Randulf ruszył na górę spać, zaś Oswald pozostała na dole. Jego zamiarem było czuwanie.

Oswald aby nie usnąć to czasem przeszedł po domu, sprawdzając czy wszystko w porządku. Jednak siedząc tam na wygodnym krześle spoglądając na piec jego myśli odpływały w zupełnie inne miejsca. Każdy unoszący się płomień powodował kolejne ciekawe przemyślenia, jak gdyby … bohater nagle poczuł, jak gdyby spadał. Drgnął i okazało się, że po prostu lekko przechylał się na krześle, musiał chwilę się przymknąć oczy. Jego doskonały słuch zdał się i w tym momencie. Dało się słyszeć odgłosy z zewnątrz. Przypominały one stukot butów o bruk.

Bohater zdał sobie właśnie sprawę, że przy kominku nie było kota, musiał sobie pójść, gdy Oswald był zajęty myślami, czy też sprawdzał ubrania.

Bohater spojrzał ostrzenie przez okno i zauważył patrol trzech osób idących główną ulicą. Szli oni spokojnie, jednak dosyć czujnie. Było ich łatwo dostrzec, bo jeden z ludzi trzymał pochodnię. Pozostałych dwóch uzbrojonych było w łuki, które trzymali w stanie gotowości bojowej. Gdy byli już na wysokości domu, w którym bohaterowie się zatrzymali.

Bohater dokładnie przyglądał się co stanie się dalej, gdy nagle usłyszał krzyki dochodzące z ulicy poprzerywane świstem strzał, chwilę potem zauważył jakieś niewyraźne sylwetki rzucające się na ludzi z ulicy. Sylwetki mieniły się jak wyglądały jak jakieś trupiszcza, a raz jak jakieś zmory. Wiły się w czeluściach nocy.