Vedras przede wszystkim czuł pustkę. Coraz bardziej dochodziło do niego to, że przegrali. Że ostatecznie i bezpowrotnie przegrali. Jakoś nie mógł się z tym wewnętrznie pogodzić i przez ostatnie parę dni czuł narastający ucisk gdzieś w klatce piersiowej. Najgorsza w tym wszystkim była świadomość bezsensu ostatnich lat. Miał się przecież zemścić i w końcu poczuć to złudne uczucie sprawiedliwości. Niby dał z siebie wszystko, zadał niezliczone ciosy drugiej stronie i sprawił, że setki białych zapłaciło najwyższą cenę - ale, koniec końców, jakie to miało znaczenie? Porażka nigdy nie przeszła mu przez myśl i w momencie zderzenia się z rzeczywistością cały świat dosłownie mu się zawalił.

Przez ostatnie kilkanaście minut rzeźbił paznokciem w stole z obojętnym wyrazem twarzy. Towarzysze naokoło coś mówili, ale nie specjalnie się tym przejmował. Z zamyślenia wyrwało go wejście Heariela. Westchnął głęboko i po chwili jego dłoń sięgnęła po kubek. Co by nie mówić, chwila ucieczki od ciężaru ostatnich dni to była jedna z nielicznych rzeczy na których w tym momencie mu zależało.

W tym momencie Verdas zorientował się, że praktycznie wszyscy zdążyli się już przedstawić - Verdas Baenath - powiedział skinąwszy głową w kierunku pozostałych. Nalał sobie dość porządną porcję, przysunął kubek blisko siebie po czym podniósł lekko nad stół i powoli nim zakręcił zaglądając do środka. Kiedy pytanie Firyina zawisło w powietrzu podniósł oczy i odparł. - Jestem specjalistą od żywiołu ognia i ziemi - powiedział spokojnie i szybkim ruchem rozejrzał się po wszystkich. W jego oczach dało się zauważyć subtelny refleks przypominający wieczorne ognisko. - Ile my tu jesteśmy... Drugi dzień? - rzucił w kierunku siedzącego po lewej Ezlana. - Nie ma co roztrząsać tego co robiliśmy wcześniej, na pewno nie będzie różniło się od tego co będziemy robić jutro. - Skwitował z ewidentną obojętnością wymalowaną na twarzy, po czym jednym haustem wychylił całą zawartość kubka.