lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Kelly · 11-09-2007, 16:03

Inaczej smakuje istnienie, kiedy jest się człowiekiem. Powietrze staje się nagle soczyste, świat jaśnieje. Wtedy nagle pojmujesz, jak wiele się traci pozostając wampirem. Czy staliśmy się ludźmi? Nie, tak dobrze nie było, ale uzyskaliśmy przynajmniej cząstkę człowieczeństwa. Wszystko to dzięki planowi Niketasa Choniatesa. Uleczony przez Mariettę czarodziej zaproponował:
- Jak wspominałem, jeszcze niedawno dzierżyłem urząd logohety, czyli jednego z najbliższych doradców cesarza. Niestety, cesarz miał porażenie mózgu. Leży teraz, ale praktycznie jest rośliną. Pełną władzę dzierży brat cesarza Aleksy, który po prostu czeka, aż Isaak Angelos, czyli obecny cesarz, padnie, następnie zaś przejmie władzę odsuwając syna cesarza z pierwszego małżeństwa, także noszącego piękne imię Aleksy. Teraz mój plan. Otóż, mam możliwości przeniesienia waszych ciał i umysłów w inne postacie. Ty – zwrócił się do mnie – zająłbyś miejsce cesarza. Natomiast Victorowi zaproponował ciało Aleksego Komnena, przywódcy Senatu. Aleksy Komnen, bogaty, dumny, należał do najbardziej zdegenerowanych postaci bizantyjskiego światka. Należał także do najbliższych popleczników cesarskiego brata. Oskarżany o wiele morderstw, także zabójstwo małżonki , prowadził wyuzdany tryb życia, dzięki zaś wielkim wpływom, pozycji oraz należeniu do potężnej rodziny Komnenów był praktycznie bezkarny. Pozbawienie Aleksego Komnena świadomości będzie więc praktycznie czymś pożytecznym dla społeczeństwa.
- Hm, a co mięlibyśmy zrobić? – Spytaliśmy nie wierząc w czystą dobra wolę maga, wprawdzie wdzięcznego za ocalenie, al. Mimo wszystko było to zbyt wspaniałe, żeby był rzeczywiste.
- Proste, natychmiast przywrócicie mnie do pozycji logohety oraz dacie wolną rękę przy badaniach oraz dowolny dostęp do księgozbiorów, czy dokumentów.
Przyjęliśmy ta propozycję i wtedy się zaczęło.

Pierwszy dzień mojego cesarzowania zaczął się od otwarcia oczu, czym wprawiłem w przerażenie kilka najbliższych sług oraz lekarza przekonanego, ze cesarz powinien przebywać w ciągłej śpiączce. Świat był inny, niżeli widziany oczyma wampira, pełen smaku, bogactwa, aromatu. Świeciło piękne słońce, którego dawno nie widziałem. Nie byłem pewny, co robić, ale przecież przebywałem tutaj 35 lat, czasem bywając na cesarskim dworze, toteż miałem jaką taka orientację. Tym bardziej, ze mogłem sięgać także po znaczną część wspomnień prawdziwego cesarza Isaaka.

Natychmiast wezwałem jakiegoś przybocznego, który na początku się nieco zaplątał widząc cesarza, potem jednak wypełnił polecenie przyzwania do mnie Aleksego Komnena, którym stał się Victor. Kiedy przybył natychmiast ogłosiłem jego nominację na stanowisko głównego logohety. Spotkałem także brata Aleksego, wściekłego, ze cesarz się obudził ze śpiączki. Natychmiast powiedziałem mu, ze posłuchałem jego rad mianując jego najlepszego przyjaciela głównym logohetą, czyli premierem. Pochwalił mnie, ale Victorowi rzekł:
- Świetnie, teraz pchnij tego idiotę nożem gdzieś i wtedy my przejmiemy władzę.
Victor zresztą genialnie kombinował udając z jednej strony wysokiego urzędnika cesarstwa, jednocześnie natomiast spiskowca. Cała hołota zdradzieckich senatorów, urzędników, wojskowych spokojnie z nim rozmawiała, jako z jedną z głów spisku przeciwko cesarzowi. Zresztą pierwszego dnia nawet jakiś gościu próbował ugodzić mnie nożem, ale Waregowie załatwili sprawę. Waregowie to pochodzący z Rusi gwardziści będący potomkami wojowników wikingskich zmieszanych z miejscowym narodem. Wysocy, silni, gruboskórni, byli absolutnie wierni, nieprzekupni, drodzy jednocześnie, lecz chociaż brali dwa razy więcej niżeli inni najemnicy całkowicie się to opłacało. Ich wielkie topory były gwarancja bezpieczeństwa cesarzy od jakichś 200-u lat, kiedy to po raz pierwszy wynajęto ich.

Wspomniałem wcześniej o przejęciu tego gnojka ghula, który porwał Mariettę oraz Caellagh. Poczytaliśmy mu umysł. Okazało się, że jego panem jest wampir o słonecznych oczach, który czasem zmieniał się w wielką kobrę. Była to sprawa jasna: Setyta. Nie lubiłem ich, winiłem ich także za zmianę postawy księcia wampirzego, dawniej dobrze kierującego sprawami miasta. Setyta miał swoją siedzibę gdzieś w niewielkim pałacyku należącym do owego ghula, który normalnie był pilnowany przez dwójkę mocno uzbrojonych służących ghuli. To była okazja. Baliśmy się, ze kiedy wyda się dorwanie przez nas owego ghula, to Setyci idąc po sznurku w śledztwie mogą trafić do nas. Jednakże, gdybyśmy dorwali także Setytę, kulawy pies nie przejąłby się jego losem. Dla wszystkich ubyłby co najwyżej jeden konkurent do łask księcia. Ewentualnie inni zwalali by na siebie winę. Ponadto przecież na początku wyglądałoby to tak, ze ów Setyta po prostu nie zjawiałby się na spotkaniach książęcych. Pewnie najpierw podejrzewanoby, że próbuje knuć. Tak czy siak od jakichkolwiek podejrzeń byłoby daleko. Niby na przejażdżkę wskoczyliśmy z Victorem na konie zabierając ze sobą dwójkę Waregów, którzy nigdy nie odstępowali cesarza. Drobne maskowanie, kiedy dotarliśmy do pałacyku, gdzie miał być ukryty Setyta. Służący się stawiali, lecz pod naszym wpływem dominacji zamilkli, zapomnieli naszych twarzy. Wrzuciliśmy im tylko w umysły, ze nad ranem, ale jeszcze nocą zjawił się tutaj ktoś nieznajomy o słonecznych oczach. Natomiast poza nim nikogo nie było. Chodziło nam o to, ze jeżeli ktoś zacznie ich sprawdzać, to będzie miał przekonanie o wewnętrznej walce pomiędzy Setytami. Normalnie nie można znaleźć ukrytego wampira. Wszyscy bowiem dbają, ażeby mieć dobra kryjówkę podczas dnia, kiedy są słabi. Tego nie wiedzieli nawet owi ghule – strażnicy, czy wcześniej porwany ghul. Jednakże nie był to problem dla osoby, która miała trochę czasu oraz nadwrażliwość. Okazało się bowiem, ze kilka cech wampirzych, te, które nie wymagały bezpośredniego użycia ludzkiego ciała np. przemiana, działały całkiem nieźle. Odtąd ostro wykorzystywaliśmy dominację, prezencję, nadwrażliwość przy kierowaniu państwem oraz budowaniu zaplecza wampirzego. Dyscypliny te są o tyle dobre, ze nie zostawiają śladów, mogą być użyte przy wszystkich, natomiast osobom obecnym, także tym, na których byłyby używane, wydaje się, że wszystko dzieje się normalnie. Tak czy siak, wracając do wątku, przekopaliśmy nadwrażliwością cały budynek i znaleźliśmy. Należało zejść do specjalnej piwnicy, tak otworzyć dodatkowe pomieszczenie no i odkryliśmy dziurę w ścianie, specjalny wlot grubości ludzkiego uda, którym Setyta przemieniwszy się w węża wpełzał do legowiska. Niezwykle bezpieczne, wąskie, głębokie, ale nie wystarczająco bezpieczne przed kilkoma beczkami oleju wlanymi przez nas i ciśniętą pochodnią. Nasza nadwrażliwość odbierała przez chwile potworne szamotanie się wampira, potem zaś wszystko ucichło. Czym prędzej zwialiśmy stamtąd zmieniając przy okazji pamięć naszym Waregom.

Tutaj wchodzi w grę wspomnienie Tremere Abetoriusa, z którym zawarliśmy dosyć bliską komitywę. Pamiętajmy, ze Tremere to młody klan, który wszyscy odrzucają. Abetorius przypadkiem został obywatelem miasta i balansował pomiędzy niechęcią pozostałych wampirów oraz chęcią zdobycia pozycji w Konstantynopolu, co natychmiast przyniosłoby wzrost pozycji klanowi oraz bezpośrednio jemu. Tacy jak my, stawiający dobro koterii ponad dobro klanowe byli dla niego gwiazdką niemal, która spadła mu niespodziewanie. Dlatego zgodził się na sojusz oraz współdziałanie. Rzecz jasna, miał swoje tajemnice, ale niezwykle pomógł przy starcie nowych rządów. Mniej więcej chodziło o to, ze skarb Bizancjum był niemal pusty, gdyż szalona grupa urzędników licząca 10 tys. osób pobierała zawrotne pensje. Resztę rozkradali magnaci, którzy nie płacili skarbowi, za to pobierali od swoich chłopów podatki wysokie. Bizancjum powinno dać dochód 3 miliony bizantów, dawało 600 tys., które w całości szły na administrację oraz pohulanki. Rzecz jasna 600 tys. byłaby to fortuna w każdym państwie, ale nie w Bizancjum. Wystarczy policzyć 10 tys. urzędników po 100 bizantów rocznie każdy, a to i tak mało. Wychodzi milion. Jednym słowem deficyt straszny. Właśnie temu zapobiegł Abetorius w trybie pilnym produkując 4 skrzynie złota. Wprawdzie potrzebował do tego sporo krwi, no, ale kiedy jest się cesarzem można przeprowadzić odpowiednia ilość egzekucji więźniów. Owe 4 skrzynie to był dopiero start, który umożliwił powolne odzyskiwanie strat imperium.

Innym elementem pierwszego dnia było spotkanie małżonki. Całkowicie zapomniałem, ze Izaak jest żonaty od 5 lat. Jego żona to królewna węgierska Margie, córka króla Beli III. Obecnie ma ona 14 lat, chociaż wygląda na mniej. Jest bowiem osobą drobną, chociaż inteligentną i pobożną. Wcześniej Izaak ją ostro zaniedbywał, toteż większość czasu spędzała na pielgrzymkach do uroczych greckich klasztorów. Toteż prawie, ze nie spadła z lektyki ze zdziwienia, kiedy podszedłem na własnych nogach do jej orszaku oraz poprosiłem na wspólny, rodzinny obiad. Podobnie, jak syna Aleksego oraz córkę Irenę. Szczególnie Irena okazała się mądrą dziewczyną, strasznie było mi szkoda, ze nie jest facetem, no, ale dla niej przewidziałem pozycję królowej. Co do syna Aleksego nie byłem pewny. Był niegłupi, ale bardzo zaniedbany. Szlajał się głównie po knajpach oraz burdelach podpuszczany przez pseudo-przyjaciół, którzy podrzucili mu jakąś kochankę. Wykorzystywali oni jego kasę, natomiast Izaak się nim niezbyt interesował. Najpierw kazałem Aleksemu rzucić owa prostytutkę oraz zająć się nauką w odpowiednich urzędach. Przydzieliłem go do odpowiednich ludzi polecając go traktować jak normalnego młodszego urzędnika. Wprawdzie Aleksy był wściekły, ale stwierdziłem, ze jest młody, więc mu przejdzie. Zresztą tak się stało. Zauważyłem jednak, ze jeden z młodszych urzędników przechodzących obok podśmiewał się trochę widząc, jak sztorcuję Aleksego. Natychmiast przywołałem go do porządku czyniąc giermkiem Aleksego. Przynajmniej to trochę pocieszyło młodego syna cesarza, natomiast limo pod okiem owego giermka, kiedy spotkałem go później, świadczyło, ze Aleksy wyładował swoją frustrację właśnie na nim, a nie wygadując przeciwko mnie. Co do Ireny rzekłem:
- Droga córko, nie chcę niczego narzucać. Jeżeli powiesz nie, uwzględnię twoją wolę, ale chciałbym, żebyś rozważyła Filipa II, króla Francji, jako swojego małżonka. Zowią go Augustem, ponoć nie bez przyczyny, gdyż silny to władca, sprytny oraz bitny. Teraz jest wdowcem, wsparcie zaś ze strony Filipa byłoby nieocenione, szczególnie, że jego wojska stoją pod murami Konstantynopola.
Bowiem kolejne armie krucjatowe ciągnęły na Muzułmanów. Królestwa Palestyńskie wołały ratunku, toteż na ten ratunek odpowiedzieli władcy europejscy. Rok temu przeszedł przez Konstantynopol Fryderyk Barbarossa, pełny siły, wielbiony przez swoich poddanych. Król Anglii Ryszard Lwie Serce popłynął wynajętą flotą Morzem Śródziemnym, natomiast król Francji Filip szedł lądem chcąc się przeprawić przez Bosfor. Tymczasem władze Bizancjum trochę mu w tym przeszkadzały obawiajac się wpuścić jego oddziały do Konstantynopola, czy też przeprawić ich do Azji, gdzie musieliby przechodzić przez ziemię potężnego klanu Laskarisów. Wiadomo, ze europejskie armie niszczą sporo rzeczy wokół, dlatego cesarscy urzędnicy zastanawiali się, co robić z Filipem. Jednakże jego poparcie oraz fakt, ze jest na miejscu mógł pomóc. Toteż, gdy Irena skinęła głową, ze zgadza się na rozpoczęcie rozmów o ewentualnym ślubie wysłałem szybko gońca do Filipa zapraszając go wraz z najbliższą świtą do siebie. Rzecz jasna, wojsko musiało stacjonować na zewnątrz. Pomóc w negocjacjach z Filipem miało mi także owo złoto Tremere.

11-09-2007, 16:03	#3
Kelly Reputacja: 1	Inaczej smakuje istnienie, kiedy jest się człowiekiem. Powietrze staje się nagle soczyste, świat jaśnieje. Wtedy nagle pojmujesz, jak wiele się traci pozostając wampirem. Czy staliśmy się ludźmi? Nie, tak dobrze nie było, ale uzyskaliśmy przynajmniej cząstkę człowieczeństwa. Wszystko to dzięki planowi Niketasa Choniatesa. Uleczony przez Mariettę czarodziej zaproponował: - Jak wspominałem, jeszcze niedawno dzierżyłem urząd logohety, czyli jednego z najbliższych doradców cesarza. Niestety, cesarz miał porażenie mózgu. Leży teraz, ale praktycznie jest rośliną. Pełną władzę dzierży brat cesarza Aleksy, który po prostu czeka, aż Isaak Angelos, czyli obecny cesarz, padnie, następnie zaś przejmie władzę odsuwając syna cesarza z pierwszego małżeństwa, także noszącego piękne imię Aleksy. Teraz mój plan. Otóż, mam możliwości przeniesienia waszych ciał i umysłów w inne postacie. Ty – zwrócił się do mnie – zająłbyś miejsce cesarza. Natomiast Victorowi zaproponował ciało Aleksego Komnena, przywódcy Senatu. Aleksy Komnen, bogaty, dumny, należał do najbardziej zdegenerowanych postaci bizantyjskiego światka. Należał także do najbliższych popleczników cesarskiego brata. Oskarżany o wiele morderstw, także zabójstwo małżonki , prowadził wyuzdany tryb życia, dzięki zaś wielkim wpływom, pozycji oraz należeniu do potężnej rodziny Komnenów był praktycznie bezkarny. Pozbawienie Aleksego Komnena świadomości będzie więc praktycznie czymś pożytecznym dla społeczeństwa. - Hm, a co mięlibyśmy zrobić? – Spytaliśmy nie wierząc w czystą dobra wolę maga, wprawdzie wdzięcznego za ocalenie, al. Mimo wszystko było to zbyt wspaniałe, żeby był rzeczywiste. - Proste, natychmiast przywrócicie mnie do pozycji logohety oraz dacie wolną rękę przy badaniach oraz dowolny dostęp do księgozbiorów, czy dokumentów. Przyjęliśmy ta propozycję i wtedy się zaczęło. Pierwszy dzień mojego cesarzowania zaczął się od otwarcia oczu, czym wprawiłem w przerażenie kilka najbliższych sług oraz lekarza przekonanego, ze cesarz powinien przebywać w ciągłej śpiączce. Świat był inny, niżeli widziany oczyma wampira, pełen smaku, bogactwa, aromatu. Świeciło piękne słońce, którego dawno nie widziałem. Nie byłem pewny, co robić, ale przecież przebywałem tutaj 35 lat, czasem bywając na cesarskim dworze, toteż miałem jaką taka orientację. Tym bardziej, ze mogłem sięgać także po znaczną część wspomnień prawdziwego cesarza Isaaka. Natychmiast wezwałem jakiegoś przybocznego, który na początku się nieco zaplątał widząc cesarza, potem jednak wypełnił polecenie przyzwania do mnie Aleksego Komnena, którym stał się Victor. Kiedy przybył natychmiast ogłosiłem jego nominację na stanowisko głównego logohety. Spotkałem także brata Aleksego, wściekłego, ze cesarz się obudził ze śpiączki. Natychmiast powiedziałem mu, ze posłuchałem jego rad mianując jego najlepszego przyjaciela głównym logohetą, czyli premierem. Pochwalił mnie, ale Victorowi rzekł: - Świetnie, teraz pchnij tego idiotę nożem gdzieś i wtedy my przejmiemy władzę. Victor zresztą genialnie kombinował udając z jednej strony wysokiego urzędnika cesarstwa, jednocześnie natomiast spiskowca. Cała hołota zdradzieckich senatorów, urzędników, wojskowych spokojnie z nim rozmawiała, jako z jedną z głów spisku przeciwko cesarzowi. Zresztą pierwszego dnia nawet jakiś gościu próbował ugodzić mnie nożem, ale Waregowie załatwili sprawę. Waregowie to pochodzący z Rusi gwardziści będący potomkami wojowników wikingskich zmieszanych z miejscowym narodem. Wysocy, silni, gruboskórni, byli absolutnie wierni, nieprzekupni, drodzy jednocześnie, lecz chociaż brali dwa razy więcej niżeli inni najemnicy całkowicie się to opłacało. Ich wielkie topory były gwarancja bezpieczeństwa cesarzy od jakichś 200-u lat, kiedy to po raz pierwszy wynajęto ich. Wspomniałem wcześniej o przejęciu tego gnojka ghula, który porwał Mariettę oraz Caellagh. Poczytaliśmy mu umysł. Okazało się, że jego panem jest wampir o słonecznych oczach, który czasem zmieniał się w wielką kobrę. Była to sprawa jasna: Setyta. Nie lubiłem ich, winiłem ich także za zmianę postawy księcia wampirzego, dawniej dobrze kierującego sprawami miasta. Setyta miał swoją siedzibę gdzieś w niewielkim pałacyku należącym do owego ghula, który normalnie był pilnowany przez dwójkę mocno uzbrojonych służących ghuli. To była okazja. Baliśmy się, ze kiedy wyda się dorwanie przez nas owego ghula, to Setyci idąc po sznurku w śledztwie mogą trafić do nas. Jednakże, gdybyśmy dorwali także Setytę, kulawy pies nie przejąłby się jego losem. Dla wszystkich ubyłby co najwyżej jeden konkurent do łask księcia. Ewentualnie inni zwalali by na siebie winę. Ponadto przecież na początku wyglądałoby to tak, ze ów Setyta po prostu nie zjawiałby się na spotkaniach książęcych. Pewnie najpierw podejrzewanoby, że próbuje knuć. Tak czy siak od jakichkolwiek podejrzeń byłoby daleko. Niby na przejażdżkę wskoczyliśmy z Victorem na konie zabierając ze sobą dwójkę Waregów, którzy nigdy nie odstępowali cesarza. Drobne maskowanie, kiedy dotarliśmy do pałacyku, gdzie miał być ukryty Setyta. Służący się stawiali, lecz pod naszym wpływem dominacji zamilkli, zapomnieli naszych twarzy. Wrzuciliśmy im tylko w umysły, ze nad ranem, ale jeszcze nocą zjawił się tutaj ktoś nieznajomy o słonecznych oczach. Natomiast poza nim nikogo nie było. Chodziło nam o to, ze jeżeli ktoś zacznie ich sprawdzać, to będzie miał przekonanie o wewnętrznej walce pomiędzy Setytami. Normalnie nie można znaleźć ukrytego wampira. Wszyscy bowiem dbają, ażeby mieć dobra kryjówkę podczas dnia, kiedy są słabi. Tego nie wiedzieli nawet owi ghule – strażnicy, czy wcześniej porwany ghul. Jednakże nie był to problem dla osoby, która miała trochę czasu oraz nadwrażliwość. Okazało się bowiem, ze kilka cech wampirzych, te, które nie wymagały bezpośredniego użycia ludzkiego ciała np. przemiana, działały całkiem nieźle. Odtąd ostro wykorzystywaliśmy dominację, prezencję, nadwrażliwość przy kierowaniu państwem oraz budowaniu zaplecza wampirzego. Dyscypliny te są o tyle dobre, ze nie zostawiają śladów, mogą być użyte przy wszystkich, natomiast osobom obecnym, także tym, na których byłyby używane, wydaje się, że wszystko dzieje się normalnie. Tak czy siak, wracając do wątku, przekopaliśmy nadwrażliwością cały budynek i znaleźliśmy. Należało zejść do specjalnej piwnicy, tak otworzyć dodatkowe pomieszczenie no i odkryliśmy dziurę w ścianie, specjalny wlot grubości ludzkiego uda, którym Setyta przemieniwszy się w węża wpełzał do legowiska. Niezwykle bezpieczne, wąskie, głębokie, ale nie wystarczająco bezpieczne przed kilkoma beczkami oleju wlanymi przez nas i ciśniętą pochodnią. Nasza nadwrażliwość odbierała przez chwile potworne szamotanie się wampira, potem zaś wszystko ucichło. Czym prędzej zwialiśmy stamtąd zmieniając przy okazji pamięć naszym Waregom. Tutaj wchodzi w grę wspomnienie Tremere Abetoriusa, z którym zawarliśmy dosyć bliską komitywę. Pamiętajmy, ze Tremere to młody klan, który wszyscy odrzucają. Abetorius przypadkiem został obywatelem miasta i balansował pomiędzy niechęcią pozostałych wampirów oraz chęcią zdobycia pozycji w Konstantynopolu, co natychmiast przyniosłoby wzrost pozycji klanowi oraz bezpośrednio jemu. Tacy jak my, stawiający dobro koterii ponad dobro klanowe byli dla niego gwiazdką niemal, która spadła mu niespodziewanie. Dlatego zgodził się na sojusz oraz współdziałanie. Rzecz jasna, miał swoje tajemnice, ale niezwykle pomógł przy starcie nowych rządów. Mniej więcej chodziło o to, ze skarb Bizancjum był niemal pusty, gdyż szalona grupa urzędników licząca 10 tys. osób pobierała zawrotne pensje. Resztę rozkradali magnaci, którzy nie płacili skarbowi, za to pobierali od swoich chłopów podatki wysokie. Bizancjum powinno dać dochód 3 miliony bizantów, dawało 600 tys., które w całości szły na administrację oraz pohulanki. Rzecz jasna 600 tys. byłaby to fortuna w każdym państwie, ale nie w Bizancjum. Wystarczy policzyć 10 tys. urzędników po 100 bizantów rocznie każdy, a to i tak mało. Wychodzi milion. Jednym słowem deficyt straszny. Właśnie temu zapobiegł Abetorius w trybie pilnym produkując 4 skrzynie złota. Wprawdzie potrzebował do tego sporo krwi, no, ale kiedy jest się cesarzem można przeprowadzić odpowiednia ilość egzekucji więźniów. Owe 4 skrzynie to był dopiero start, który umożliwił powolne odzyskiwanie strat imperium. Innym elementem pierwszego dnia było spotkanie małżonki. Całkowicie zapomniałem, ze Izaak jest żonaty od 5 lat. Jego żona to królewna węgierska Margie, córka króla Beli III. Obecnie ma ona 14 lat, chociaż wygląda na mniej. Jest bowiem osobą drobną, chociaż inteligentną i pobożną. Wcześniej Izaak ją ostro zaniedbywał, toteż większość czasu spędzała na pielgrzymkach do uroczych greckich klasztorów. Toteż prawie, ze nie spadła z lektyki ze zdziwienia, kiedy podszedłem na własnych nogach do jej orszaku oraz poprosiłem na wspólny, rodzinny obiad. Podobnie, jak syna Aleksego oraz córkę Irenę. Szczególnie Irena okazała się mądrą dziewczyną, strasznie było mi szkoda, ze nie jest facetem, no, ale dla niej przewidziałem pozycję królowej. Co do syna Aleksego nie byłem pewny. Był niegłupi, ale bardzo zaniedbany. Szlajał się głównie po knajpach oraz burdelach podpuszczany przez pseudo-przyjaciół, którzy podrzucili mu jakąś kochankę. Wykorzystywali oni jego kasę, natomiast Izaak się nim niezbyt interesował. Najpierw kazałem Aleksemu rzucić owa prostytutkę oraz zająć się nauką w odpowiednich urzędach. Przydzieliłem go do odpowiednich ludzi polecając go traktować jak normalnego młodszego urzędnika. Wprawdzie Aleksy był wściekły, ale stwierdziłem, ze jest młody, więc mu przejdzie. Zresztą tak się stało. Zauważyłem jednak, ze jeden z młodszych urzędników przechodzących obok podśmiewał się trochę widząc, jak sztorcuję Aleksego. Natychmiast przywołałem go do porządku czyniąc giermkiem Aleksego. Przynajmniej to trochę pocieszyło młodego syna cesarza, natomiast limo pod okiem owego giermka, kiedy spotkałem go później, świadczyło, ze Aleksy wyładował swoją frustrację właśnie na nim, a nie wygadując przeciwko mnie. Co do Ireny rzekłem: - Droga córko, nie chcę niczego narzucać. Jeżeli powiesz nie, uwzględnię twoją wolę, ale chciałbym, żebyś rozważyła Filipa II, króla Francji, jako swojego małżonka. Zowią go Augustem, ponoć nie bez przyczyny, gdyż silny to władca, sprytny oraz bitny. Teraz jest wdowcem, wsparcie zaś ze strony Filipa byłoby nieocenione, szczególnie, że jego wojska stoją pod murami Konstantynopola. Bowiem kolejne armie krucjatowe ciągnęły na Muzułmanów. Królestwa Palestyńskie wołały ratunku, toteż na ten ratunek odpowiedzieli władcy europejscy. Rok temu przeszedł przez Konstantynopol Fryderyk Barbarossa, pełny siły, wielbiony przez swoich poddanych. Król Anglii Ryszard Lwie Serce popłynął wynajętą flotą Morzem Śródziemnym, natomiast król Francji Filip szedł lądem chcąc się przeprawić przez Bosfor. Tymczasem władze Bizancjum trochę mu w tym przeszkadzały obawiajac się wpuścić jego oddziały do Konstantynopola, czy też przeprawić ich do Azji, gdzie musieliby przechodzić przez ziemię potężnego klanu Laskarisów. Wiadomo, ze europejskie armie niszczą sporo rzeczy wokół, dlatego cesarscy urzędnicy zastanawiali się, co robić z Filipem. Jednakże jego poparcie oraz fakt, ze jest na miejscu mógł pomóc. Toteż, gdy Irena skinęła głową, ze zgadza się na rozpoczęcie rozmów o ewentualnym ślubie wysłałem szybko gońca do Filipa zapraszając go wraz z najbliższą świtą do siebie. Rzecz jasna, wojsko musiało stacjonować na zewnątrz. Pomóc w negocjacjach z Filipem miało mi także owo złoto Tremere.