rodaty jegomość zmierzył Ivora pytającym spojrzeniem najwyraźniej zaskoczony pytaniem czaromiota.
– NIE, o nich pytam. Patrz jak patrzą na siebie! Wiem CO mówię! Samem miał… chwile z sarną… lub wilczycą, ale PTASZYSKO?! – odrzekł mu zgodnie ze swą manierą przechodząc od szeptu do krzyku. Przypatrywał się on temu, jak Xhapion obchodził się z krukiem.

– Wasz? – starzec podniósł brew i wykrzywił usta. Odwrócił się do Ivora. – Jego? – dopytał takim samym tonem będącym mieszanką zdziwienia. – Na kruczego ojca to nie wyglądasz… PRĘDZEJ na matkę.

Xhapion jednak nie przejmował się słowami starca, a skupił się na magicznej więzi pomiędzy sobą, a zwierzęciem. Ta była zaś osłabiona, niechybnie przez długą rozłąkę, ale nie można też było wykluczyć osłabienia organizmu co przedkładało się na jego moce. Tak czy inaczej na chwilę wzmocnił połączenie na tyle by móc wniknąć w umysł kruka i dowiedzieć się co go spotkało. Szukał odpowiedzi na swoje liczne pytania, lecz wszelkie wspomnienia oraz odczucia były mętne, niejasne i fragmentaryczne. Szczególnie te starsze, bowiem najświeższe mógł z łatwością odczytywać. Zajęło mu to dłuższą chwilę, aczkolwiek koniec końców co nieco udało mu się wywiedzieć. Przede wszystkim Nevermore wytropił go dzięki ich więzi lecąc w tym kierunku przez dni i noce. Napotykał liczne niebezpieczeństwa w postaci pogody oraz dzikich zwierząt. Bardzo trudno było powiedzieć jak długa była to wędrówka, aczkolwiek musiała trwać od około 7 do 14 dni. Najbliższa okolica zaś miała formę licznych wzgórz pokrytych rzadkim, iglastym lasem. Do tego wszystkiego leżał śnieg i było zimno, nawet bardzo.