Wyświetl Pojedyńczy Post
Stary 11-08-2019, 01:22   #15
Noraku
 
Noraku's Avatar
 
Reputacja: 1 Noraku ma wspaniałą reputacjęNoraku ma wspaniałą reputacjęNoraku ma wspaniałą reputacjęNoraku ma wspaniałą reputacjęNoraku ma wspaniałą reputacjęNoraku ma wspaniałą reputacjęNoraku ma wspaniałą reputacjęNoraku ma wspaniałą reputacjęNoraku ma wspaniałą reputacjęNoraku ma wspaniałą reputacjęNoraku ma wspaniałą reputację
Sam zrobiłeś ten kociołek? – spytał Ivor. – Ciekawa robota. I czy wiesz może coś o naszych kryształach? – zadał kolejne pytanie.
Hem? – mężczyzna wychylił się zza oskórowanego zwierza, by popatrzeć na Ivora, a następnie podążyć za jego wzrokiem do kociołka. – Moja? MOJA! Brzydactwo straszliwe! Ale GOTUJE! O!
Odpowiedziawszy pochylił się nad czymś co rzuciło mu się w oczy. Ujął ostrze troszeczkę inaczej i zaczął grzebać w ciele, by po chwili w okrwawionej ręce trzymać grot strzały. Zbliżył się z nim nad ogień i po oględzinach rzekł niemal triumfalnie:
Ylfy! HA! Nie dziś, długie uszy! Ha!
By ostatecznie wrzucić kawałek metalu do ognia.
Kryształowi ludkowie pytają o kryształy? A nie WIEDZĄ? JA wiem! Co nieco. Stara to robota! O tak! Stara stara! Jak chcecie pytać to pytać, czasu sporo.
Czyim więc dziełem są kryształy? – spytał Ivor, sprawę elfów i ich niedoszłej zdobyczy odkładając na później. – Po co je stworzono? I co dają użytkownikom?
Mężczyzna przerwał swoją pracę i przeniósł wzrok na Ivora.
Kto, po co i dlaczego? TEGO nie wiem, ale WIEM, że robota dawna, bardzo daaawna! Dzieło magika i kogoś, kto z lasem dobrze żył… tak… duda jak tu i tam gadają. Ja… MAM takie same moce… jakby… jeno mizerniejsze trochę… i nie tak stare, ale MAM! Bez chwalenia się mówiąc.
Robota druida? – upewnił się Ivor. – A raczej wspólne dzieło jakiegoś potężnego druida i potężnego maga? Słyszałeś wcześniej o takich kryształach? I o tych, co noszą takie kryształy?
Ano chyba duida i maga, jak mówisz. MÓJ mentor opowiadał różne historie. DRZEWA też mają ich nie mało! ZWŁASZCZA stare! A DĘBY szczególnie! Cholerne zdrewniałe dziady! ALE to tyle… chyba… raczej… Yhym…
O takich kryształach też opowiadał? – Ivor spróbował przekierować rozmowę na bardziej interesujący go temat.
Mężczyzna zamyślił się chwilę zaprzestając również oskórowania.
Może… Trudno rzec, pamięć już nie ta. RZADKO mnie ktoś pyta o kryształy przed wieków – rzekł wreszcie, po czym wrócił do pracy.
Ale znam kogoś, kto chyba wie – odezwał się niespodziewanie po chwili skryty za brzuchem zwierzęcia.
Xhapion poderwał nagle głowę. Rozmowa do tej pory nie interesowała go zbytnio. Usiadł na swoim łożu.
Znasz kogoś, kto mógłby nam o tym opowiedzieć? – dopytał jednocześnie unosząc kryształ.
No tak. POWIEDZIAŁEM czy tak? Chyba muszę poszukać ziół na leczenie uszu, bo coś źle z tobą – odparł mu gospodarz jak gdyby nigdy nic.
Kto to? Jak go zwą? – zignorował przytyk dziadka.
Zig… Sago… Siggard? Siggard… tak chyba, TAK się zwał – Na chwilę zaprzestał obdzierać skórę z brzucha zwierzęcia. W powietrzu zaczął się powoli unosić nieprzyjemny zapach kojarzony zazwyczaj z rzeźnią. – Mieszka na północy, w starym zamku. DOBRY człek, ale samotny. Chyba czasami z ylfami GADA też.
Czarodziej westchnął. W tej rozmowie potrzebował każdej uncji cierpliwości jaką mógł wykrzesać.
Siggard jaki? Ma jakieś dodatkowe miano?
Nie – odparł po chwili zastanowienia. – ale nie mam pamięci do mian.
A byłbyś w stanie wskazać nam do niego drogę? – dopytywał dalej czarodziej.
Pokazać mogę.
Czy to daleko stąd? Ile czasu zajęłoby nam dotarcie do tego zamku? – spytał Ivor.
WAM?! – Gospodarz zamyślił się. – Nie wiem. Ja latam jak chce go odwiedzić.
Latasz, mówisz? – powiedział cicho Xhapion, rozmyślając nad czymś. – A jesteś może w posiadaniu jakiejś mapy tego miejsca?
Mapy? Kawałka czegoś ze znaczkami i takie tam? MAM! TUTAJ! – Gospodarz wskazał na swoją głowę. – Najlepsza MAPA!
Ale ylfy może mają albo ludzie ze Skraja – rzekł po chwili widząc nietęgie miny czarodziejów.
Cóż gdybyś nie zdecydował się nam towarzyszyć, to najlepszą opcją faktycznie byłoby zasięgnąć języka wśród ludności “ze Skraja” – spapugował sposób mówienia druida. Przynajmniej udało im się do czegoś dojść.
Bliżej są ludzie ze Skraja, czy elfy? – spytał Ivor.
Poszukujesz wyroczni? JA nią nie jestem! A ylfy po lasach ganiają.
Ja na razie do biegania się nie nadaję – stwierdził Ivor. – To może do tych ludzi powinniśmy się wybrać. – Spojrzał na Xapiona.
Możemy. Ewentualnie gdybyśmy spotkali ich po drodze to mogli by nam pomóc. Musimy najpierw wydobrzeć.
 
__________________
you will never walk alone

Ostatnio edytowane przez Kerm : 11-08-2019 o 11:07.
Noraku jest offline