Tyle kilometrów przebytych, tyle nocy nieprzespanych, tyle kotletów niezjedzonych… Tyle szczeniaków nienarodzonych…. Nie, Kiti nie marzyła jeszcze o macierzyństwie. Jeszcze czas, młoda jeszcze. W ogóle szczeniaki. Pół wilki pół elfy…!? Elfy z głowami i ogonami wilków!? Wielki z elfickimi uszami!? Otrzepała się. Przedziwne wizje cisnęły się jej do głowy. Gołe tańczące chimery, gołe elfy w wilczych skórach, Stado skaczące sobie do gardła, gołe dwarfy z beczkami prochu na plecach, Xenomorphusy tańczące kankana… To nawet nie połowa tego co widziała i słyszała.
– WIEM ŻE TU JESTEŚCIE I WIEM ŻE TO MACIE!!! ODDAWAĆ, ODDAWAĆ, ODDAWAĆ!!! TO MOJE!!!
Udawali, niby nie słyszą, oczywiście. No bo jak. Wiadomo. Pfff. Jak przyjdzie co do czego każdy udaje nie słyszy i olewa. Wiedzą co zrobili, wiedzą jak zrobili, ona też wie co zrobili, tylko nie do końca wie jak. Ale to nieważne, HellLight jest już blisko, Kiti czuła to nosem!
- NIE MA SENSU SIĘ UKRYWAĆ I TAK WIEM WSZYSTKO!!! – przekonywała, ale po raz kolejny została olana.
- WIEM WSZYSTKO, NIE MYŚLCIE TO TAMTO!!!
Wiadomo, takiego tam wilka łatwiej olać niż drowa. Rasizm, sexizm, wiadomo. HellLight powinien zakończyć jej klątwę też, no nie…!? Może by mógł. Może by umiał!? Właściwie czemu nie. A Może By Tak mógł!! Taki HellLight by nie mógł!?
Biegłą dalej. Tuż za rogiem...