Sophie z pomocą Grimma wyprowadzili otumanionego Dietmara i wynieśli śpiącego Caspara na zewnątrz, do korytarza. Środek usypiający okazał się niezbyt skuteczny, a jego efekt nie był długotrwały. Nie minęła chwila a myśli Rachego rozjaśniły się, kiedy wprowadzona do płuc substancja przestała działać. Nieco więcej czasu potrzebował Niederlitz, w końcu jednak i on obudził się, otrzepał, powiódł niezbyt przytomnym wzrokiem dookoła i w końcu zorientował się co się stało. Można było wrócić, jednak nie było pewności, że pokój był już „czysty”.

Grimm ostrożnie wszedł z powrotem, niuchając czy aby już można. Kiedy okazało się, że nic nie mąci mu w głowie, pewniej chwycił topór i już nie siląc się na delikatności czy subtelności związane z korzystaniem z kluczy przywalił toporem w drzwi. Drewno jęknęło raz i drugi. Wkoło posypał się grad drzazg i po kilku kolejnych ciosach toporzyska, drzwi rozleciały się na tyle, że można było wejść dalej, do kolejnego pomieszczenia.

Okazało się ono pracownią, od długiego czasu nieużywaną. Na solidnych, dębowych regałach stały pokryte kurzem słoje i szkło laboratoryjne. Kwadratowy stół na środku pomieszczenia nosił ślady wielu eksperymentów w postaci wielokolorowych plam, zacieków i śladów nadpaleń. Jakaś kleista, żółta substancja z rozbitego alembiku wyciekła na blat, niemal całkowicie rozpuszczając leżącą tam książkę. Śmierdziało szczurami i pleśnią. Na podłodze widać było stare truchło szczura i pełno szczurzych odchodów. Część ściany po lewej stronie pokrywał gruby kobierzec czerwonawej pleśni. Na tej samej ścianie, tam gdzie nie sięgał grzyb znajdowały się drzwi. Drugie drzwi umieszczone były naprzeciw tych, które rozwalił krasnolud.