Tego dnia było wyjątkowo ciężko. Natknąłem się dwóch wyjątkowo silnych Elthan. Pokonałem ich, lecz nie obyło się bez obrażeń. Moje lewe ramię krwawiło, a prawy bok był nieco poparzony. Od ponad połowy tysiąclecia nasz zakon walczy z tym małpim ludem w obronie ludzkości. Ubzdurały one sobie jakąś przepowiednię, w której rzekomo moi rodacy mają sprowadzić na nich zagładę. Odsunąłem jednak od siebie wszystkie te myśli. Miałem ciężkie zadanie do wykonania i musiałem się na nim skupić. Wciągnąłem w swe płuca zimne powietrze. Stwierdziłem, że Pan Wiatru jest w pobliżu. Nie wiedziałem jednak czy to dobrze, czy źle. Nigdy nie można być pewnym, boskich kaprysów. Właśnie obserwowałem trzeciego przeciwnika, którego miałem pokonać dnia dzisiejszego. Wiedziałem, że w pobliżu działa więcej moich braci i sióstr z Zakonu. W tej chwili zauważyłem jednak potężną, utkaną z bardzo grubych lin, sieć. A w środku wyraźnie widocznych dwóch ludzi. Serce mi się ścisnęło z żalu, jak widziałem ich cierpienia. Byłem niemal pewien, że została tam użyta magia. Włochata, wysoka na 3 metry istota właśnie pochylała się nad swoimi ofiarami. Dwoma rękami wykonywała jakieś tajemnicze gesty nad siecią. Drugą parą przytrzymywała go, aby więźniowie nie zdołali się uwolnić. Przyzwałem całą potęgę światła i skierowałem ją do swojego miecza. Przez chwilę wszystko pociemniało, by za chwilę się rozjaśnić w blasku mojego oręża. Bestia na chwilę odwróciła się spoglądając na mnie, jednak zaraz wróciła do swojej poprzedniej czynności. Zaciekawiło mnie to, lecz nie zaniepokoiło. Podejrzewałem, że po prostu rytuał wymagał dokończenia. Rzuciłem się w szaleńczym biegu na swojego przeciwnika. Odbiłem się prawą stopą od jakiejś skały i z wyskoku spróbowałem zaatakować go, cięciem w szyję. Nagle jednak gwałtownie się zatrzymałem, zderzając się z powietrzem niczym z kamienną ścianą i zawisłem w powietrzu. Moje oczy rozszerzyły się w wyrazie zaskoczenia. Jakim cudem udało im się ujarzmić Pana Wiatru? Najbardziej nieprzekupnego wśród młodych bogów? Nie umiałem sobie odpowiedzieć na to pytanie. Nie miałem też na to zbyt wiele czasu, gdyż w tej chwili spłynęły na mnie wszystkie cierpienia tego świata.

Następnego dnia obudziłem się w sieci razem z pięcioma innymi ludźmi. Ta małpa, która mnie w to wplątała ciągnęła nas na jakąś wysoką górę. Teren był bardzo skalisty, więc nasze ciała boleśnie obijały się o każdy wystający kamień. Na dodatek byliśmy całkowicie nadzy. Każde więc takie uderzenie pozostawiało po sobie bolesnego siniaka. Spróbowałem użyć magii leczniczej. Z przerażeniem odkryłem, że nie jestem zdolny do jakiegokolwiek kontaktu z Mocą. W tej chwili wyjątkowo mocno oberwałem w głowę. Zemdlałem.

Obudziłem się ze strasznym bólem głowy. Właściwie to wszystko mnie bolało. Chciałem tylko aby mnie zabili. Każdy dzień męki oznaczał osłabienie zakonu. Na dodatek robiło się bardzo zimno i trudno się oddychało - powietrze tutaj było bardzo rzadkie. Przynajmniej przestało nas tak obijać, bo śnieg łagodził wszelkie upadki.

Wreszcie dotarliśmy na sam szczyt. Leżeliśmy wszyscy przytuleni do siebie, dzieląc się tą odrobiną ciepła która nam została. Co chwilę ktoś pokasływał. Wszyscy byliśmy chorzy. Wszyscy byliśmy właściwie już bezkształtnymi kupami mięsa, czekającymi na egzekucję. W końcu znalazłem w sobie chociaż tyle sił, by rozejrzeć się po okolicy. Z przerażeniem odkryłem, że jesteśmy na Górze Rozpaczy - najwyższym szczycie w Domenie Pana Wiatru. Znajdowaliśmy się na wysokości ponad 15 mil nad poziomem wielkiej płaszczyzny(n.p.w.p) - najbardziej płaskiego i zarazem najniżej położonego terenu na Wielkim Dysku. W odległości 10 metrów od nas znajdowały się Wrota - ogromny portal, który mógł nas przenieść w dowolne miejsce naszej planety. Jęknąłem ze zgrozy. Oni wcale nie chcieli nas zabić, a tylko przenieść w jakieś paskudne miejsce. Nie miałem pojęcia jakie mieli plany, co do naszej szóstki, ale na pewno nie będzie to nic miłego. W tej chwili wyszarpali nas z sieci i nagle zapragnąłem do niej wrócić. Nasi oprawcy(A było ich już trzynastu. ) ustawili nas w rzędzie. Wszyscy byliśmy na klęczkach. Podszedł do nas ten, który mnie pochwycił. Wyciągnął swoją górną parę rąk i zaczął szykować jakiś czar. Na niebie pojawił się olbrzymi pentagram, który następnie zaczął wirować z niesłychaną prędkością. Mieniąc się wszystkimi znanymi mi kolorami. W pewnym momencie rozpadł się na sześć części, a każda z nich spoczęła na głowie jednego spośród nas, wypalając nam na nich znamię. Do niebios wzniósł się ryk, wydany z dziewiętnastu gardeł. Jednak sześć z nich oznaczało niesłychany ból, a pozostałe były oznakami wielkiego zwycięstwa. W naszych głowach nagle pojawiła się wielka pustka, która zassała wszelkie wspomnienia. Pozostała tam jedna, jedyna myśl. Alfrik - to jest moje imię. Nie miałem jednak chwili na rozmyślania na ten temat, gdyż para rąk wzięła mnie pod pachy i wrzuciła w portal.