- Następnym razem uważaj starcze, nie mam czasu cię niańczyć – zwrócił się Nicollo do maga z pogardą zastrzeżoną wyłącznie dla ludzi parających się czarami. To przez takich parszywców, bawiących się mocami stracił ojca. Nie miał jeszcze zarostu pod nosem gdy uciekł z burdelu, w którym pracowała jego matka i wyruszył na poszukiwania szlachcica. Napotkany na szlaku poszukiwań niziołek z Estalii dał mu nadzieję, że ojciec wciąż żyje w niewoli, tym większe rozczarowanie go spotkało, gdy odnalazł przeklęte kopalnie. Do Nuln Nicollo wrócił z twarzą naznaczoną bliznami, bielmem w oku i przezwiskiem „Karaluch”. Do stóp swojego dziadka rzucił skalpy morderców. Do tamtej pory żył jako bękart bez nazwiska, syn kurwy, lecz po dokonaniu wendetty przyjął rodowe nazwisko ojca. Nie zamierzał jednak popełnić jego błędu, przesiedzieć życie w karczmach w przekonaniu, że nic złego nie może go spotkać. Świat jest pełen plugastwa, a Nicollo przysiągł sobie, że kiedyś każdy czaromiot w Imperium, będzie wymawiał jego imię z takim samym lękiem z jakim zielonoskórzy wymawiają po dziś dzień imię Młotodzierżcy.
Upewniając się, że maga nikt nie zaatakuje podszedł do pirata, którego ogłuszył Felix. Chwycił go za fraki. Tortury nie polegają tylko na zadawaniu bólu. Torturowani często tracą przytomność, więc trzeba ich ocucić by kontynuować przesłuchanie i tak zamierzał zrobić Karaluch. Ocucić, sprawić ból, wyciągnąć informacje. Bardzo chciał poznać ich strategię, liczność szeregów oraz broń którą dysponowali łącznie z magami mogącymi ukrywać się we wraku. Wyłamywał więc kolejne palce by poznać odpowiedzi.