Wyświetl Pojedyńczy Post
Stary 20-05-2020, 14:20   #82
Mag
 
Mag's Avatar
 
Reputacja: 1 Mag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputację
- Nie sądziłam, że tak szybko się uda - ucieszyłam się i od razu zostawiłam to co robiłam. Podeszłam po parę butów która tak mnie dręczyła. - Niemiłosiernie mnie obcierają - powiedziałam i pokazałam jej tą parę. - Chyba będę potrzebować nową parę.

– Siadnij się – Powiedziała i zaczęła oglądać twoje buty. – Dobre obówki… miętko wykładane – Oceniła, a potem wyciągnęła miarę. – Poka, mnie te twoje szkity. – Podeszła do ciebie.

Usiadłam i podniosłam stopę.
- O tu mnie obcierają - powiedziałam wskazując palcem.

– To pirsze obówki w twojem życiu? – Rzuciła oglądając twoje nogi. – Kamachy dla wojka ciem zabijo, trza by czego inszego… – Mruknęła i zaczęła mierzyć. – Paluchy masz szeroko, że widoczno łodraza, że nigdy w obówka nie wciskłe… najlepsiej jakby obówki noska nie mieły… Hymm, hymmm… sandałaki, jak u motojców by się szybsiej nadały… ale by ciem rzemienie ciełły… Nie za spóźno, na najpierwsiejsze obówki?

Ledwo rozumiałam słowa tej kobiety.
- Żadnych sandałów. Mają być pełne kryte buty, z cholewką za kostkę - pokazałam na nodze długość, żeby pokazać jak wysokie mają być.

-Byndzie trudno… ale ja żem lubieje trudno – Uśmiechnęła się. – Na jutro cosik dla ciem nasklecam. – Powiedziała. – Ze pare albo trojgo zrobie, co byś popróbowała. U nas dużo długouch, co to obówków nie nosiły, a teraz do munduru trza im czego, to mam kilka, cobyś na dzisiek miała co na szkity wzuć. – Powiedziała i wyjęła z worka parę dziwnych butów, a raczej, kawałki materiału z otworami na palce i piętę, zawiązywane od góry dwoma sznurkami, które następnie można by opleść powyżej kostki. – To dla długouch ze zawiadu obówki… nie gnioto szkity, nie przeszkadzajo po drzewach hasać i nie obcierajo. Albo to. – Pokazała dość masywnie wyglądające buty, a raczej coś co je imitowało, bowiem nie miało noska, odsłaniając palce, zaś od spodu miało tylko pas skóry, który osłaniał środek stopy, przód i piętę pozostawiając wolne. – To łorki noszo w armi, Mocna, góra, co jak co spadnie, to nie pokrzywdza, ale spody wolne, co by ziemie czuć i nie skrobać.

– Poważnie… – Powiedział Falris, który podszedł do was i zaczął oglądać wytwory szewczyni.

– A jakże, długouch siem podobać? – Zapytała kobieta z uśmiechem.

Miałam nadzieję, że kobieta mówi coś w stylu " tak zrobię dla ciebie buty jakie chcesz, ale zajmie mi to chwilę, więc na razie wez jedne z tych dwóch różnych, żebyś nie musiała biegać boso".
- Przygotuj więc mi buty jak najszybciej możesz. A na teraz wezmę te - wskazałam na pierwsze pokazane.

– Pokazać jak siem zakłada? – Rzuciła. – A ty długouch tyż chcieć?

– Może nawet przymierzył bym… ale niech najpierw Lady Marion spróbuje.

- Tak, chętnie zobaczę jak się to nosi... - odparłam.

Kobieta przyklękła i nałożyła ci “but”, od środka pokryty był wyjątkowo miękką skórą, na zewnątrz zaś znacznie wytrzymalszą. Kobieta zaciągnęła sznurki, tak, że materiał opasał twoją stopę. Materiał przylegał do skóry na tyle ściśle, że nie przemieszczał się, więc nie ocierał, a jednocześnie na tyle by nie gnieść stopy. Twoje palce swobodnie przeszły przez otwory i mogłaś nimi poruszać. Kobieta następnie sznurki wystające poza materiał lekko oplotła wokół twojej kostki i związała. Wyglądało to jak obuwie godne jakiegoś akrobaty, ale było stosunkowo wygodne, zwłaszcza, że nie ocierało newralgicznych miejsc i nie zaciskało palców.

– Wygodno? – Rzuciła kobieta.

– No właśnie… jak to się nosi? – Dociekał Falris.

Przyglądałam się odzianym w to stopom bez przekonania. Może i wygodne, ale według moich przyzwyczajeń zupełnie nieprzydatne.
- Jednak nie - pokręciłam głową niezadowolona z tej alternatywy butów.

– To wtedyk te drugi? – Zapytała kobieta pokazując drugą parę pseudobutów. – To zieloniaki noszo. – Rzuciła. – A i tak tylko do zjutra, wtedyk to ja ci nowe obówki dla ciem przyniese.

Pokręciłam głową.
- Przemęczę się z tym co mam - stwierdziłam.

– To ci siem szkity łobetro do jutera i żaden obówek ci wygodny nie bedzie. Lepiej przenoś dzisiak cosik inszego, a jutero dostaniesz porzondno obówek na swoje szkity. – Powiedziała kręcąc głową.

– A masz może jeszcze jedną parę tych o… – Wskazał na to co akurat miałaś na nodze.

– A no mom, ale tylko kobitkowe – Rzuciła wyjmując z worka podbną parę ale większą.

Miałam już się niezgodzić, stwierdzić, że wiele chodzić już tego dnia nie będę, ale przypomniałam sobie, że przecież miałam w planach po uczcie przejść się i chociażby zobaczyć co u Druidki. Na pewno bym sobie obtarła stopy, co nie było dobrym pomysłem, bo przecież w jeden dzień tego nie zaleczę i podróż stałaby się katorgą.
- No niech będzie... - mruknęłam z niezadowoleniem, decydując się ostatecznie na to co miałam już na nogach.

Falris przywdział drugą parę i spróbował zrobić kilka kroków.

– Nie tak źle… dziwnie… ale nie tak źle… Spróbuję dziś w tym pochodzić, żeby dotrzymać ci towarzystwa – Uśmiechnął się do ciebie.

– No to nadobna, że wam siem spodoba. Nazjutrz przyniese ci sporządne obówki. – Powiedziała rosła kobieta, spakowała swój worek i wyszła.

- Nie powiedziałam, że mi się podobają - westchnęłam, gdy pani szewc zostawiła nas samych. - Dzięki, że próbujesz mnie pocieszyć - rzuciłam do Falrisa.

– Jutro dostaniesz parę butów specjalnie dla ciebie – Rzucił. – Więc się nie zadręczaj, że dziś będziesz wyglądać jak… “dzikuska” – podkreślił ostatnie słowo.

- Ale jak widzisz rozsądek mam większy od dumy i rozwiązania praktyczne przekładam nad to co mi się podoba - zaśmiałam się. - Ah, kiedy będą prosić na tą ucztę... Cesarz mówił, że lada chwila, a wychodzi na to że spokojnie mogła jeszcze odwiedzić Druidkę... No i jestem już głodna.

– Może o nas zapomnieli? – Rzucił znowu siadając w fotelu, potem uniósł nogę i zaczął oglądać skórzany ochraniacz.

- Chyba nie szczególnie bym się tym przejęła... - odparłam w zamyśleniu. - Najchętniej bym sobie poszła zrobić to co chciałam, ale nie wypada nie stawić się na wieczerzy kiedy zaproszenie idzie od samego Cesarza…

– Z tego co wiem, zapraszał nie cesarz a tutejszy wódź. – Uśmiechnął się. – Skoro to coś noszą tutaj zwiadowcy leśnych elfów… czy raczej elfek… to ciekawe jak się ubierają… z tego co czytałem o moich “kuzynach” ich typowy ubiór to brak ubioru… to dopiero dzikusy… – Zaśmiał się. – Swoją drogą… męczy mnie jedna rzecz… pasują na mnie buty noszone zwykle przez kobietę… ubranie też dostałem kobiece, a Amelia stwierdziła, że nawet się nie napracowała przy przeróbkach… zwłaszcza, że zajęło jej to jakieś pół godziny… – Wstał i stanął prosto.. – Czy ja mam kobiecą figurę?

- Pocieszy cię jak powiem, że masz na pewno bardziej zadbane włosy niż zdecydowana większość kobiet? - odpowiedziałam na to, dusząc w sobie rozbawienie.

– A to akurat zasługa wiedzy o roślinach i mądrych książek… też mógłbym ci zrobić środek do pielęgnacji włosów – Powiedział przeczesując swoje długie lśniące włosy palcami.

Nagle znów rozległo się pukanie.

- Chętnie, przyda mi się zadbać o wygląd, żeby odzwierciedlał mój status - odparłam ze śmiechem. - Proszę - krzyknęłam do drzwi.

Drzwi otworzyły się, a w nich stała orcza ochmistrzyni.

– Wódz zaprasza na wieczerzę. – Powiedziała i cofnęła się za drzwi.

Ruszyłam w jej kierunku.
- Czy mój przyjaciel może mi towarzyszyć w niej? - zapytałam kobietę, dla pewności, że nie będzie to źle widziane.

– Pan Falris również został zaproszony, jednak jako, że nie było go w jego komnacie to bardzo fortunnie, że był u Pani. – Odpowiedziała.

Gdy ruszyliście za zarządczynią, zauważyłaś, że Amelia wraz z resztą niewolnic stoii na baczność pod ścianą obok wejścia do twojej komnaty, na twój widok dziewczyny lekko skłoniły głowy. Niziołka cały czas naśladowała pozostałe dziewczyny.

- Wejdźcie do środka i odpocznijcie - powiedziałam do niewolnic gdy je mijałam.
 
__________________
"Just remember, there is a thin line between being a hero and being a memory"

Gram jako: Irya, Venora, Chris i Lyn
Mag jest offline