Johan Watherman mnie uprzedził w wypowiedzi. Zgadzam się z jego opinią i trudno dodać tutaj coś odkrywczego.
Wraith jest tak samo mroczny i cierpiętniczy, jak Wampir. Wiele krzywdzących sądów krąży na jego temat i kreuje się obraz gry właśnie w taki sposób, jaki przedstawił go
Brilchan
Jest to nie tylko niesprawiedliwe, ale i nieprawdziwe, gdyż tak jak zauważył
Johan Watherman:
Cytat:
Napisał Johan Watherman  Nie wiem na ile znasz ten system, ale posiada on bardzo rozbudowaną politykę, wiele niemal fantastycznych miejsc oraz setki możliwych przygód. |
Nie koniecznie trzeba nurzać się we flakach i złych emocjach. Już w podstawce mamy wymienione motywy przewodnie na sagi takie jak na przykład: walka gildii, konflikt z Hierarchią, konflikt z wampirami (zwłaszcza Tremere, Samedi, czy Giovanni) czy magami.
A w rekomendowanych filmach wprowadzających w klimat są i Kruk, Drabina Jakubowa, Sok z Żuka, czy uwaga Ghostbusters.
I gdzie jest zatem ten mityczny mrok i nurzanie się w emocjonalnych fekaliach.
Opcja walki pomiędzy chęcią życia, a odejściem w Zapomnienie jest tylko jednym z motywów, który przewija się w ten czy inny sposób w sagach, ale nie musi wcale dominować.
Nie ma zatem co demonizować Wraitha, trzeba po prostu spróbować w niego zagrać. I tyle.