Adesso z gwałtownością i metodycznością komandosa wkroczyła do recepcji, celując w każdy kąt z przygotowanej broni. Szybko jednak zaniechała ostrożności i odetchnęła z ulgą, upewniwszy się, że pomieszczenie jest w pełni bezpieczne. Z racji działającego oświetlenia mogła też tymczasowo wyłączyć swą latarkę. Dobrze orientując się we wszelkich mapach i planach, od razu spojrzała na osadzone w ścianie po prawej recepcyjne szyby. Za nimi to majaczyło zachodnie biuro, stanowiące jej tymczasowy cel. Niestety były one pancerne, więc musiała się tam dostać w tradycyjny sposób, na około.

W międzyczasie Valerie znalazła kolejną z osobliwych zielonych roślin. Dostrzegłszy to półwłoszka-półfrancuzka pochwyciła nietypowy egzemplarz flory i od razu zaczęła łączyć z wcześniej przez siebie posiadanym, w rezultacie czego po odrobinie wysiłku uzyskała utartą mieszankę, która według znanych jej materiałów botanicznych mogła służyć jako prowizoryczny medykament, przywracający siły fizyczne zmęczonym i rannym.
— Pojedynczo są słabsze, ale razem dają niezłego kopa — wytłumaczyła towarzyszkom — Szczególnie w zróżnicowanych kombinacjach.
Nie dodała, że w laboratorium osadzonym w rezydencji w górach Arklay w pewnym zakresie prowadzono badania nad tymi roślinami.

Po dokonaniu operacji na roślinie opalona choleryczka dokładnie obejrzała stojące na pobliskim cokole popiersie. Podpis ewidentnie wskazywał, że wyobraża ono Briana Ironsa, aktualnego komendanta R.P.D. Nicoletta dobrze zapamiętała sobie ten charakterystyczny wizerunek. Istniało spore prawdopodobieństwo, że będzie musiała złożyć wspomnianej personie wizytę... W tym samym czasie pośród ławek dla petentów druga z jej kompanek, Emma Press, znalazła porzuconą paczkę z kilkoma nabojami do pistoletu. Bardziej zajęta oględzinami popiersia, niż resztą pomieszczenia brunetka pozwoliła postawnej blondynce je zachować, nie zgłaszając do nich żadnych pretensji. Zwłaszcza że nieco później jej uwagę zwróciły dwie szufladki pod kontuarem służącym do wypełniania dokumentów. Po krótkiej inspekcji zorientowała się, że dostępu do nich bronią dość prostej konstrukcji zamki. Niestanowiące dla kogoś o jej wybitnych zdolnościach żadnego wyzwania. Od razu więc przeszła do ich otwarcia. Co nie zajęło jej dłużej niż dwie minuty. Jedna z szuflad okazała się pusta, lecz druga kryła w sobie dwa całkiem niezłe skarby. Mianowicie pasujący do jej egzemplarza broni celownik laserowy i przedłużony magazynek.

Zręczna inżynierka dość szybko zainstalowała obie modyfikacje i z ekscytacją zaczęła podziwiać ostateczny efekt.

Nieco później uwagę Malvolii zwrócił wysoko osadzony sufit. A także galeria usadowiona nieco pod nim, na której znajdowała się statua architektonicznym stylem nawiązująca do tej z głównego lobby. Zależność ta wydała jej się interesująca, więc odnotowała ten fakt w pamięci. Poza tym z ciekawych znalezisk jej i towarzyszkom trafiła się porzucona na podłodze notatka. Po odczytaniu tekstu śródziemnomorska ślicznotka przemówiła.
— To po drugiej stronie budynku, ale później warto byłoby to sprawdzić. S.T.A.R.S. to jednostka specjalna, kto wie, może znajdziemy tam jakieś ciekawe fanty?
Szczerze mówiąc, liczyła na znacznie więcej...