Prabar_Hellimin

Bard wsiadł na konia z myślą o niebywałych przeżyciach, o sławie i nie wiadomo czym. Przy bramie zostali zatrzymani przez strażników - niziołek pogadałby sobie z nimi, ale kobieta podała przepustkę, przez co bard nie miał szansy dać tym śmieciom wykładu.
Po drodze do, jak mówiono, Mrocznego Lasu, przygrywał delikatnie na lutni, niby szukając melodii dla wspaniałej pieśni, o wspaniałych czynach, wspaniałych ludzi, ale tak naprawdę niziołek chciał dodać sobie, czy ewentualnie innym, otuchy. Tym bardziej, że pogoda do wspaniałych nie należała. Hambut coraz bardziej żałował, że nie wziął jakiegoś dodatkowego okrycia, coć miałby za co. Gdzieś pomiędzy myślami i obawami przemykały się do jego świadomości dźwięki rozmowy jego towarzyszy, ale, jako że się nie wsłuchiwał, nie znał zbytnio jej przebiegu.
Nagle coś go wyrwało z głębokich rozważań nad tą wyprawą i jego, nieco przymusowymi przyjaciółmi - piorun. Wokół niego wszystkie konie szalały, jego wierzchowiec był jednak spokojny. Zanim porwał go wiatr i zanim zaczął przeklinać, że urodził się niziołkiem, zdołał zobaczyć Vanyesha, spadającego z konia.
Gdy odzyskał zmysły, zauważył, że jest w jakimś rowie i że, chyba podświadomie, zdołał odratować lutnię. Otrzepał skórzane spodnie i kurtę, oraz z wielką dbałosią również starał się oczyścić prawie nową białą koszulę. Nerwowo poszukiwał sztyletu, noża, naszyjnika i rozeznania "skąd przyleciał", bo w końcu piechotą podróżować nie będzie, a poza tym, tam powinien znaleźć kogoś, o przyzwoitych rozmiarach.

 

__________________
Zasadniczo chciałbym przeprosić za tę manierę, jeśli kogoś ona razi w oczy... ;P