Wyświetl Pojedyńczy Post
Stary 29-07-2019, 23:47   #22
Lechu
 
Lechu's Avatar
 
Reputacja: 1 Lechu ma wspaniałą reputacjęLechu ma wspaniałą reputacjęLechu ma wspaniałą reputacjęLechu ma wspaniałą reputacjęLechu ma wspaniałą reputacjęLechu ma wspaniałą reputacjęLechu ma wspaniałą reputacjęLechu ma wspaniałą reputacjęLechu ma wspaniałą reputacjęLechu ma wspaniałą reputacjęLechu ma wspaniałą reputację
Smile Dziękuję za dialog

Walka z nekromantą nie należała do specjalnie długich, ciężkich bojów gdzie wojowników zalewała nie tylko krew – ich własna i przeciwnika – ale też żrący pot pchał się do oczu, a rękojeść miecza chciała wysunąć się ze śliskiej dłoni. W tej walce ekipa obrońców Untergardu miała przewagę taktyczną. Tym razem Myrmidia stała po ich stronie. Nekromanta został całkowicie zaskoczony i spacyfikowany zanim zdążył komukolwiek zrobić krzywdę. Jedyny cios jaki zadał zatrzymał się na okutej tarczy zabijaki. Schultz lekko odetchnął z ulgą albowiem nie miał pojęcia jakie obrażenia mogła zadawać magiczna kosa czarownika. Mógł otrzymać zwykłą ranę, a mógł też zostać zatruty jakąś trucizną.

Wojownik musiał przyznać, że Erika i Konrad walczyli bardzo dobrze. Gerwazy nie brał udziału w zwarciu, ale wystrzelił w przeciwnika jakiś magiczny pocisk, którego efekt – podobnie jak trafienia strzałą czy bełtem – pewnie mógł być różny. Od trafienia w ucho i dostania się do mózgu, po otarcie o poły płaszcza ku uciesze celu. Rudiger z tej walki wywnioskował, że przewaga taktyczna była nieocenionym partnerem i mogąc przygotować sobie plan, pole bitwy czy odpowiednie warunki do boju można było pokonać bardziej bitnego czy licznego wroga.

Schultz był nieco rozbawiony kiedy Gerwazy rzucił się na ciało nekromanty niczym portowy złodziejaszek jednak po przemyśleniu sprawy wojownik go rozumiał. Gerwazy był młody, narwany, a doświadczony nekromanta mógł posiadać przedmioty magiczne, które przyciągały takich młodzików jak świeże gówno muszyska. Po pochwaleniu drużyny Schultz ruszył do Untergardu z delikatnym uśmiechem spoglądając na Erikę. Ta kobieta miała w sobie „coś” czego na próżno szukać u drobnych, delikatnych ślicznotek jak Cassandra. Wojownik nie znał się na kobietach, ale podejrzewał, że z uwagi na swoje zdolności i atletyczną budowę ciała Kraus nie miała wielu „adoratorów”…

Rudiger z Cassandrą, mimo jej wielu zalet, chciał pozostać w przyjacielskiej relacji. Jej sposób prowadzenia się nie pozwalał mu się do niej zbliżyć bardziej niż dotychczas. Schultz podejrzewał, że Cassandra została skrzywdzona przez ojca. Albo facet zmuszał ją do nierządu albo ją gwałcił… Schultz miał jedynie podejrzenia, ale miał nadzieję, że kiedyś Cassandra się bardziej przed nim otworzy i wyzna mu dlaczego jej relacja z mężczyznami, w tym z nim, jest tak niecodzienna.


Schultz nie był przyzwyczajonym do pochwał i gratulacji. Wiedział jak reagować na radosne okrzyki i radość mieszkańców Untergardu, ale nie mógł zaoferować nic poza uśmiechem. Branża, w której pracował nie była dobrym środowiskiem dla bohaterów. Nie godzi się aby w jednym miejscu być rozpoznawanym z obijania pysków poborców podatkowych, a w drugim jako bohater walk z chaosem i nieumarłymi. Jednego dnia rzezimieszek sabotował interesy kupca, a drugiego ratował bezdomne rodziny z opresji… Jedynym wytłumaczeniem dla Rudigera było społeczeństwo, w którym nie było popytu na ekskluzywne usługi, które świadczył. Zdawało mu się, że dopiero w Middenheim wróci do gry. O ile do tamtego czasu nie wydarzy się nic co przekona go na zmianę dotychczasowych sposobów pozyskiwania Karli.

Kiedy Rudiger zawitał do karczmy sprawdził co u Cassandry zamieniając z nią kilka słów. Kobieta spisała się niemniej niż walczący z czarownikiem członkowie oddziału. Schultz wyobrażał sobie jak musieli panikować zebrani w karczmie skoro kilku ochotników pierzchło z murów miasta niczym spłoszone kundle. Zabijaka wierzył jednak, że ta atrakcyjna kobieta potrafiła skupić na sobie uwagę tłumu i całkiem skutecznie przemówić do jego rozsądku. Miała ona w sobie współczucie, które spowodowało chęć niesienia pomocy tym ludziom i wyruszenia na pomoc matce.

Przed snem wojownik nie miał sił ani na umycie się ani na modlitwę. Myrmidia jednak wiedziała, że był jej wdzięczny. Rudiger padł niemal bezwładnie na siennik. Jego zmęczenie tego dnia sięgało zenitu i podświadomie wiedział, że choćby spał dłużej niż mógł nie dałby rady się zregenerować.


Schultz wstał dość wcześnie aby bez pośpiechu i dokładnie się umyć i uwolnić od śladów dnia poprzedniego. Poza swoim ciałem wojownik doprowadził do odpowiedniego stanu swój pancerz i broń. Po śniadaniu mężczyzna nie zapomniał o krótkim treningu, którym zwykł zaczynać dzień. Nie było to nic wyjątkowego, bo kilka serii pompek, przysiadów, brzuszków i szybszych biegów po bezpieczniejszej części Untergardu. Każdy kto znał Rudigera dłużej widział na własne oczy, że facet był dobrym sprinterem co przydawało się nie tylko w treningu, ale też w walce. Chociaż Schultz nie był zagorzałym zwolennikiem szarż to czasem je wykorzystywał. Na przykład w walce z nekromantą.

Do Miasta Białego Wilka było jakieś sześć dni marszu o ile grupa będzie się trzymać głównego traktu nie wykorzystując skrótów przez niebezpieczny Drakwald. Schultz nie był zadowolony ze sposobu w jaki przedstawił go tutejszym kapitan Schiller. Wojskowy był mistrzem w podnoszeniu morale ludzi, ale prawienie o bohaterach i wojakach, którzy „w razie czego was ochronią” było ostrzem obusiecznym. Ludzie słysząc coś takiego opuszczali gardę, a w razie napadu reagowali bardzo nierozsądnie. Lepsze było zmaganie się ze strachem, który wzmagał czujność i często poprawiał tempo marszu.

Schultz zajął w pochodzie dość charakterystyczne miejsce. Osłaniał boki w pobliżu jednego wozu, na którym jechała staruszka wraz ze starcami i sierotami. Dzieciaki raz po raz zagadywały do rzezimieszka, który robiąc śmieszne miny wywoływał u nich salwy śmiechu. Po jednej z nich spojrzała na niego Erika z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Albo kobieta myślała, że w robocie nie wypadało się wygłupiać co by pasowało do doświadczonej wojowniczki albo… nie. Ona na pewno nie chciała zobaczyć wykręconej twarzy Rudigera. Wojownik wzruszył ramionami. Te dzieciaki przeszły naprawdę wiele. Przez głód, poprzez bezdomność, a na utracie rodziny kończąc. Część z nich nie była nawet świadoma co się działo. Rudiger był świadom i dlatego odwodził ich myśli od czarnej rzeczywistości. W końcu sam spędził pierwsze kilka lat w przetłoczonym sierocińcu…


Rudiger korzystając z pierwszego postoju od wyruszenia z Untergardu zdecydował się przejrzeć swoje wyposażenie. Jego miecz mimo całkiem zwyczajnego wyglądu był mistrzowskiej jakości narzędziem mordu, za które zapłacił kilkadziesiąt Złotych Karli. O takie cacko musiał dbać. Odchodząc na ubocze prowizorycznego obozowiska zabijaka chciał znaleźć atrapę spokoju, ale trafił zdecydowanie lepiej. Pod jednym z drzew, oparta plecami o pień siedziała Erika ostrząc swój miecz.

- Widzę, że ktoś ma niezły sposób na stres. - powiedział do wojowniczki Schultz podchodząc i pokazując ręką na pień drzewa obok niej. - Mogę? - Kraus domyślała się, że pytał o posiedzenie razem.

- Jasne, ale jeśli chcesz pogadać, to trafiłeś pod zły adres. Nie jestem najlepszym rozmówcą - odpowiedziała, zerkając na niego.

- Podejmuję wyzwanie. - odpowiedział mężczyzna siadając i wyciągając powoli klingę. - Ze mną jest zupełnie tak samo. - dodał zaczynając polerować miecz. - Pewnie dlatego zostaliśmy wojownikami, a nie gawędziarzami. Chociaż przyznam, że kobieta walcząca na równi z facetami to miły, ale rzadki widok. - Rudiger skinął głową lekko się uśmiechając.

- Zawsze możemy posiedzieć w ciszy. Lubię ciszę, pozwala pomyśleć i się skoncentrować - odparła, również uśmiechając się lekko. - A co do tego drugiego, wychowałam się w grupie najemniczej i macham mieczem, odkąd tylko byłam na tyle silna, by go podnieść. Dlatego wiem, jak się nim posługiwać. Ty też dobrze walczysz, razem nieźle żeśmy pocięli tego czarownika.

- Zapewne masz dużo większe doświadczenie niż ja. - rzucił wojownik. - Ja wychowałem się w Nuln. Początkowo uczyłem się jeździectwa, targowania i kilku innych rzeczy, a walka jakoś tak przyszła sama z siebie. Preferuję pięści jak to facet, ale mieczem też dziergać coś umiem. - dodał Rudiger. - W sumie wspólnie odbyliśmy kilka pierwszych razów, bo nigdy wcześniej nie walczyłem ani ze zwierzoludźmi, ani z nieumarłymi, ani z nekromantą. - wojownik zamilkł na chwilę. - Pochodzisz gdzieś z okolic Middenheim? Przy pierwszym spotkaniu odniosłem wrażenie, że Biały Wilk może być ci bliski. Mi przybrany ojciec przekazał doktrynę Myrmidii chociaż chyba bardziej jest popularna w Tilei czy Estalii.

- Urodziłam się w Schoninghagen, to właściwie rzut kamieniem do Middenheim. Ojciec był zagorzałym Ulrykaninem, od małego wpajał mi wiarę w Pana Wilków i nie wyobrażam sobie, bym mogła teraz prosić o siłę czy szczęście jakieś inne bóstwo. Ulryk prowadzi mnie całe życie, gdybym była mężczyzną, pewnie próbowałabym dostać się do Rycerzy Białego Wilka. Niestety, kobiet nie przyjmują - powiedziała, krzywiąc się nieznacznie. - Z drugiej strony nie wiem, czy bym się nadawała, słabo znoszę dyscyplinę i próby ograniczania. Chyba jestem taką Dziką Wilczycą. - Posłała Rudigerowi lekki uśmiech.

- Kolejne co nas łączy, bo mnie z podobnych powodów nie chciała zaprosić do interesu rodzina przybranego ojca po jego śmierci. - powiedział Schultz. - W końcu opuściłem Nuln na dobre… - zastanowił się chwilę. - Zatem jesteś członkinią grupy najemnej. Nigdy za gośćmi nie przepadałem. Zarabiali więcej ode mnie przy mniej brudnej robocie, a poza tym zawsze mieli branie. Był taki jeden tileańczyk, sporo ich wśród najemników... No, ale co się dziwić. Egzotyka zawsze była w cenie. - mężczyzna schował miecz po czym z cholewy buta wyciągnął sztylet i zaczął się nim bawić.

- Byłam członkinią grupy najemnej. - poprawiła go Erika. - W czasie Burzy Chaosu walczyliśmy tu i tam, większość towarzyszy zginęło, a ci, którzy przeżyli, poszli swoimi drogami albo poprzestawiały im się klepki w głowach po tym, co widzieli na wojnie. Teraz działam na własną rękę… no, ostatnio trzymam się z wami, ale zobaczymy, na jak długo nas los ze sobą połączy. Co do tileańczyków, mieliśmy jednego takiego w oddziale. Przymilał się do mnie, a był tak gadatliwy, że nie mogłam z nim wytrzymać. Zginął pod Wolfenburgiem, rozerwany przez centigora. - Erika zmarszczyła brwi, wracając niechcący pamięcią do tamtych wydarzeń. - Ale zmieniając temat… widziałam, że zawitałeś do Untergardu z tą małą… - Erika wskazała podbródkiem na Cassandrę kręcącą się akurat w obozie przy dzieciach. - Jesteś jej ochroniarzem? Bratem? Kochankiem? Nie żeby mnie to specjalnie interesowało, ale całkiem nieźle się z tobą gada, więc podtrzymuję po prostu rozmowę. - uśmiechnęła się lekko.

- To przykre. - powiedział Schultz na wieść o towarzyszach. - Cassandrę poznałem zaraz po opuszczeniu Nuln. Akurat też wyruszała w podróż życia i zabraliśmy się razem. Nie płaci mi więc nie można nazwać mnie ochroniarzem. Nie spaliśmy ze sobą ani nic z tych rzeczy zatem kochankami też nie jesteśmy. Ja uważam ją za przyjaciółkę i mam nadzieję, że ona mnie również. Martwię się o nią przez jej… sposób prowadzenia się. - Rudiger zamilkł na chwilę. - Obawiam się, że ktoś ją kiedyś skrzywdził i aby sobie z tym poradzić czasem podejmuje dziwne decyzje. Może kiedyś uda mi się dowiedzieć od niej czegoś więcej. Póki co obiecałem jej doprowadzić ją do Middenheim. Zdaje się, że wszyscy idziemy tam razem więc liczę na pomoc w tym temacie. - dodał wojownik chowając nóż i wyciągając z plecaka skórzaną rękawicę z metalowymi okuciami na palcach, kostkach i knykciach. Wyglądała na drogą, spokojnie konkurując ceną z mieczem. Schultz ubrał ją na lewą dłoń i szmatką zaczął polerować stalowe elementy. - Zatem ten tileańczyk denerwował cię słowotokiem? - zapytał z uśmiechem. - Zatem ktoś liczący na poznanie cię bliżej powinien powoli kończyć ten dialog?


- Tak, słyszałam to i owo odnośnie Cassandry - odpowiedziała Erika, nie drążąc tematu i nie oceniając młodej kobiety. W obecnych, ciężkich czasach, każdy zarabiał, jak umiał. - Lubię ją, jest miła i taka… delikatna, mówi prosto z serca, ale nie idiotyzmy, jak ten tileańczyk, o którym ci wspomniałam. Póki jesteśmy w jej towarzystwie, możesz na mnie liczyć. Włos jej z głowy nie spadnie. A odnośnie tego słowotoku, nie lubię ludzi, którzy “nawijają makaron na uszy”, jak to kiedyś powiedział jednemu z moich towarzyszy z oddziału ten tileańczyk, licząc, że się na to nabiorę. Nie nabrałam się. Makaron to ponoć takie danie u nich w Tilei, takie długie włosy z mąki i jajka, czy jakoś tak. - Machnęła ręką. - W każdym razie nie cierpię ładnych słówek gloryfikujących moje umiejętności i mnie samą, jako kobietę, bo znam swoją wartość. Na razie więc nie musisz się obawiać, Rudigerze. I jak widzisz, poznajemy się bliżej. Wiesz, skąd pochodzę, że wyznaję Ulryka i jestem dobra w walce. I że jednak można ze mną porozmawiać, chociaż buduję wokół siebie mury. - Wyliczyła na palcach. - Po prostu nie lubię gadać z ludźmi, którzy pieprzą głupoty. To bardzo proste - rzuciła z uśmiechem, zerkając fachowo na ostrze swego miecza.

Przy bliższym poznaniu zyskiwała, choć to zawsze ona decydowała, kto pozna ją bliżej i kogo do siebie dopuści.

- Zastanawiam się jaki facet mógłby tobie prawić idiotyzmy... - odparł Schultz. - Kiedyś gdzieś słyszałem, że na wojowniczki nie działają standardy jak komplementowanie figury, oczu czy ubrań. - uśmiechnął się. - Postaram się zatem nie popełnić błędów tych, których już z nami nie ma. W zasadzie o sobie też powiedziałem już całkiem dużo. Nasza ekipa jest barwna jak na przypadkową zbieraninę. O Konradzie i Gerwazym póki co nie mam solidnego zdania, ale ten drugi nieźle na murze wyleciał do kapitana. - zaśmiał się Rudiger. - Przez chwilę miałem nadzieję, że ma on jakieś czary leczące, o ile przeżyłby chociaż jednego kuksańca od Schillera. Jak bym tak się odezwał do przybranego ojca te kilka lat temu, to do zrozumienia mnie teraz musiałabyś korzystać z pomocy wróżki i czytającego z warg. Takich bezzębnych. - wojownik przestał czyścić rękawicę i schował ją za połę skórzni.

- Też mnie zastanowił stoicki spokój Schillera, ale pewnie nie z takimi miał już do czynienia a i sytuacja była trudna. Jakbym ja usłyszała od naszego czarusia taki tekst, to by pewnie był teraz w drodze do Altdorfu, szukając dobrego rzemieślnika od sztucznych zębów. - Erika uśmiechnęła się szeroko, po raz pierwszy podczas tej rozmowy. - Ale odważny jest, co się ceni, tylko żeby tę odwagę w odpowiednią stronę kierował, bo takich Schillerów może już na swojej drodze nie spotkać. I fakt, gdybym ja odszczeknęła się tak ojcu, to teraz hulałby mi w gębie wiatr przy każdym szerszym uśmiechu.

- Szkoda by było. - powiedział Rudiger. - Dobra. - dodał wstając. - Świetnie się rozmawiało, ale wielkimi krokami zbliża się moja warta. Mam nadzieję, że jeszcze uda nam się pogadać zanim dotrzemy do Middenheim. Cieszę się, że dla mnie znalazł się wyłom w twoim murze. - uśmiechnął się serdecznie. - W Mieście Białego Wilka zapraszam na porządny porter czy wino jak wolisz. Bez makaronu. - wojownik zawahał się po czym ukłonił i powoli, z lekkim ociąganiem, oddalił.

Erika zaśmiała się na wzmiankę o makaronie.

- Nie sądzę, by w obecnych czasach jakakolwiek gospoda w Imperium miała w swoim jadłospisie makaron. A nawet jeśli, to nie zamierzam próbować, złe skojarzenia zostają z człowiekiem całe życie - rzuciła całkiem wesoło. - Na pewno jeszcze uda się porozmawiać, ta pogadanka była bardzo przyjemna. Nie daj się zaskoczyć na swojej warcie, Rudigerze, a jakby co, to wołaj, będę spać w namiocie na obrzeżach obozu. W razie problemów dobiegnę najszybciej, żeby cię ochronić swoją pełną piersią. - Puściła mu oczko, uśmiechając się, choć chyba bardziej do siebie, niż do niego.

Nie sądziła, że znajdzie z tym mężczyzną jakieś wspólne tematy i będzie im się tak swobodnie rozmawiać, ale po raz kolejny życie zaskakiwało. Tym razem pozytywnie.


- Nigdzie nie możemy znaleźć babuni… - wydukała przez łzy dziewczynka ciągnąc za nogawkę Rudigera.


Schultz spojrzał na kapitana, który w tej samej chwili szukał chętnych do ratowania kobiety. Mężczyzna zgłosiłby się jako pierwszy, ale chciał wybadać z kim właściwie miał do czynienia. Podróżowanie z jednym uzdrowicielem tak dużą grupą było nierozsądne, ale wyruszenie dalej bez niego było zwyczajną głupotą. Schiller czekał, a powietrzem zaczęła rządzić nieprzenikniona cisza. Jedynym chętnym mogła okazać się pohukująca w oddali sowa. Ona pewnie widziałaby w ciemności zdecydowanie lepiej niż ewentualni poszukiwacze zaginionej Moescher.

W końcu zgłosił się Baumer, który już w walce z nieumarłymi popisał się pokaźnym rozmiarem jaj. Okazało się, że kierowała nim wdzięczność. Mimo szczerych chęci i zachęcania pozostałych Hans usłyszał tylko komentarze nieprzychylne dla staruszki oddalającej się nocą od obozu. Odłamkiem bohaterstwa dostali też niedawni wybawiciele Untergardu. No tak. Jeżeli ktoś miał iść i znaleźć kobiecinę to pierwszymi chętnymi powinni być bohaterowie namaszczeni ręką samego Białego Wilka. Zarośnięta twarz Rudigera oświetlona przez nieliczne ogniska mogła nawet przypominać wilcze rysy. Nie mogło być inaczej.

Schultz musiał jako pierwszy wystartować za „jebiącym” go i pozostałych łowcą – zgodnie ze słowami jakie na odchodne rzucił Baumer. Jasnym zatem stało się kto z jakiej gliny był ulepiony… Zaraz za zabijaką ruszyła pozostała trójka pogromców nekromanty. Do Cassandry miało należeć niemniej ciężkie jak znalezienie staruszki zadanie – uspokojenie tuzina sierot, których opiekunka zaginęła.
 
Lechu jest offline