Ulewa nadal nie dawała za wygraną. Wraz z każdym kolejnym, poczynionym przez wierzchowca krokiem, światełko dostrzeżone przez Jamesa powiększało się. Wraz ze zbliżaniem się, zaczął odróżniać szczegóły, które niechętnie wyłaniały się zza zasłony deszczu. Ściany, stojące prosto i dumnie, spadzisty dach, werandę biegnąca przez całą długość domku. Nieco z tyłu widać było budynki gospodarcze w postaci niewielkiej stajni i przylegającej do niej, nieco wyższej stodoły. Co prawda deszcz nie pozwalał na dokładniejsze przyjrzenie się szczegółom ale tak na pierwszy rzut oka, wszystko trzymało się kupy w stopniu wystarczająco zadowalającym by można było mieć nadzieję na ciepłe schronienie i być może miskę strawy.
O ile, oczywiście, przyjęcie będzie przyjazne samotnemu podróżnikowi, zmagającemu się z siłami natury. Tu oddać należało pałeczkę szczęściu i jego zmiennym humorom, które raz przyświecało człowiekowi, a za drugim razem w niwecz obracało.

To, że domek nie był opuszczony, nie pozostawało cienia wątpliwości. Ktoś jednak nie tylko w owym domku przebywał ale i czuwał, o czym Hardin przekonał się gdy tylko but jego spotkał się z pierwszym z pięciu stopni, które prowadziły na werandę. Drzwi otwarły się niemalże na oścież ukazując drobną postać spowitą w złotym blasku. Odziana była w prostą, niebieską sukienkę ozdobioną drobną, białą koronką. Długie blond włosy spływały jej swobodnie aż do pasa, lśniąc w blasku jakby je złotym proszkiem posypano.

Dziewczę, nie mogła bowiem mieć więcej niż lat dwanaście, przez chwilę przyglądała się Jamesowi. Nie było w jej wzroku strachu, nie było także zaskoczenia. Stojąc w drzwiach sprawiała wrażenie jakby na kogoś czekała, chociaż Hardin nie mógł być tą osobą. Szybkie spojrzenie, które skierowała w ścianę deszczu za jego plecami, dobitnie o tym świadczyło.
Jej twarz spowił woal zawodu gdy nie ujrzała osoby, którą wyczekiwała. Dopiero gdy się co do tego upewniła, ponownie wzrok swój przeniosła na Jamesa.
- Do domu wpuścić nie mogę ale w stajni jest miejsce dla konia, a w stodole siano. Przyniosę koc i… - urwała i zrobiła krok w tył. Jej dłonie zacisnęły się na drzwiach, gotowe w każdej chwili zatrzasnąć je przed nieznajomym. - Przyniosę też jadło… Mama zawsze mówi, że należy pomagać…