- Kobyle zady, kurwie syny, kiepy parchate, paciochate ryje... - Krasnolud mełł przez zakrwawione zęby, dwuręcznym toporem rąbiąc na lewo i prawo.

- Trzymać szyki, malcziki!!! - ryczał ponad wrzawę.

Widok biegnących drzew i czarownicy zirytował go, bo jak każdy nieszanujący się krasnolud, bardziej od swego żałosnego żywota nienawidził i gardził magią.

Gdyby ożywione mrocznym kuglarstwem konary z wisielcami miały go atakować, to Szczerbka przełoży do pni. Jednak czuł, że przeklęte plemię przyszło po gobliny, bo czemuż inaczej nie atakowały ich wcześniej, gdy pająki, a jakże i owszem?

Tak, czy inaczej, dzień to był dobry na dobrą śmierć i wielce napompowanym moralem, Furgil zaczął śpiewać najgłośniej jak umiał, najbardziej obelżywą Chaosowi pieśń, jaką tylko Dawi znali z pokolenia na pokolenie górskich klanów.