zmontowany ze starej Toyoty Tacoma, wyrzutni rakiet SAM typu Avenger i kaemu PKMT do samoobrony, oraz starego amerykańskiego wozu pancernego typu
M163 VADS na bazie "starego, ale jarego" transportera opancerzonego
M113. Do tego była stacjonarna broń: wukaem NSVT z amunicją HEI oraz betonowy rundel z dopancerzonym "pudłem" skrywającym stary radziecki dwulufowy
ZU-23-2 z amunicją HE i p.panc. Broń ta w pełni wystarczyła do odparcia ataków helikopterów bądź nisko lecących myśliwców - pod warunkiem, że nie byłyby one zmasowane bądź nie skorzystałyby z broni o bardzo dalekim zasięgu - jak tzw.
stand-off missiles czy bomb w typie JDAM.
Jak na razie wróg nie rzucił lotnictwa na ostrowsko-wrocławskim froncie, co mogło dziwić. Strzelał dużo, ale ogień był prowadzony z wyrzutni rakiet typu
"BM-12" i
BM-21 Grad, tak w wersjach lżejszych jak i cięższych, oraz z haubic typu
D-30 - tak stacjonarnych, jak i mobilnych
Goździków. Rakiety 107 i 122mm oraz pociski artyleryjskie kalibru 122mm w typach HE/HEF nie miały wystarczającej siły rażenia jak na pole bitwy roku 2063, lecz było ich dużo. Za dużo. Do tego wróg korzystał z wysoko latających dronów, które ciężko było wykryć i zdjąć w porę. Umocnione punkty były likwidowane goździkowymi pociskami z głowicami kumulacyjnymi typu HEAT.
Odpowiedź ze strony AW na tym odcinku miała nadejść... ale dowództwo dopiero ściągało własną mobilną artylerię. Do tego czasu trzeba było "po prostu" wytrzymać. Ta...
Na razie jedyną artylerią jaką dysponowali obrońcy na tym odcinku były trzy wyrzutnie Typ 63 - dwie zamontowane na technicalach, jedna stacjonarna okraszona umocnieniami. Wszystko na tyłach Żeleźników - i, jako mały plus, dostępne do dyspozycji obrońców jako wsparcie.
Na drugim zdjęciu było zbliżenie na odcinek Cedru i Wierzby.
Był to chyba najbardziej newralgiczny punkt całej linii obrony. Położony między Stawami Krośnickimi stanowił swoistą "groblę" po której wróg mógłby wedrzeć się na tyły Krośnic i Żeleźników oraz zablokować drogę nr 448. Obrońcy zostaliby okrążeni. I tak jak wcześniej, zielone linie były przewidywanymi kierunkami ewentualnego natarcia. Linia czerwona była pierwszą, najbardziej "dziurawą" i rozciągniętą linią obrony głębiej w lesie. Stanowiły ją przede wszystkim okopy, przesieki, zasieki, "wietnamskie pułapki", parę min typu Claymore i klasycznych, wilcze doły, lisie nory i trzy stałe umocnienia - dwie ziemianki (jedna drewniana z kaemem PKT, druga betonowa z wukaemem DShK) oraz większy żelbetowy bunkier z PKMT i NSVT. Pośród obrońców rozdysponowane też były cięższe środki - cztery stare niemieckie H&K MG4 z amunicją p.panc. i cztery wyrzutnie RPG-29 "Vampir" z głowicami odłamkowymi i kumulacyjnymi, po jednym na
foxhole.
Druga linia, pomarańczowa, była "ciaśniejsza" i lepiej broniona. Był to pełen system transzei połączonych korytarzami ewakuacyjnymi z linią czerwoną. Miał własną sieć elektryczną i szereg generatorów na paliwo, które zasilały cztery żelbetowe punkty obronne opatrzone wieżami zdjętymi z pojazdów typu BTR - trzy z wukaemami KPVT i kaemami PKT, jedna z autodziałkiem 30mm i kaemem PKT.
Foxholes na tej linii dysponowały czteroma jednotubowymi wyrzutniami rakiet "Inflict" które na to zadupie zawędrowały aż z Południowej Afryki, wyposażone w rakiety HEF i HEAT.
Trzecia linia, żółta, była podobna do drugiej - również były tam transzeje i autonomiczna sieć elektryczna podpięta do czterech bunkrów. Te akurat miały wieże pochodzące z pojazdów BMP z cięższym uzbrojeniem (pierwsze dwie z BMP-1, wyposażone w armaty typu Grom z pociskami HE i HEAT i kaemy PKT, jedna z wież miała też wyrzutnię rakiet ppk typu 9K111 Fagot; drugie dwie z BMP-2 z autodziałkami 30mm i kaemami PKT, jedna też miała wyrzutnię ppk typu 9M113 Konkurs). Było też pięć stanowisk z kaemami PKMT.
Czerwony romb stanowił polowy "obóz" (w zasadzie pojedyncze namioty i jeden okop jako stanowisko dowodzenia i radiotelegraficzne). Obrona tego miejsca była w większości mobilna - dwa stare włoskie czołgi typu
OF-40, technical z Toyoty HiLux wyposażonej w działo bezodrzutowe SPG-9 "Kopye" z pociskami HE i HEAT, obudowany technical z wieżyczką ze zmodernizowanego BTRa (autodziałko 30mm i PKT) oraz kolejny technical: Toyota Land Cruiser z dwoma wyrzutniami ppk (rosyjski Kornet-EM i amerykański Javelin). Były jednak też stanowiska broni ciężkiej - działo SPG-9 i dwa wukaemy NSV. W odwodzie miały być trzy dopancerzone technicale z wieżami zdjętymi ze starszych BTR oraz cztery kolejne z dokładnie takim samym uzbrojeniem i konfiguracjami, co wieżyczki obronne z linii żółtej. Wszystkie trzy linie były obstawiane przez żołnierzy z "drużyn" (co w realiach tej wojny oznaczało ilość żołnierzy wahającą się między 8 a nawet 50) "Azalia", "Akacja" i "Cyprys".
Ogółem: sporo sprzętu, ale nędznej jakości (jak na 2063 rok), obsługiwanego przez wiernych, odważnych ludzi. Prawie jak za Powstania Warszawskiego. Z tym, że AW miało przynajmniej broń dla każdego - choćby był to antyczny AK-47 (już nie mówiąc o "nowym" AK-97).
Dowódcą - czy też raczej "towarzyszką-przywódczynią" - tej linii była niejaka Martyna Zawada.
Charakterystyczna elfka w stopniu porucznika AW (wcześniej AK), o której chłopaki i dziewczyny z Cedru i Wierzby mogli już usłyszeć. Kompetentna, odważna, acz nieco szurnięta. W zasadzie to nawet szalona, ale nikt tego głośno nie mówił. I bardzo rozpolitykowana. Podobno miała kontakty z organizacjami anarchistycznymi czy anarcho-syndykalistycznymi, czy anarcho-chuj-wie-co, może sama była z jednej z nich. Wiadomo, że Wrocław, skąd pochodziła, przed wojną był kolebką tego typu "wywrotowców", antysystemowców walczących z PRN i Rosjanami na swój sposób. Warszawa i Moskwa nazywały ich terrorystami. Oni sami zwali siebie bojownikami o wolność ludów i innymi hasłami żywcem wyjętymi z propagandy. AW, AK, WRP ostrożnie nazywało raz "sojusznikami", innym razem "towarzyszami w boju", jeszcze kiedy indziej wrzucało do jednego wora wraz ze swoimi żołnierzami.
Śląsk stał się ostatnio bardzo pogmatwanym miejscem.
Ledwo dojechali do "rombu", a por. Zawada powitała ich osobiście. Była w świetnym nastroju, jakby nie dostrzegając trudów ich sytuacji. Podziękowała nowoprzybyłym i zaraz rozdysponowała ich po pozycjach... według ich własnego uznania. Zdębiałym żołnierzom tłumaczyła to jakimś "mutualizmem" i koniecznością wykorzystania "intuicji". Wariatka? Może. Jak do tej pory jednak żyła, jej ludzie też. Prosiła też wszystkich "doświadczonych specjalistów" o sugestie, propozycje i zgłaszanie się na ochotnika do zadań, w których byli dobrzy.
Tak czy inaczej, Cedr i Wierzba podzieliły się. Obydwie Łasice udały się na linię czerwoną, gdzie mogłyby wykorzystać swoją zwrotność i niewielki rozmiar do zastawienia zasadzek. Leopardy zajęły pozycje na linii pomarańczowej, Kuna zaś, ze swoim dalekosiężnym ppk, mogła "snajpić" z żółtej. Jelcze pozostawiono za "rombem" - ukryte i w pozycji ułatwiającej szybkie załadowanie i odjazd. Na wszelki wypadek.
Ledwo posiłki rozstawiły się, a z lewej zaczęły dobiegać odgłosy strzelaniny. Szybko posłano tam drona obserwacyjnego, którym sterował Jan Rudy. Zawędrował na zachodnią stronę Krośnic i w bardzo obrazowy sposób przedstawił sytuację...
[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=jSYmPjOSuuc[/MEDIA]
Wróg nacierał. I miał sporo sprzętu. Skany z dronów jednak trzeba było sprawdzić dwukrotnie, bo obserwatorzy nie mogli uwierzyć. Wrogiem rzeczywiście była "Czeka" i jej pojazdy były... równie stare, co wozy AW. Choćby starożytne już czołgi T-55. Ale były też... fabrycznie nowe. Szybka analiza ich potencjału dawała 100% wydajności. To było niepojęte.
Tak czy inaczej, odległe rozbłyski i głośne wizgi oraz syki w powietrzu zawtórowały starciu o Krośnice. Kilka sekund później na przedpola Żeleźników i na inne miejsca padały rakiety i pociski artyleryjskie. Dron wykrywał źródła ciepła przedzierające się w stronę drugiej wioski... oraz "grobli" między Stawami. Zawada wszczęła alarm bojowy. Ludzie natychmiast ruszyli na stanowiska.
Po raz kolejny żołnierze Wierzby zostali rzuceni w wojenny wir - ale tym razem mieli pewność, że będzie to najbardziej intensywna noc w ich życiu.