Pomysł, by ciała (jak się okazało) Durstów, pochować w ich sarkofagach, średnio przypadł do gustu Cahnyrowi (który uważał, że należałoby wszystko spalić, z resztkami właścicieli domu na czele), no ale skoro Kaldin nalegał...
Na dodatek miał trochę racji, chociaż wizja śmierci niebyt zaklinaczowi odpowiadała.

- Gdybym zginął, to spalcie moje ciało - powiedział. - Nie chciałbym zamienić się w coś takiego. - Wskazał na ciała Durstów.

* * *

W sarkofagach znajdowały się laleczki.

- Nie do wiary... - Cahnyr pokręcił głową. - Domyśla się ktoś z was, do czego to może służyć? Kolejna magia? Jakiś władca marionetek?

Gdy wieka kamiennych trumien znalazły się na miejscu, Cahnyr westchnął.

- Mam nadzieję, że stąd już nie wylezą - powiedział. - Ale widzę, że powinienem więcej ćwiczyć.

* * *

Droga na kolejny poziom domowych piwnic okazała się dość łatwa. Na dodatek nikt ich nie zaatakował. Cahnyr jednak nie wiedział, czy dom wyczerpał wszystkie środki obrony, czy też była to przysłowiowa cisza przed burzą.

Ponury zaśpiew stał się wreszcie zrozumiały, ale nie do końca. Przynajmniej dla Cahnyra, który rozumiał każde słowo z osobna, ale połączone razem w zdania nie miały zbyt wiele sensu. przynajmniej dla niego. Ale nie miał zamiaru dzielić się z towarzyszami brakiem zrozumienia.

- Paskudnie tu nad podziw - powiedział, po pobieżnym zapoznaniu się ze znajdującymi się tu przedmiotami. - Niektóre rzeczy mogłyby służyć miejscowej wiedźmie, by zrobić wrażenie na klientach. Ale pozostałe... Zdecydowanie nie nadają się na pamiątki z podróży. - Żart z pewnością nie był zbyt udany, ale na nic więcej nie było go chwilowo stać.

- Chodźmy poszukać tych śpiewaków - zaproponował, spoglądając w stronę suchego korytarza.