Tymi słowami prezydent Kennedy zakończył swoją przemowę. Alister McGee wyciszył telewizor i w gmachu sądu hrabstwa Douglas nastała cisza. Na ekranie została wyświetlona mapa z szacowanym zasięgiem radzieckich rakiet zainstalowanych na Kubie. Na szczęście miasto Omaha w którym się znajdowali, zwane też Bramą na Zachód, było zbyt daleko by dosięgła ich ta śmiercionośna broń. Mimo to Alister, wysoki rangą oficer policji, był cały spocony i miał wiele powodów do zmartwień. Był ghulem, a jego wampirzy właściciel wczoraj został zgładzony. To oznacza że jeśli nie znajdzie wkrótce nowego pana to momentalnie się zestarzeje i straci siły. Nie będzie już mógł robić tylu rzeczy które uwielbia. Rozejrzał się po bogato zdobionej sali, patrząc po kolei na każdego z potencjalnych kandydatów. Nie pierwszy raz wzywał Kainitów do tego sądu. Za to pierwszy raz na fotel sędziego był pusty. Zwykle zasiadał na nim jego pan Dimitrij, który piastował funkcję szeryfa (lub udomowionego niedźwiedzia według niektórych) lub jego przyjaciel Władimir, wampirzy książę (nazywany carem). Teraz zaś obaj nie żyli i to właśnie jemu przyszło poinformować o tym zdarzeniu całą lokalną kainicką społeczność.



Drodzy Kainici - chciał zacząć pewnie, jednak jego głos się lekko załamał - mam dla was złą wiadomość. Książę Władimir, pani seneszal Melinda Flowers, Bosa Stopa, Jason Brandt, Alessio Bolzano, Natalie Bergmann... Nawet szeryf Dimitri nie dał rady. Wszyscy zostali zamordowani. Zabił ich Gerold Wademann! - ghul powoli tracił panowanie nad sobą - Byłem dzisiaj w Joslyn Castle. Znalazłem ślady walki, rozerwane ciała ich sług. Znalazłem porozrywane ubrania wypełnione szkieletami lub tylko samym prochem. Wszędzie pełno krwi - położył na biurki kilka zdjęć, które potwierdzały jego słowa - Znalazłem też Matta, ghula Melindy - Otworzył drzwi, którymi normalnie wprowadza się skazanych. Wszedł nimi wysoki brunet ubrany jak kamerdyner. Jego skóra na twarzy była zlepiona, jakby się rozpuściła i ponownie zastygła. Widać było tylko jedno oko. Usta były niechlujnie wycięte. Nim doszedł do biurka zaczął niewyraźnie bełkotać:
Co robić? Co robić? Gerold to Tzimisce! Sabatnik! Zabił księcia i szeryfa to pozabija i nas wszystkich! - Kamerdyner był przerażony, ogarnęła go panika i nie chciał mówić więcej, więc Alister powtórzył co usłyszał od niego wcześniej:
Matt był na miejscu. Usłyszał niepokojące dźwięki i zajrzał do pokoju gdzie obradowali starsi. Gerold walczył z szeryfem, oboje mieli potworne szpony zamiast rąk. Skryba złapał szeryfa za ramiona, które pękły z głośnym trzaskiem. Ciężko ranny Jason czołgał się do wyjścia, Melinda krzyczała by sprowadził pomoc. Matt cofnął się i pobiegł po wsparcie. Gdy wracał z ochroną, na schodach Gerold dopadł i ich. Niechlujnym ruchem zalepił wszystkim twarze by się udusili i pobiegł dalej. Matt przeżył tylko dlatego że wyciął sobie usta i oczy scyzorykiem. - mówił coraz szybciej, z wyraźnym już zdenerwowaniem - Zadzwonił po mnie. Gdy dojechałem na miejsce, nikogo już tam nie było. Same trupy. Zrobiłem zdjęcia i zamknąłem więc szczelnie cały budynek, postawiłem kilku policjantów by pilnowali wyjścia i zadzwoniłem po was. Wtedy jeszcze telefony działały... Później próbowałem zadzwonić do archonta McArthura, ale aparat telefoniczny już milczał! - odetchnął z ulgą. Zrzucił z siebie odpowiedzialność, teraz dowodzenie przejmie któryś z obecnych tu Kainitów. Tylko który?

---

Don'-a-ma (w jej rodzimym języku znaczy to "Słońce Widoczne Dla Wszystkich") wciągnęła głęboko powietrze i rozkładając ramiona położyła się na trawie pod wielkim samotnym dębem. Patrzyła w bezchmurne błękitne niebo. Dostrzegła sokoła niosącego w szponach pieska preriowego. Była pośrodku wielkiej trawiastej równiny. W oddali było widać stado pasących się bizonów. Zamknęła oczy i delektowała się intensywnym zapachem trawy. Tak powinno być. Chwilę tak poleżała, po czym podniosła się i spojrzała przed siebie. Na granicy horyzontu widać było czarne chmury i spaloną ziemię. Z daleka widać było miasto, pełne szczytów posępnych wież. A tamto nigdy nie powinno powstać. Odwróciła się do swoich towarzyszy i skinęła głową. Czterech mężczyzn i jedna kobieta spojrzeli w lustro i przeszli na drugą stronę. Don'-a-ma zamknęła oczy i poprosiła duchy przodków o pomoc przy przejściu. Gdy je otworzyła była już po drugiej stronie, przy drodze stanowej 29. Niebo było pokryte ciemnymi chmurami. Jej towarzysz szybko przyciągnął ją do siebie, zanim jeszcze usłyszała klakson samochodu. Na poboczu był zaparkowany chevrolet nomad, rocznik 55. Za kierownicą siedział chudy chłopak z ogromnymi okularami na pełnym pryszczy nosie, odstającymi uszami, ubrany w koszulę w paski. Dziewczyna wsiadła do auta, dwóch jej towarzyszy było już z tyłu. Ruszyli. Wzdłuż drogi po polu biegły trzy wilki.
Jedziemy po ciebie - szepnęła pod nosem gdy minęli tabliczkę "Omaha 30 miles"

---

Warren patrzył za okno swojego gabinetu znajdującego się na najwyższym piętrze wieżowca w samym centrum Omahy. Widać było zarys słońca nieśmiało przebijającego się zza chmur. Niżej było widać ludzi, malutkich jak mrówki. Perspektywa ma znaczenie - pomyślał - patrząc z góry można przewidzieć następne ruchy mrówek i lepiej nimi... zarządzać. I im pomóc. W rękach miał plakat, promujący otwartą niedawno przez niego szkołę dla biednych ale zdolnych dzieci. Niedługo rozwiesi te plakaty na ulicach mając nadzieję na wyłapanie najzdolniejszych. Nieoszlifowane, brudne diamenty mało różnią się od kamieni. Otworzył okno gdyż nie znosił zapachu papierosów. Jego gość notorycznie palił, przez co miał już go serdecznie dosyć. Był zły że jego przełożony zostawił go z tym bufonem. Rozległo się pukanie. Warren usiadł na wysokim fotelu i przysunął się do wielkiego dębowego biurka. Proszę! - rzucił od niechcenia.
Do pokoju wbiegł jego asystent, Willy.
-Panie Buffett, przepraszam że przeszkadzam. Myślę że to pana zainteresuje. Od naszych chłopców z policji - Podał mu kopertę i wyszedł.
Warren wyjął zdjęcia. Trupy. Krew. Odłożył je na biurko, zrobiło mu się niedobrze. Za to jego gość mocno się ożywił. Sehr interessant, sehr interessant! - zachwycał się jak dziecko oglądając potworne zdjęcia. Warren miał już dość tej jego czarnej mowy. Miał dylemat: jeśli to na zdjęciach jest faktycznie tym czym myślał, to stanął przed wielką szansą. Co prawda jego zwierzchnik kazał mu nie wychylać się, jednak łączność nie działa to nie musi z nim nic konsultować... Teraz jednak on tutaj dowodzi i zrobi to na co należy. Uśmiechnął się od szeroko. Genau, mein Freund. Sehr interessant.

---