Słowa Saadiego wolno docierały do umysłu legionisty. Znał jednak już głos czarnoksiężnika, nawet jeśli wypowiadany ustami Zahiji, i na swój sposób ufał mu. Małpoludy nie żyły, ale trzeba było uciekać, żeby nie podzielić ich losu pod zwałami gruzu. Bo dawna budowa chyliła się ku upadkowi, a starożytne freski sypały się ze ścian, co w tej całej krwawej scenerii zdawało się czymś niezmiernie właściwym.
- Enki... Jahmillo... - zawołał do oszołomionych pokazem mocy Saadiego, kobiet. Zwłaszcza tę drugą, która mogła wymagać pomocy - Szybko!