- Najpierw Papa. – Zadecydowała Ladra. – Żadnych ruchów bez jego błogosławieństwa. Chyba, że sytuacja… - zafalowała dłonią. - Ale o tym pomyślimy, jeśli go nie dostaniemy. Chodźmy.

Poszli. Dokończyli zamówione drinki i napoje, podnieśli się z miejsc na końcu baru i ruszyli okrężną drogą ku skrytym w cieniu i za dymną zasłoną przebijaną stroboskopami. Ladra sunęła na przedzie, z tą wrodzoną rihinaryjską gracją, ale I Burt wysforował się na szpicę po jej prawicy. Jego gabaryty przydawały się w wielu sytuacjach, jak choćby tutaj - w przepełnionym “Węźle” trzeba było przepychać się i przepraszać, prześlizgiwać między klientelą i gdzieniegdzie używać łokci. Tutaj, w roli “tłumołamacza”, Burton sprawdzał się świetnie, torując drogę swoim towarzyszom, którzy ciągnęli za nim i Ladrą.

Przemknęli wokół podestów dla tancerzy i okalających je łukowatych kanap, ignorując towarzystwo podziwiające wijące się ciała. Skąpa bielizna strategicznie eksponowała to, co miała eksponować, a obcisłe materiały czule otulały krągłe kształty pań i pakunki panów. Stadko jakichś korposzczurów nagabywało duet tancerski, w akompaniamencie śmiechów, chichów i oklasków. Kompani parli dalej, przebijając się przez tłum i wspinając metalowymi stopniami na antresolę. Kolejne schody, prowadzące już do prywatnej komnaty Papy, obstawione były jednak członkami Familii. Latynoska z wytatuowaną różą na szyi wstrzymała ich stanowczym uniesieniem dłoni.

- Prywatne pomieszczenie - oznajmiła krótko.

- My do Papy - odezwała się Ladra.

- Umówieni?

Zanim jednak było dane im odpowiedzieć, Latynoska przyłożyła palce do komunikatora wciśniętego w ucho. Krótkie “mhm, rozumiem” i już usuwała się z drogi, gestem zapraszając grupę do wspięcia się po schodach i wejścia do loży. Drzwi rozsunęły się z niesłyszalnym niemal szumem, wpuszczając ich w obręb sanktuarium Papy. Loża była urządzona na bogato, jakżeby inaczej. Kompozytowe metale akcentowane były złotem, półki baru uginały się pod ciężarem butelek. Eleganckie kanapy i fotele wciśnięte były na lewo, przed plastiszkło które od tej strony było niczym stare lustra fenickie i pozwalały podziwiać wijący się w dole tłum. Sam Papa Colombo, zwalisty człowiek z religijnymi tatuażami na całej rozciągłości wielkiego ciała, uśmiechnął się w ich stronę i powstał ze swojego miejsca. Rozpostarł ramiona, jakby planował ich uściskać. No, chociaż jedno z nich.

- Ladra! Moja ulubiona Rihi’Nari na Sampie.

- Panie Colombo.

- Mówiłem już - Colombo aktorsko pogroził jej palcem - Tomasso. Prosiłem, żebyś mówiła mi po imieniu. Horstel, Burton, Moreau, panno Mayers.

Papa skinął każdemu z nich głową i gestem wskazał kanapy, zapraszając ich w głąb swojej loży. Sam podreptał w stronę eleganckiego fotela, na którym zaraz też zasiadł.

- Czemu zawdzięczam tą wizytę?

- My w interesach - Ladra wiedziała, że Colombo lubi bezpośrednie podejście. - Będziemy dobijać targu.

Colombo pokiwał głową i mruknął, zgarniając zalegający na stoliku datapad. Ekran rozjaśnił się mdłym światłem i gruby palec zaczął zaraz przesuwać się po urządzeniu.

- Jak mniemam z którymś z moich gości. Którym?

- Z Baltranami.

Atmosfera zmieniła się nagle i przyjemny Papcio zniknął jak sen jaki złoty. Uśmiech spełzł z warg, a brwi ściągnęły się ku sobie. Datapad rąbnął z powrotem o stół. Kompani wiedzieli, że oto opada maska i zaczynają kiełkować prawdziwe kolory Colombo.

- Nieładnie - wysyczał. - Cichaczem chcą kręcić interesy pod moim dachem. Jebane skorupiaki.

Papa zerwał się ze swojego miejsca, podchodząc do oszklonej ściany i wzrokiem przebijając zadymione pomieszczenie. Zapewne w poszukiwaniu wielce nierozważnych Baltranów, którzy swoim podstępnym działaniem nastąpili mu na odcisk i pod którymi to otwierała się właśnie mogiła.

- Dobijcie targu - Colombo w “Węźle” nie był przyzwyczajony do grzecznego proszenia o cokolwiek. - Ale nie tutaj. Wystawcie ich mojej Familii gdzieś w jakiejś okolicznej alejce. Nie chcę strzelaniny tutaj. Wystawcie ich, a cokolwiek mieli wam sprzedać, będziecie mogli zatrzymać.

Kompani spojrzeli po sobie. Papcio dalej trwał przy szkle, czekając na odpowiedź.