Pani nawet dałaby się oczarować śpiewem, ale ten bard miał się do Mistrza Boniego jak kura do słowika. Uśmiechnęła się jednak do tego szarpidruta safanduły, pomna, że zadzieranie z przedstawicielami tej bardziej realnej części opowieści generuje znacznie więcej problemów niż korzyści.

Gdy Juliusz odzyskał chwilowo wolność od rąk Kapłanki Bogini Wszystkiego, przypomniała mu, że objawienie Najpotężniejszej mówiło coś o szczególnej ochronie dla mieszkańców domu, w którym mieszkają. Tak przynajmniej jej się wydawało, a Wincenty zdawał się pamiętać to w podobny sposób.
Tymczasem jednak wysłała Wincentego, aby zbadał postępy w zakresie przejmowania własności opuszczonych budynków oraz gromadzenia dóbr, do których przynależności nikt chwilowo nie zgłaszał roszczeń. Według jej oceny niektóre nieruchomości (mogły to potwierdzać również miejskie dokumenty) powinny już być własnością enigmatycznie brzmiącej spółki „Zarząd Nieruchomości i Kamienic Łatwego Odnajmu” (ZNiKŁO), której skomplikowana struktura własnościowa nie wskazywała na nikogo konkretnego, a już na pewno nie na Panią. Fakt nie wskazywania w niczym jednak Pani nie przeszkadzał w kontrolowaniu zasobów i decyzji.

Spółka ZNiKŁO szczególnym szacunkiem darzyła zaś wszelkie charytatywne działania Świętego Morra, który to Święty miał zostać obdarowany w dowód całkowitego uznania i bezgranicznego szacunku jedną z kamienic spółki. Trudno wyobrazić sobie godniejszego odbiorcę daru, który sam był miejskim darczyńcą wielkiego formatu.

Pani zaś sama przebrała się w skromny ubiór i udała się z Juliuszem i powracającym Wincentym w pobliże tłumu uchodźców, aby dowiedzieć się najnowszych plotek i wieści spoza murów miejskich.