Przeszli obok pieca i jęczącego, używanego w charakterze dzwonka więźnia kierując się według wskazań służących do zbrojowni. Jednak zanim tam trafili, weszli do sporego, ale nieco mniejszego od sąsiedniej kuchni pomieszczenia, wilgotnego i pachnącego pleśnią. W jego rogu ziała ocembrowana studnia, nad którą na zardzewiałych łańcuchach dyndały cztery, skórzane, pokryte szarym nalotem wiadra. Po przeciwnej stronie od studni znajdowały się schody na górę, skąd słychać było krzyki i krzątaninę strażników, ale jak na razie nikt nie schodził. Było tu jeszcze dwoje drzwi, ale które miały wieść do zbrojowni, tego nie było wiadomo.

Magnus, który w międzyczasie oświadczył, że kojarzy ze wsi nieszczęsnych służących, wrócił do nich, żeby dopytać, ale już chwilę potem był z powrotem, bo mali mutanci w błyskawicznym tempie zdążyli uciec z kuchni. Trzeba było próbować.

Pierwsze drzwi wiodły do małego, po sufit zawalonego spleśniałym i próchniejącym drewnem opałowym składziku. Czyli drugie były do zbrojowni. Nie były w jakikolwiek sposób zabezpieczone i otwarły się, ukazując kwadratową komnatę. Jak na zbrojownię, to warunki w niej nie były zbyt korzystne dla składowanej tam broni. Wilgoć niemal ciekła po ścianach i osadzała się na zgromadzonym sprzęcie. Na stojakach zawieszone były elementy zbroi płytowych i kolczugi. W jednym kącie ciśnięte leżały miecze i topory. Drugi kąt zajmował regał, cały wypełniony powiązanymi w pęczki bełtami do kusz. Same kusze wisiały na hakach w równym rządku. Listę uzbrojenia uzupełniały pojedyncze tarcze i oparte o ścianę trzy egzemplarze broni drzewcowej o fantazyjnych kształtach żeleźców.