| Szeryf (tak naprawdę był tylko pozerem, w tym mieście mormoni sami się rozprawiali z przestępcami, nikt nie wie jak to robili, ale legendy i plotki przechodzące z ust do ust ludzi urosły do tak gigantycznych rozmiarów, że przestępczość była bardzo znikoma w Salt Lake City, nikt nie chciał sie dowiadywać na własnej skórze co oni robią z przestępcami, których łapią...) znany był ze swoich żartów, które zazwyczaj śmieszyły ludzi kiedy gdzieś wchodził. Tym razem nikt sie nie zaśmiał. Szeryfowi znikł uśmiech z twarzy, przyjrzał się krótko gościom Saloonu, wszyscy byli stłoczeni wokół ciała i ich twarze wykrzywiały grymasy od zdziwienia, przez zniesmaczenie po strach. Stary Anderson wyciągnął okulary z futerału żeby zobaczyć co jest nie tak, po ujrzeniu ciała okulary wypadły mu z ręki, uderzyły głucho o drewniana podłogę, żaden inny dźwięk nie dochodził z wnętrza budynku oprócz ciężkich oddechów gości i pracowników.
Szeryf przedarł się przez tłum i sam spojrzał na denata:
Co to ma ku*** być? Nie podrzuciliście tu jakiegoś starego szkieleta? Gość wygląda jakby zginął z 10 lat temu!
Spojrzał na Jonesa pochylającego się nad ciałem po czym rzucił sucho do barmana:
Podaj stary jakąś płachtę, trzeba go owinąć i zanieść gdzieś, nie może tak leżeć.
Barman szybko wrócił z jakimś starym kawałkiem płótna, które po drodze upuścił przez drżące ręce.
Idźcie do domu, a tutaj nic sie nie stało. Zrozumiano?
Wszyscy niesmiało pokiwali głowami i w ekspresowym tempie, niczym kurier Ponny Express znaleźli się w swoich domach i pokojach wynajmowanych na przedmieściach SLC.
Pomóż mi Jones ponieść tego gościa. Idziemy do mojego bióra. |