- Uważasz że wroga należy zwabić, zachęcić do ataku, po czym samemu zaatakować? Muszę przyznać, z łatwością szafujesz moim życiem, przyjacielu - stwierdziła beznamiętnie, jednak na twarzy Luizy po raz pierwszy tego wieczoru, pojawił się lekki uśmiech.

- Tak naprawde niewiele wiemy o naszym zabójcy. Poza tym kim są jego ofiary. Zastanówmy się dlaczego zabija? W grę mogą wchodzić jakieś osobiste przeżycia. Być może wcale nie planuje swoich zbrodni, działa pod wpływem silnych emocji takich jak strach lub gniew. Tacy nie mają żadnych hamulców. Musimy być na to przygotowani - dodała zamyślonym, choć zdecydowanym głosem, dając innym do zrozumienia, że podjęła już decyzję dotycząca bycia ‘żywą przynęta’.

- Z pewnością nie jest normalny - stwierdził Ernst. - . Zabija kobiety, zapewne prostytutki. Jeśli chodzi o pobudki, to możliwości jest kilka. Może nienawidzić kobiet, może swoje działania uważać za walkę o moralność. Podrzyna gardła, ale czy najpierw je ogłusza? Musimy to wiedzieć, by się zabezpieczyć. Bo problem na tym polega, że trzeba go złapać na gorącym uczynku... ale nie tuż po zabójstwie. Może trzeba by kupić metalowy kołnierz...

- Powinnam się pogniewać na ciebie, za to, że nie uprzedziłeś mnie o czekających nas na miejscu atrakcjach - zażartowała Luiza i kontynuowała: - Bez względu na to, kim jest nasz zabójca i jakie są jego motywy działania, pan Günter ma racje. Jego schwytanie przyniesie nam niewątpliwie korzyści. Jednak decyzja powinna być jednomyślna. Czy pozostali panowie zgadzają się na małe polowanie?