“Cyrk to jedna z najstarszych form rozrywki, możliwe że starsza nawet od piwa. I choć liczne grono mieszkańców świata wybiera to drugie, to nadal jest kilka trup cyrkowych zbierających pełne namioty widzów. Momo że praca w cyrku nie jest łatwa ni bezpieczna, to nadzwyczaj opłacalna. Zwłaszcza dla najstarszych cyrków, które już dawno temu zapomniało z skąd tak naprawdę pochodzi. A drogę i cztery strony świata, ma za swój dom.


Pękaty krasnolud który swoją tuszą przypominał piłkę, siedział przed wagonem mieszkalnym pomalowanym w płomienie. Na wagonie widniał napis “Smoczy Bracia”, zajmowali się oni pluciem i połykaniem ognia. Opasły krasnolud miał na imię Skali, podczas występów jego specjalnością było podpalanie swoich gazów. Starszy z braci kulawy Megnar wybiegł zza wagonu wróżki, zasapany wyrwał bratu kufel i przechylił do dna.

- Miałeś nie pić przed występami! - khazad zganił swojego młodszego brata. - Nie pamiętasz jak ostatnio podpaliłeś se flaki.

- Nie mów mi co mam robić, sam żeś właśnie opróżnił pół.

- Dobra nie ważne, choć za mną. Jeszcze czegoś takiego na walkę nam Wieśmin nie sprowadził, to będzie walka dekady!

Bracia doszli do największego z namiotów w kilka minut, gdy zobaczyli kolejkę stanęli.
- Pare minut temu było tu pusto - powiedział bardziej do siebie niż do zostawionego w tyle brata. - Musimy iść od tyłu, na trybuny nie wejdziemy.

Skali nie był tym faktem zachwycony, dochodząc tu był już zlany potem. Mimo to widok jaki zastał braci za namiotem, rekompensował ten wysiłek. Specjalista z cyrku “Monsterum”, atrakcja specialna, Wieśmin. Stał przy wielkim wejściu do namiotu, jak gdyby nigdy nic trzymał lekko łańcuch na którym wprowadzał tam cyklopa. Wydawał się on zahipnotyzowany, posłusznie wszedł do namiotu.

- Szybko, trzeba zająć miejsca, podobno ma walczyć jakiś ochotnik - poganiał Megnar.



Cyrk był sławny ze swojej areny walk, chętni wojownicy pojawiali się z całego świata. A ponieważ cyrk miał już ponad sto lat, zdążył już zasłynąć w najdalszych regionach. I choć obecnie był pod miastem Wolfenburg można było spotkać tu wojowników którzy towarzyszyli cyrkowi od Kislevu. Za wygranie walki oferowane są wysokie nagrody, nie rzadko władze miasta zlecają pojmanie uciążliwego potwora by wystawić go na arenie. Ku ucieszy gawiedzi, nękający ludzi potwór ginie na ich oczach.”