Lewko pierwej pomyślał, że to jakowyś zbłąkany piorun w komin trzasnął, ognie wzniecając, alboż kolejny czarci posłaniec nowe wieści od Asmodeusza miał za zadanie rozgłosić. Wielce zaskoczon był widokiem przybysza, co kosmatego chłopa przypominał z postury i woni paskudnej, którą w izbie roztoczył. Wygadany był ten czort niemożebnie, niczym baba przekupna na zamojskim targu. Jęzorem memlał jak łżycą, za nic mając dostojeństwo sakramenckiego sabatu, jakby gadaniną chciał złość tuszować u piekielnej czeredy. I po prawdzie cel swój osiągnął, gdyż towarzystwo chwilowo bardziej rozbawione, niźli rozsierdzone było. Miał szczęście czort, że karczmę nawiedził, kiedy już humory szlachcie dopisywały. - pomyślał Mazur. Inaczej chybko przepędzony by ten Makuleusz został, przedtem solidnie obity i spłazowany, za to że godniejszym nastrój biesiadny śmiał zmącić.

Dopieroż kiedy diablik miano swe wyjawił, Lewko pamięć wytężył, by wspomnieć czym ten smoluch był tak niebywale przejęty. I olśniło go nagle słowo jasne, które tylko samym brzmieniem raziło jego czarną duszę, iskrą poczyniwszy zamęt, ale też niepomiernie przynęciło ciekawość diabelską.

- O czymże pleciesz kmiotku? Gadajże składniej! - rzekł swarliwie w stronę przybysza. - Angioła.. tfu!.. żeś rzekomo widział? Może w stodole, gdzie pośród bydła się panoszysz? Abo w chlewie, pośród zadków trzody, na które pomór zsyłasz?

Chorążemu spod znaku Czarnej Nowiny ta historia mało prawdopodobna się zdawała, lecz nim okrutnemu karbowemu nieszczęśnika wydadzą, raczyłby wysłuchać relacji tego ględy, co na los swój tak się uskarżał...