Na oko trzydziestoletnia kobieta obudziła się na kwiecistej polanie, otoczonej starymi, zielonymi drzewami. Miejsce to wyglądało, jakby ktoś wyciągnął je z baśni, fioletowe i błękitne kwiecie świeciło własnym, bladym światłem, a nad trawą unosiła się śnieżnobiała mgła. Wszystkiemu przyświecał księżyc na bezchmurnym niebie pozbawionym jeszcze gwiazd. Elfka nie czuła jednak zimna, chociaż pora z pewnością była późna i zimowa…
Obok kobiety leżała pozłacana, stara maska oraz elficki miecz. Kobieta instynktownie wiedziała, że to jej rzeczy, zapragnęła czym prędzej zakryć swe oblicze maską, a dłońmi dobyć miecza. Bez tych rzeczy czuła się… naga. Pragnienie to było tak silne, iż zrobiła to bez namysłu.
Dopiero po tym spostrzegła, iż nie jest sama. Parę metrów od niej stała druga kobieta, nieokreślonej rasy. Była… dziwna. Blada brunetka o długich, pięknych, falistych włosach, niemal tonęła w czerwonych różach. Mgła kłębiła się wokół niej, jakby była czymś żywym.
Elfka zapragnęła coś powiedzieć. Na usta cisnęło się jej tysiące pytań… “Kim jesteś?”, “Gdzie ja jestem?”, “Jak tu trafiłam?”. Odkryła jednak, iż z jej ust nie wydobywało się żadne słowo. Jedynie nieme zdziwienie... Kimkolwiek była elfka, nie umiała mówić.
Druga kobieta uśmiechnęła się łagodnie, chociaż zamaskowana czuła, iż zamiary jej towarzyszki nie spodobałyby się jej. Na szczęście, kimkolwiek by nie była, nie miała zamiaru atakować.
- A więc mi uciekłaś… - rzekła z bólem, a do jej oczu napłynęły łzy. - Trudno… Widocznie zasłużyłaś na drugą szansę. - Odwróciła się i poczęła kroczyć przez mgłę, znikając w jej oparach. - Niech ci się powodzi…