Mgła była paskudnie gęsta i idąc wąską ścieżką Cahnyr cały czas rozglądał się, wypatrując czających się wśród drzew niebezpieczeństw. Równocześnie zastanawiał się, kto zrobił mu taki paskudny numer.
Nie tylko jemu zresztą, bo wyglądało na to, że pozostała trójka również nie miała pojęcia, jakim cudem tutaj trafili i gdzie jest to "tutaj".

Wędrówka przez mroczny las nie trwała długo, ale kolejne miejsce, w jakim się znaleźli, nie wzbudziło zachwytu Cahnyra.
- Wygląda na miejsce zapomniane przez bogów i ludzi - powiedział, spoglądając na niszczejące chaty, straszące drzwiami i oknami zabitymi deskami.
- Mieszkańcy raczej uciekli, niż wymarli - dodał.
No chyba że panowała tu zaraza, a zdrowi zamykali chorych w ich domach i uniemożliwiali wyjście. Ale słyszał też, że w takim przypadku chaty palono razem z tym, co było w środku.
- Ciekawe, czy oda nam się znaleźć kogoś, z kim da się porozmawiać - powiedział parę kroków później. - I czy jest tu jakaś karczma lub chociaż przyjazna dusza, która przygarnie strudzonych wędrowców.
Prawdę mówiąc, nieco w to wątpił.

Chwilę później okazało się, że wbrew pozorom nie są jedynymi żywymi istotami w okolicy.
Dwoje dzieci na pustej ulicy... Wyglądało to dość dziwnie, ale nie wyglądało na pułapkę. A dzieci z kolei sprawiały wrażenie naprawdę przestraszonych.

- Jak wygląda ten potwór? - spytał, przyklękając, by nie patrzeć na dzieci z góry. - Jestem Cahnyr - przedstawił się. - A wam jak na imię? I gdzie są wasi rodzice?

Chciałby się jeszcze dowiedzieć, co to za miejscowości i kraj, gdzie się podziali wszyscy mieszkańcy, czy jest gdzieś jakaś gospoda, ale nie chciał zalać dzieci potokiem pytań.