Wszystko zmieniało się jak w kalejdoskopie. Gdy już zdecydowali się szukać złoczyńcy zwanego Rozpruwaczem, uśmiechnęło się do nich szczęście i ruszyli na poszukiwanie karczmy „Pod Węgorzem” i urzędującego tam sędziego, który mógł znacząco wpłynąć na najbliższe dni ich życia. Zachowanie i postawa (niemal wojskowa) asesora Hohelohe przypadły Garranowi do gustu, jego propozycja już mniej. I nawet nie chodziło tu o samą treść, ale ciche ostrzeżenie, które niosła za sobą. Krasnolud nie miał wątpliwości, że chodziło tu o zwykłą umowę handlową. Coś za coś, przysługa za przysługę. Tyle jednak, że strony tej umowy nie pozostawały w partnerskich stosunkach, a jedna z nich nie miała za bardzo możliwości wyboru. To zmieniało umowę w pospolity szantaż, a Borakson był przekonany, że po ewentualnej odmowie w uzyskaniu glejtów nie pomoże im schwytanie trzech morderców. Popatrzył na pozostałych, a ci również wydawali się skłonni przystać na ofertę sędziego.

Krasnolud miał wielką ochotę powiedzieć, co o tym wszystkim myśli, ale tym razem wygrał zdrowy rozsądek. Każde kolejne słowo mogło być tym słowem za daleko, ograniczył się więc do krótkiego pytania.

- Papiery oficjalne dostaniemy na czas pracy, jak mniemam?