"Kot", nie wnikając w znaczenie kryjące się w nazwie, miał wiele zalet, ale i jedną, zasadniczą wadę - jako najlepsza karczma w mieście miała również dość wysokie ceny. Co prawda Ernst nie miał jeszcze pustego trzosu, ale każdy wiedział, że taki stan nie może trwać wiecznie. Tylko w bajkach istniały magiczne sakiewki, które nie musiały być napełniane, a z których można by czerpać do woli. Pozostawało tylko mieć nadzieję, że szybciej dostaną przepustkę, niż w sakiewkach Ernsta i Luizy pojawi się dno.
Co prawda dzielili pokój (acz nie łoże), tudzież dzielili się posiadanym złotem, ale prędzej czy później trzeba było pomyśleć o znalezieniu jakiegoś dobrze płatnego zajęcia. No i, nie da się ukryć, nie po to przybyli do Talabheim, by siedzieć i czekać nie wiadomo jak długo na łaskawe zmiłowanie jakiegoś gryzipiórka, który tylko czekał, aż znudzeni oczekiwaniem podróżni sypną paroma garściami złota by skrócić czas oczekiwania. Ernst, nie da się ukryć, znał przyjemniejsze sposoby wydawania złota, niż przeznaczanie go na łapówki.

- Podróżuję dla zdobywania wiedzy magicznej - powiedział. Miał nadzieję, że słowo "magia" nie odstraszy rozmówców. - Luiza towarzyszy mi od jakiegoś czasu w tych podróżach. I pilnuje, bym się nie pakował w zbyt wiele kłopotów - dodał żartobliwie.

- Co do złapania tego Kurta, to masz rację, Günterze - powiedział. - Ale powinniśmy się dowiedzieć, gdzie znajdywano jego ofiary, jak wyglądały i w jaki sposób je zabijał. A potem trzeba by znaleźć jakąś przynętę. Albo wynajmiemy jakąś panienką, albo też... - Spojrzał na Luizę ciekaw, jak jego przyjaciółka odniesie się do propozycji zostania owym wabikiem na zbrodniarza.