Recenzja może zawierać spoilery.

„Żar” przedstawia historię, która posługując się niemal wyłącznie statystycznym scenami, zachowuje swoistą dynamikę. Mówi bowiem o silnych emocjach i pasjach, leżących u podstaw międzyludzkich relacji. To wreszcie historia skomplikowanej przyjaźni, którą poddaje się bezlitosnej sekcji.
Emerytowany generał Henryk podejmuje w swojej posiadłości towarzysza młodzieńczych lat, Konrada. Obydwaj nie widzieli się od ponad czterech dekad. Są już w podeszłym wieku i teraz żyją głównie dawnymi wspomnieniami. Muszą jednak odbyć jeszcze jedną, ostatnią rozmowę. To w jej trakcie wyjdą na wierzch przemilczane tajemnice. Dlaczego Konrad wyjechał na tyle lat do tropików? Co stało się dawno temu w czasie pewnego polowania? I jaka w tym wszystkim była rola żony generała, Krystyny? Z każdą stroną książki atmosfera wyraźnie gęstnieje. Dawne sekrety zaś, nabrzmiałe od ciężaru czasu, stopniowo wychodzą na wierzch.
Moim zdaniem powieść jest tak dobra, jak interesujący są jej bohaterowie. Márai okazał się tu być genialnym portrecistą ludzkich zachowań. Główną część fabuły stanowi długi monolog samego generała, ale wbrew pozorom jego postać nie zdominowała całości. Wiele dzieje się gdzieś w tle i w sferze domysłów.
Fabuła została rozpisana tak, że mogłaby wypełnić akcję dobrego thrillera. Efektu dopełniają krótkie, ale bardzo obrazowe opisy, które nadają całości klaustrofobicznego klimatu. „Żar” jest taki, jak jego własny tytuł: duszny i nie dający poczucia spokoju.
Gdybym miał szukać drobnych wad, to powiedziałbym, że książka jest miejscami lekko przegadana. Nie jestem też pewien czy wnikliwy umysł generała pasuje do jego żołnierskiego charakteru. To nadal są jednak detale, a sama lektura posiada dużą moc oddziaływania. Proza Máraiego pozostaje w pamięci i co chyba najważniejsze, każe samemu wyciągnąć z niej wnioski.