kanna

Jogging – Jessica - rano

- Przykro mi Rick – Jessica potrząsnęła głową – Znasz zasady: albo terapia, albo prywatna znajomość. Nie można tego łączyć ani mieszać.
Włożyła na powrót słuchawki
- Do zobaczenia we wtorek.
Odwróciła się energicznie, i zbiegła w stronę plaży. Nie oglądała się. Jeśli nawet mężczyzna coś mówił, nie słyszała - nie słuchała - tego.
Była zła na siebie. Niepotrzebnie wdała się w dyskusję z mężczyzną.

Telefon – Frank - rano

Nie podobało mu się to, co miał zrobić. Chociaż, jak się dłużej nad tym zastanowić, to przecież nie robił nic złego. Przecież… to nikomu nie zaszkodzi. Pomyślał o kwocie, która zasili jego konto.
- Dobrze - zgodził się z lekkim wahaniem w głosie. - Tylko nie dzwoń następnym razem na telefon stacjonarny, rozumiesz?
Poranny telefon był na komórkę. Wszak wyświetlił się numer. Frank nie ma go w książce adresowej, ale i tak poznał kto zdzwonił. Numer ma wręcz wypalony w pamięci.
Jeszcze tego brakowało, żeby Jessy się czegoś zaczęła domyślać.

Jessica i Frank – wieczorem

- Myć się, pacierz i spać - zaordynowała Jessica, kiedy tylko zamknęły się za nimi drzwi do domu. Przestronny hol, utrzymany w jasnych barwach, pozbawiony był zbędnych ozdób i mebli. - Harry, ty możesz jeszcze 45 minut poczytać. Potem do was zajrzę.

Dzieci bez słowa zniknęły na schodach prowadzących na górę.

Frank ściągnął mokrą marynarkę, rzucając ją niedbale na wieszak, buty wykopał w róg, zamieniając je na wygodniejsze mokasyny. Poszedł do salonu.

Jessica boso weszła do salonu, ustawiwszy wcześniej równo pantofle na przeznaczonej do tego półce w garderobie na lewo. Usiadła na kanapie, podwijając pod siebie nogi. Frank stał już przy barku, nalewając do szklaneczki z lodem bursztynowego płynu.

- I co sądzisz o ich propozycji? - zapytała. - Nie podważy to naszej pozycji zawodowej? Powinniśmy raczej zachowywać bezstronność w sprawach politycznych.
Rzuciła spojrzenie na męża.
- Miejsce butów jest w garderobie - poinformowała go.
- Tak, tak… - przytaknął, - zaraz sprzątnę. Drinka?
- Na razie dziękuję - powiedziała. - Poczekam, aż dzieci zasną.


Odłożył butelkę i z pełnym szkłem utonął w fotelu na przeciwko kanapy.
- Dobrze wiesz, że nie lubię polityki i… - zamoczył usta w alkoholu, - Nie sposób się z tobą nie zgodzić, kochanie.
Zaśmiała się krótko.
- Podwójne przeczenie. Czyli co, masz jednak ochotę jechać? I trochę pobrylować na panelu?

- Nie bardzo - przyznał szczerze, - zawsze możemy wykręcić się pracą. A ty? Miałaś ochotę pojechać?
- No proszę cię - przewróciła oczami. - Przecież nie od wczoraj się znamy. Wiesz, że nie lubię takich imprez.

Uśmiechnął się ciepło.

- Zatem postanowione. A pro po… co u ciebie w pracy?

Westchnęła, a na jej twarzy pojawiała się niepewność. Przez chwilę mocowała się sama z sobą.
- Nie powinnam używać ciebie do superwizji i wiesz, ze staram się tego nie robić.. ale dawno nie miałam takiego przypadku. Dziewczynka, osiem lat. Straciła obydwoje rodziców. PTSD, to na pewno, ale jeszcze … nie wiem, to dziecko jest dziwne.

Zauważalne przyciągnęła uwagę męża.

Opuściła nogi na podłogę i wstała. Podeszła do Franka i przysiadła na podłokietniku jego fotela. Wyjęła mu z rąk szkło i pociągnęła łyk drinka. Skrzywiła się ledwie dostrzegalnie.
- To za mocne dla mnie… - nie wiadomo było, czy mówi o alkoholu, czy przypadku dziewczynki.
- Ma osiem lat. Jak Rebecca – drgnęła. – Agresja, piromania… wygląda jak aniołek. Może powinnam ja komuś oddać? Choć z drugiej strony wydaje mi się, że zaczyna nawiązywać z mną kontakt.
- Chętnie posłucham. Może razem wpadniemy na pomysł jak jej pomóc. - Odłożył szklankę na stolik - Zaglądnij do dzieci. Zrobię ci drinka i porozmawiamy.
Pogłaskał ją w odruchu empatii po plecach.

Skinęła głową i zniknęła na schodach prowadzących na piętro.

***

Gdy wróciła po 20 minutach Frank siedział w kuchni przy wyspie. Na blacie stała zaczęła szklaneczka whisky, jej ulubiona tequila oraz deska serów i wędlin.
- Śpią? - spojrzał na nią zmęczonym wzrokiem.
- Małe tak, Harry udaje, że tak, ale wiem, że ma komórkę pod poduszką. Nie mam siły dziś z nim walczyć.
Usiadła na wysokim stołku i sięgnęła po ser.
- Jesteś kochany - powiedziała. - Dziękuję .
- Myślałam o tej dziewczynce… - zaczęła i nagle przerwała. - Dam sobie jeszcze czas, żeby ją poznać. Potem ci opowiem, ok?

Napiła się tequili.
- A u ciebie jak?
- Jak uważasz skarbie. Dawno nie zajmowałem się tą działką a szczerze powiem, że mnie zaintrygowałaś i chętnie zapoznam się z tym przypadkiem. U mnie? - Przepił kawałek sera, który zapakował do ust, - Nudy. Dopinam z Mikiem skład ostatniej książki i zbieram materiały na kolejną, dlatego mam trochę wolnego czasu.

Pokiwała machinalnie głową, ale myślami była już daleko.
- Jutro Petera trzeba zawieźć do dentysty, pamiętasz?
Nie czekając na odpowiedź podniosła swój kieliszek i wstała.
- Muszę się przygotować do jutrzejszych sesji. Zajmie mi to trochę czasu, nie czekaj.

Przeszła do swojego gabinetu, użyła czytnika linii papilarnych i włączyła laptop. W zaszyfrowanym literowym hasłem folderze znajdowały się ułożone alfabetycznie karty pacjentów. Pociągnęła łyk alkoholu i zaczęła sczytywać notatki z ostatniej sesji. Dopisywała komentarze, wątpliwości i zagadnienia, które planowała poruszyć następnego dnia.

 

__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić.