Arnold spojrzał na szmaciarza bardzo chłodno, ale nim minęła sekunda patrzył na kapitana przychylnie. Słuchając z uwagą każdego słowa, by w końcu pokiwać głową i lekko się ukłonić.

- Ręczę, że na tą chwilę wszyscy moi ludzie i ja jesteśmy wolni od zarazy. Nie wiem jak się przenosi, ale pewnie przez morowe powietrze które wydychają. Tędy nie daję gwarancji, że nie złapiemy choroby od tych plugawców. Dla pewności, po powrocie do Remer udamy się bezpośrednio do medyka by mieć pewność zdrowia i jeśli trzeba będzie opiece się poddamy, by zminimalizować ryzyko wszelkie. Mój okręt jest do waszej dyspozycji. Byłbym rad jeśli upewnilibyśmy się, że nie ma na nim żadnych niepożądanych pasażerów na gapę. Oprócz mnie i załogi powinien być jedynie Magister Hupfnudel i jego dwaj żacy.

Uśmiechnął się delikatnie. Tak, to nie był czas na negocjacje, ale grunt można było przygotować pod pertraktacje. Jeśli uda im się pojmać zbiegów! Tak, to by był bardzo dobry punt wyjściowy do tego co miał w zamyśle.

- Proszę mi uwierzyć, że wolałbym uniknąć sprawy z Urzędem Kanclerskim. Jak zapewne Herr Liebrig wie, to nie są dobre czasy. Nie chciałbym też, by było to dla was kłopotem. Na pewno znajdziemy inne, obopólnie korzystne rozwiązanie tej sytuacji. Teraz jednak czas nagli. Jest coś co powinniśmy wiedzieć o zbiegach? Jak z nimi postąpić? Nie ukrywam, że nie ufam temu... "nowicjuszowi". Tak chodzą ludzie pragnący ukryć piętno choroby, nie wspominając o pragnieniu osłabienia naszych szeregów przy poszukiwaniach.