– No, no… ładny kramik se żeś tu zrobił. A podatki płacimy? – buchnął mu w twarz smrodem taniego piwska.
- Zawsze oddaje dziesiątą część, tak jak przystało. - powiedział po czym założył ręce na piersi z widocznie skrzyżowanymi palcami u prawej dłoni.
Oprych pociągnął głośno nosem.
– Kurwa, ciekawe komu. Bo nam coś zalegasz, lalusiu - chwycił jedną z ryb i powąchał. – Jebie jak skurwysyn. Co ty, ludzi chcesz potruć? Dopłata będzie, pińć koron.
- Pięć koron? - zdziwił się Pieter unosząc brew. - Gdzie ty w tej dziurze zwanej miastem widziałeś pięć koron, chyba że chcesz je zabrać jednej z puszek. - uśmiechnął się odsuwając jednocześnie od natręta.
- Może pójdziecie zapytać jednego z nich to dadzą wam jakieś złoto, bo tutaj nawet miedziaków nie mam za wiele. - mówiąc robił niewielkie kroki w stronę plecaka i leżącego przy nim kija.
W międzyczasie drugi z oprychów podszedł do wozu z rybami.
– Te ryby nie wyglądają na świeże, Horn. Masz rację.
– A widzisz. Nawet mojemu przyjacielu się nie spodobały. Próbujesz zrobić interes na starych rybach, hę? Dawaj całe złoto, jakie masz, bo cię nauczym, co się robi z oszustami! A jak nie masz złota, srebro też przyjmiem!
- Wiesz co? - przerwał grubasowi. - Męczy mnie ta paplanina, chcesz moje srebro to spróbuj obić mi mordę, a nie chowasz się za swoimi chłopakami. - kontynuował Pieter wychodząc zza wozu strzelając kłykciami palców.
- Jak nie jesteś miękka faja to będziemy się napierdalać tu i teraz przy świadkach, a jak jesteś pizda to wyślij swoich ochroniarzy i niech wszyscy wiedzą żeś ciota ostatnia! - stanął przed grubasem i prawie wykrzyczał ostatnie zdanie.
- Tu i teraz na pięści, wygrasz to masz moje srebro, a jak ja wygram to zabieram twoje - dodał podniesionym głosem na sam koniec tak by wszyscy wokoło usłyszeli.
-Chyba nie boisz się rybaka?
Przez chwilę wszyscy milczeli. Nawet okoliczne przekupy i ludzie wałęsający się po targu przycichli, oczekując na reakcję. Wreszcie barczysty, postawny oprych splunął sobie na ręce i pokręcił karkiem, wydając charakterystyczny dźwięk.
– Ty nie wiesz, kurwa, kogo żeś teraz obraził. Ale zaraz się kurwa dowiesz. Wydałeś na siebie wyrok, młody.

Pieter ustawił się przed grubasem i wyprowadził pierwszy cios zanim Oprych zorientował się że walka się zaczęła, trafił go mocno w prawy łokieć aż ten oprzytomniał z bólu.
Następnie podniósł gardę i czekał na cios, który był niecelny i łatwo go uniknął robiąc krok w bok.
Kątem oka Pieter dostrzegł że do jednego z Oprychów podkradł się korzystający z zamieszania Beksa i zdzielił niczego nieświadomego pałką w skroń, dało się jedynie słyszeć trzask pękającej czaszki i bezwładne ciało upadło na bruk.
Chcąc wykorzystać zamieszanie Pieter wyprowadził silny atak całkowicie się odsłaniając lecz Oprych dostrzegając śmierć swego kumpla spanikował i odskoczył.
Pieter zrozumiał że czas brać nogi za pas i zbierając swoje rzeczy z kramu ruszył biegiem za przyjacielem w mrok bocznych uliczek.

WALKA:

Inicjatywa: Pieter (40), Emil (34), Oprych 1(29)

RUNDA 1:

Pieter atakuje Oprycha - rzut na atak (34, udany), obr: 8 (rzut) + 1 (Bijatyka) + 3 (S) - 4 (z walki wręcz) - 4 (Wt) = 4 pkt obr. Pieter parowanie.
Oprych: atak na Pietera (87, nieudany). Parowanie.

RUNDA ZASKOCZENIA DLA EMILA:

Emil: atak wielokrotny w chudego bandytę (nr 2). Atak pierwszy: WW: (32, udany), obr. : 2 (rzut) + 3 (S) + 1 (silny cios) - 2 (Wt) = 4 pkt. obrażeń. Atak drugi: WW: 11 (udany), obr: 5 + 3 +1 - 2 = 7 pkt. obrażeń. Słowem lecimy z trafieniem krytycznym . Lokalizacja trafienia - 11, głowa. rzut na krytyk - 6. Wartość krytyczna: -3, rzut - 6, co daje 9. poziom krytyka w głowę, a więc… roztrzaskanie czaszki.

RUNDA 2:

Ok, a więc tak: Oprych 3 widząc zabójstwo krzyczy i ucieka, a oprych 1 przez chwilę się waha i traci kolejkę, jeśli przeżyje.

Pieter: szaleńczy atak w O1 (WW: 42, udany), obr: 8 + 1 + 3 - 4 - 4 = 4 pkt obrażeń. Ale nic mu się nie dzieje.
O1 traci turę.

***

Kilka uliczek dalej, kiedy nie wyłapywali już tylu podejrzanych spojrzeń, Emil i Pieter zwolnili i zaczęli zastanawiać się nad tym, co począć dalej.

- Beksa. - łapiąc oddech w szaleńczym biegu cedził Pieter. - Coś ty kurwa zrobił najlepszego? - dodał po skręceniu w kolejną alejkę.

- Pierdolec sam sobie winien - wysapał Emil, zdyszany po długim biegu. - Widziałeś jaki chudy był? Jakby od tygodnia nie jadł. Taki to się na chodniku potknie i zabije. - Beksa nie zdejmował maski twardego rzezimieszka, mimo że nie panował nad roztrzęsionymi nerwami. Pierwszy raz kogoś zabił.

- Dobra, ale co teraz zrobimy? - rozglądał się nerwowo. - Nie możemy zostać w mieście, wywieszą nas na rynku. - poprawił plecak na ramieniu.

- Jutro pójdziemy tam gdzie Młody chciał i pryśniemy przez kanały z miasta. - Planował Emil. - A do tego czasu musimy się gdzieś zaszyć.

- Dobra to prowadź, ja będę obstawiał tyły. - chwycił mocniej kij i ruszył za Beksą.

- Zobaczmy, czy Duża Krata jest obstawiona - zaproponował Emil.

Przemknęli ciemnymi, bocznymi uliczkami, a że przemykali nimi często, wiedzieli, jak kluczyć tak, by nikt nie potrafił ich szybko zlokalizować. Zarazem mieli świadomość, że Teufelheim nie było tak dużym miastem, by mogli dłużej przebywać na ulicy. W końcu strażnicy miejscy się dowiedzą o tym, co zaszło na Małym Targu, a wtedy zapewne poinformują rycerzy Oczyszczającego Płomienia. Ci zaś za punkt honoru uznawali utrzymywanie porządku w mieście i wymierzanie sprawiedliwości, nawet gdy ta mogła wydawać się wątpliwa. Obaj czuli już niemal fizycznie pętlę zaciskającą się na ich szyjach.

Zastygnęli w obejściu jednego z domów, przy niewielkim chlewiku. Dwaj rycerze w płytowych zbrojach pilnowali wejścia do kanałów, a zaraz przy nich, zdyszany, opowiadał głośno ich historię jakiś przypadkowy mieszczanin.

- Musimy stąd spadać, najlepiej do fortecy. - szeptał Pieter. - Nie damy rady tym tutaj.

- Chcę zobaczyć reakcję tych zakutych łbów - szepnął Emil. Świeżo upieczony morderca przyglądał się z ukrycia rycerzom, ocierając łzy. - Może pójdą z tym nędznym kapusiem do twojego stoiska a wtedy prześlizgniemy się przez Dużą Kratę? A jeśli nie to zawijajmy czym prędzej do Fortecy.
- Jak chcesz, ale martwię się o Anne. - powiedział i obejrzał się za siebie. - Mam nadzieję że nic jej nie jest.

Poczekali aż mężczyzna skończył referować rycerzom. Po krótkiej rozmowie między sobą, jeden z nich ruszył z mieszczaninem w kierunku targu.

- To leć do niej. Ja wracam do Fortecy.

Pieter ruszył w przeciwną stronę, przemykał uliczkami kierując się w stronę swojego domu.

***

Miał szczęście, że mieszkali blisko Dużej Kraty. Zważając, by główna ulica była pusta, przeszedł przez nią szybko i będąc po drugiej stronie, skierował się już prosto do domu. Ledwie przekroczył próg, usłyszał w drugiej izbie cichy, słaby głosik.
- ...Pieter? - szepnęła jego siostra, Anna.
- Tak to ja, wróciłem z rybami. - odpowiedział wchodząc i zamykając ryglem drzwi. - Trochę mi dziś zeszło, przepraszam. - wchodząc głębiej wyjrzał za okno czy nikt go nie śledził i zamknął okiennice.
- Jak się dziś czujesz? - zapytał odkładając kij pod ścianę.
- Jesteś zdenerwowany? - Nie pierwszy raz potrafiła przejrzeć go na wylot. I nie tylko jego.
- Zabili kogoś na rynku, jakaś sprzeczka. - odpowiedział nie patrząc jej w oczy. - W tym mieście robi się zbyt niebezpiecznie, myślę że musimy jak najszybciej wyjechać.
- Byłeś przy tym? - Mimo że miała ta słaby głos, płynął z niego nieopisany spokój. Od jakiegoś czasu Anna uspokoiła się, stała się taka… zdystansowana.
- Tak i widziałem co dzieje się z tym miastem, nie ma tu dla nas miejsca i brak tu przyszłości - przyglądał się jej spokojnym oczom. -- Może uda mi się zarobić tyle by udało nam się wyjechać i to daleko, ale musisz mi zaufać. - kontynuował. -- Nie mogę powiedzieć o co chodzi, ale chcę żebyś jutro po południu była spakowana i gotowa do wyjazdu. - spojrzał na psa leżącego u jej nóg. - Wszystko będzie dobrze ale musisz mi zaufać.
- Nie rób głupstw, braciszku. Przeżyliśmy tu całe nasze życie, przeżyjemy i jutro, jakiekolwiek by nie było. Proszę, nie próbuj robić nic niebezpiecznego, nie warto. Pamiętasz, jak to było w baśni o świniopasie? “Ach, kochany Augustynie, wszystko minie, minie, minie…”.

Anna bardzo lubiła baśnie, które czytywała im matka, wraz z wiekiem wcale się to nie zmieniło. Ona sama niewiele się tak naprawdę zmieniła. Wciąż uwielbiała cytować ulubione bajki.

- Masz rację, wszystko minie. - podszedł do niej i pocałował ją w czoło. - Odpocznij a ja usmażę ryby na obiad. - zabrał worek z rybami do kuchni i zabrał się za obiad.
Nim odszedł, usłyszał jeszcze za sobą jej głos.
- Pieter… zawsze z tobą jestem. To łóżko wcale tego nie zmieniło. Nawet gdy nie mogę wstać, zawsze jestem przy tobie. Pamiętaj o tym, proszę.

Pieter przygotował kolację dla wszystkich, następnie spakował niewielki dobytek do kilku worków i ustawił je w sieni by łatwiej można było z nimi wyjść w razie nagłej potrzeby. Następnie rzucił się na łóżko i postanowił przespać się kilka godzin, wstał po północy i pod osłoną nocy wyszedł z domu kierując się do Fortecy.