| Raf nie czekał. Zaatakował jak błyskawica nie dając nawet ułamka sekundy na myślenie.
Nie mógł być jednak szybszy od kuli. Jedyna nadzieja to uniknąć pierwszych pocisków i przejść do półdystansu.
Huknęły strzały, dwie lufy kobiety plunęły ogniem.
Czas zwolnił.
Rafał wykonał unik rodem z Matrixa. Nie do końca mu wyszło, poczuł szarpnięcie, lecz nie ból. Dopadł ją.
Seria ciosów w witalne punkty. Atak za atakiem. Nawet nie tyle by powalić, ale by wybić z rytmu i uniemożliwić celowanie. Rozbroić.
Uderzał i trafiał. Znalazł się tuż przy niej by nie miała jak celować. Niestety nie namówił Johna do zwierzeń i nie wiedział, że to nie wystarczy. Zmyliła go zwodem i wbiła mu lufę pistoletu niczym nóż pod żebro. W ostatniej chwili zdołała się skręcić i kula tylko rozdarła skórę, zamiast przejść na wylot miażdżąc i rozrywając wnętrzności.
Raf z sykiem wypuścił powietrze, rozluźnił się, wchłonął ból i natychmiast uderzył wyprostowanymi palcami w splot słoneczny. Kobieta zachwiała się, ale ona też znała tę sztukę. Cios, który powaliłby przeciętnego człowieka, jej tylko na chwilę odebrał oddech.
Kolejne kilka chwil wpędziło by w dumę wynalazcę sztuki gun kata. Dwoje przeciwników w półdystansie uskuteczniało płynne ruchy starając się połamać ręce (Raf), wycelować z giwery (siostra Kendry). Każdy ruch starannie wytrenowany, bezrefleksyjny i niewymuszony. Każdy, w razie powodzenia, zabójczy. Każdy płynny i rozmyślnie nieśpieszny, by zmylić odruchową obronę przeciwnika.
Dwójka walczących starannie pracowała też na nogach. Dłonie spychały ciosy na boki tak, że o włos mijały cel. W kilkanaście sekund spluwy siostry zagrzmiały kilkakrotnie, ale pociski minęły Krzeszewskiego.
Cios za ciosem, cios za ciosem. Byle doczekać, byle zmylić. Bez lęku i litości.
Nagle dziennikarz zatoczył się w bok. Czuł to, nie było wątpliwości, że jeden z pocisków przeciwniczki urwał mu prawe ucho.
Raf wściekle potrząsnął głową roniąc krople krwi i potu. Błyskawicznie spróbował sięgnąć celu wyciągniętym ciosem, pozorując utratę równowagi. I nagle, odrzucając pozorowaną słabość jak znoszony płaszcz, zaatakował jak szaleniec wkładając w ten wypad wszystkie siły.
Koniec walki nadszedł, jak zawsze, nieoczekiwanie.
Jeden z krótkich ruchów Rafała, mający zmienić trajektorię ruchu uzbrojonej ręki kobiety, spóźnił się. Ostatnim co zapamiętał Krzeszewski był huk wystrzału i palący ból w boku, niczym cios rozżarzonym do białości drutem.
Dziennikarz poleciał w ciemność |