To był ciężki dzień w pracy. Wartowanie na bramie zakłócił przyjazd cyrku, który koniec końców wjechał do Miasteczka, jakkolwiek się ono nie zwało. Georg zapomniał. Do tego kolejne szkolenie z metod operacyjnych.

Można lać po pysku, ale czasem nie można. Trzeba lać, ale czasem nie trzeba. Powinno się, jeśli można. Nie wolno, jeśli nie można. Należy lać, kiedy trzeba, a kiedy nie trzeba, to nie należy… Głowa Georga puchła od nadmiaru informacji. Sierdżant musiał być naprawdę łebskim facetem, żeby się nie pogubić w takim gąszczu zasad. To był trudniejszy fach, niż Nichtmachen przewidywał. Gdyby po prostu można było lać w każdej sytuacji, praca byłaby o wiele prostsza.

- Napić się muszę, nie ogarniam tego lania i nie lania.

Picie musiało jednak poczekać, dzielni obrońcy prawa zostali wezwani do zaprowadzenia porządku. A może nie będzie musiało poczekać, skoro rozpierducha miała miejsce w karczmie? Wielki Gie lubił akcje w karczmie, można było połączyć przyjemne z pożytecznym.

- Pod Jagnięciem? To coś na szyldzie to owca? – Georg zawsze widział tam coś pomiędzy dzikiem, a krakenem. – A to ci niespodzianka, jagnię. W życiu bym się nie spodziewał. Przecież tam są macki, a nie nogi. A poza tym… No dobra, Rudi, lecę, nie musisz drzeć po mnie ryja!

Zapakował sobie na łeb skórzany hełm, jego kitka wyskoczyła do góry przez otwór wycięty w strategicznym miejscu. Potem zadumał się przez chwilę przy stojaku z brońmi. Dobór sprzętu odpowiedniego do zadania był ważny. Halabarda przydawała się przy bramie, miała większy zasięg, co mogło się okazać ważne, gdyby nadlatywał smok. No i automatycznie dodawała autorytetu strażnikowi. W knajpie jednak bardziej poręczna byłaby pałka, i Gie złapał całkiem zgrabnie obrobiony kijaszek.

- Ale to serio jest owca?