Azrael spojrzał na szlachcia rozbawiony, a jednocześnie zacmokał ustami z niezadowoleniem.
- Urok wąpierzy rzucić? Oj panie Lewko, to było by za łatwe, za proste i zbyt nudne. Panienka Urszula, skoro sam książę piekielny na wybrankę swego serca ją wskazał wymaga specjalnego traktowania. Gdzie tu splendor, gdzie zabawa? Słyszeliście jeno co szanowny pan starosta prawił. Mamy przekonać dziewicę by sama ochoczo swój wian rogatemu oddała, by zapałała do niego gorejącą miłością i namiętnym pożądaniem. A co jak uroki, chociaż silne, w końcu działać przestaną a pani Asmodeuszowa nagle rozkoszy zacznie mężowi odmawiać? Do ciotki zapragnie wracać? Fochy stroić, na migreny chorować, garnkami rzucać? Na kogo spadnie odpowiedzialność i gniew niezadowolonego małżonka? Na wąpierza, co w dobrej wierze działał a kozłem ofiarnym został. A może wy panie szlachcicu, Boruty wierny kamracie w roli swata sprawdzić się chcecie? Ja nie mam nic przeciwko, cenię sobie dobre komedyje i choć może ponury wygląd sprawiam też od czasu do czasu pośmiać się lubię. Proszę urazy nie żywić i szabli nie dobywać, ja tylko przytykiem na przytyk odpowiadam. Najpierw pan Kusy a teraz wy łapczywość na zaszczyty mi wmawiacie, oj nieładnie. A przecież tylko o satysfakcję się rozchodzi, by naszemu Księciu radość sprawić i dogodzić. Wspólny cel nas łączy waćpanowie i nikt statystować nie będzie, chyba, że na własne życzenie.