Sesja psychologiczna - sen, który chce nas zabić
 

Ostatnio wpadł mi do głowy pomysł na sesję osadzoną w sennym świecie kilku osób pogrążonych w śpiączce (wszyscy śnią o tym samym i łączą się w grupę). Żeby jednak nie było za łatwo sen szybko przeobraża się w najgorszy z koszmarów i każdemu z naszych bohaterów wypomina najcięższe grzechy, jakie popełnił w ciągu życia i z których nigdy się nie wyspowiadał (przenośnia, nie chodzi tu tylko o spowiedź kościelną). Grzechy będą przedstawiane za pomocą psychodelicznych postaci, chcących wyegzekwować prawo we własny, nie do końca uczciwy, sposób. Celem sesji byłoby przeżycie prowadzonych przez graczy ofiar i doprowadzenie ich do stanu "czystki", kiedy to pokonają wreszcie wszystkie ze swoich złych uczynków i okażą potrzebną w tym przypadku skruchę. Mimo wszystko, to zadanie nie będzie takie proste, jak się wydaje, bowiem często uczestnicy będą musieli wysilić szare komórki i poczynić odpowiednie kroki w celu unieszkodliwienia koszmarnych wizji.

Co Wy o tym myślicie? Dodam jeszcze, że bardzo ważne byłyby rozmowy pomiędzy koszmarami (tak, nie wszystkie od razu będą rzucać nam się do gardeł) i próby wyperswadowania litości dla swoich postaci.

Tak! Zdecydowanie tak! Od jakiegoś czasu po głowie chodził mi podobny pomysł, tylko, że miało to być opowiadanie i wcale nie sen. Ale nic to, nieważne. Ja bardzo chętnie.

A gdzie ta psychologia? Poważnie pytam.

Założenia są z góry narzucone:
Postać jest ofiarą i ma błagać o przebaczenie, perswadować łaskę i co tam jeszcze. Nie ma drugiej strony? Nie ma nic po środku?

Aspekty psychologiczne będą odkrywane głównie przy okazji rozmów postaci z ich koszmarami. Jako że owe koszmary są jakby symbolami sumienia bohaterów, dialogi staną się walką z samym sobą, przekonywaniem własnego umysłu do swoich racji, co w większości przypadków najprawdopodobniej skończy się porażką.

Poza tym psychologia znajdzie się w samych działaniach protagonistów, bowiem nic swoim graczom nie będę narzucał i w końcu będą mogli... poddać się koszmarom, uznając, że grzechy jakie popełniły ich postacie, warte są wszelkich cierpień. Co naturalnie kłóci się z kolejną częścią mojego opisu. Przepraszam za nieścisłości:

Tutaj tak jak wyżej. Przepraszam, że zamotałem.

A co do tych ofiar: postacie będą ofiarami samych siebie - straszne tajemnice trzymane przez lata w najgłębszych częściach umysłów w końcu eksplodują, co zresztą wpłynie na zapadnięcie w śpiączkę i wejście do świata snu.

Wziąłbym, wziąłbym, ale mam już zapchany terminarz. Zaznaczę tak.

bardziej mi to na horror wygląda, niż psychologię :/

No bo i ciężkiego klimatu sporo będzie. :)

Coś w stylu Kiedy Rozum Śpi? (system niedawno debiutował na LastInnie - http://lastinn.info/archiwum-sesji-r...ie-zasnij.html)