Komenda Metropolitalna, 6 listopada 2021, 15:23
Szybkobieżna winda pokonała trzydzieści dwa piętra dzielące wydział śledczy od podziemnego garażu w przeciągu czterdziestu sekund. Snujący kulinarne plany Stoner ledwie zdążył dopiąć poluzowane na czas biurowej pracy paski kuloodpornej koszulki, kiedy kabina stanęła ponownie w miejscu i drzwi rozsunęły się bezszelestnie ukazując oczom policjantów jaskrawo oświetlony i równie lodowaty parking.
Leopold uderzył kilkakrotnie palcami w dotykowy ekran służbowego smartfonu, wprawnie wysyłając do systemu operacyjnego zapytanie o raport sytuacyjny. Policyjna SI już podporządkowała sprawę napadu na filię Pacifica Bank parze detektywów i od teraz to ich nazwiska figurowały w wykazie oficerów odpowiedzialnych za poprowadzenie dochodzenia. Tym samym wszelkie aktualizacje danych oraz komunikacja międzywydziałowa dotycząca tego akurat przestępstwa miała przechodzić przez smartfony i służbowe profile detektywów w komputerowym systemie NCPD.
Na ekranie smartfona natychmiast pojawiły się pierwsze informacje. Telefoniczne oraz elektroniczne zgłoszenia napadu od 15.15, dokonane niezależnie przez grupę siedmiu świadków. Co najmniej czterech zamaskowanych sprawców posiadających broń długą i krótką. Rabunek nieznanej jeszcze ilości gotówki. Co najmniej jedna ofiara śmiertelna.
Raport sytuacyjny był aktualizowany w aplikacji na żywo, toteż kolejne informacje pojawiały się ustawicznie na pasku nowych powiadomień. Sprawcy zbiegli z miejsca zbrodni o 15.14 nie zabierając żadnych zakładników. Dwa policyjne patrole samochodowe oraz jednostka paramedyczna miały dotrzeć pod bank za półtorej do dwóch minut.
- Bierzemy radiowóz czy twojego rzęcha, Leo? - zapytał Richie wytrząsając z paczki papierosa i zapalając go w wyrazie całkowitej pogardy dla wielkiego szyldu z zakazem palenia wywieszonego na pobliskiej ścianie. Nie odpowiadając od razu, Pumba ruszył w stronę przeszklonego biura dyspozytorów transportu usytuowanego pomiędzy rzędami zaparkowanych równo oznakowanych i cywilnych wozów. Poobijana elektryczna Izera DonMateo wypożyczona przez Voronina na czas poprzedniej sprawy wciąż stała w depozycie, ale detektyw już zdążył zdać jej kluczyki do dyspozytorni.
Aplikacja PolNetu pisnęła dźwiękami nowych powiadomień. Wszyscy świadkowie należeli do personelu banku bądź byli jego klientami w momencie napadu. Zgodnie z poleceniami operatora linii alarmowej wszyscy pozostali wewnątrz banku czekając na przyjazd grupy interwencyjnej, ratowników medycznych oraz oficerów śledczych.
Stuknąwszy ponownie w ekran telefonu Leopold otworzył folder zawierający zapis audio zgłoszeń z linii alarmowej. Smartfon sprzęgnięty za pośrednictwem Bluetootha z modułem cybersłuchu detektywa odtworzył wszystkie transmisje jedna po drugiej w wewnętrznym uchu Pumby, w miniaturowym aparacie dźwiękowym współdzielonym przez jego cybernetyczne łącze telefoniczne i układ analizy wzorców głosowych.
Przerażone ludzkie głosy, męskie i kobiece, w nieskładny i dźwięczący paniką sposób proszące o pomoc. Z ich relacji wyłaniał się obraz zgodny z informacjami kompilowanymi w apce PolNetu. Ludzie w maskach, broń, rabunek pieniędzy, groźby zabicia, w końcu strzały, ktoś zginął, sprawcy uciekli.
Idący w stronę dyspozytorni Pumba podchwycił kątem oka pytający wzrok kadeta, kiedy ten pospiesznie zrównał z nim krok.
W przeciwieństwie do Leopolda Voronina Ryan J. MacMillan nie wiedział jeszcze o sprawie Pacifica Bank niczego poza kodem sygnalizującym napad i zabójstwo, a pozbawiony dostępu do PolNetu zdany był tym samym wyłącznie na łaskę i niełaskę swoich opiekunów.