Niezbyt urokliwa gospoda, z podejrzaną klientelą, w mieście w którym jakiś szaleniec ochoczo mordował, pracując na swoją niechlubną sławę. Tak określiłby to miejsce ojciec Luizy, który bez wątpienia nie takiej przyszłości oczekiwał dla swojej córki. Wręcz przeciwnie, od tego losu chciał ją właśnie uchronić. Jak każdy ojciec, Lothar miał nadzieję, że Luiza uzyska solidne wykształcenie, odpowiednio wyjdzie za mąż i zwyczajowo będzie żyć długo i szczęśliwie, pod czujnym okiem rodziców. Choć zważywszy na trudne czasy w których przyszło im żyć, słowa “długo” i “ szczęśliwie ” nabierały raczej symbolicznego znaczenia. Jednak los, wspierany przez upartość Luizy zadecydował inaczej niż by tego sobie życzył Lothar…


Luiza była kobietą o bystrym spojrzeniu i chłodnym, czasem wręcz surowym wyrazie twarzy. Gdyby można było jednym słowem ją określić, tym słowem byłaby “konsekwencja”. Była spójna, począwszy od wyglądu, przez zachowanie, aż do cech charakteru. Wyróżniała ją oszczędność w słowach i gestach, co przekładało się na zawsze odpowiednio dobrany i wyważony ubiór. Sprawiała wrażenie osoby poważnej, przywiązywała dużą wagę do dobrych manier, jednak nie była pozbawiona poczucia humoru i nie brakowało jej ciepła. Zawsze opanowana i drobiazgowa, zupełnie inna niż jej przyjaciel Ernst. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że stanowili życiowe Yin i Yang.