Szanowni, niniejszym z wielką przyjemnością otwieram oficjalną rekrutację do sesji „Ogród Czarnego Lwa” w systemie Degenesis: Rebirth. Pół tysiąca lat po apokaliptycznej katastrofie podzielona na rywalizujące ze sobą frakcje Europa podnosi się z kolan stając do ostatecznej walki przeciwko przybyłej z kosmosu obcej formie życia - lecz nie zjednoczona, tylko rozdarta wewnętrznymi konfliktami i jednocześnie bezwzględnie eksploatowana przez afrykańskich kolonizatorów.

Czy to oznacza, że wbrew wcześniejszym informacjom w sondzie zamierzam przyspieszyć start sesji? Nie, chciałbym rozpocząć wspólną zabawę od poniedziałku 22.08.2022 (lub nawet przed weekendem 20-21.08, jeśli rekrutacja zostanie zamknięta z wyprzedzeniem). Termin ten oznacza, że zainteresowani użytkownicy chcący zapoznać się wcześniej z podręcznikami nadal będą mieli na to półtora miesiąca czasu. Jednocześnie otwarcie rekrutacji już teraz, z sześciotygodniowym wyprzedzeniem, pozwoli mi i zainteresowanym na spokojne przygotowanie KP oraz rysów fabularnych postaci.

Poszukuję czterech do sześciu graczy gotowych wcielić się w bohaterów zamieszkujących aktualnie Perpignan. Nadmorskie miasto położone w cieniu Pirenejów, współrządzone przez klan Bordenoir oraz neolibijski konsulat, jawi się przyjezdnym ostoją bezpieczeństwa, dostatku i kultury, ale i tutaj czai się wiele niebezpieczeństw, od tnących morską wodę trójkątnych płetw i krążących w górach przemytników po wielkomiejskie intrygi kupieckie, tarcia międzyfrakcyjne, zakazane romanse i politykę przez duże P!

Nie będę wymagał od kandydatów znajomości systemu, aczkolwiek zamierzam faworyzować chętnych, którzy względnie samodzielnie przygotują sobie KP w oparciu o dostępne bezpłatnie podręczniki (wydawca DEG udostępnił wszystkie swoje materiały w formacie PDF) - oczywiście w razie potrzeby jak najbardziej wesprę pomocą w procesie tworzenia postaci. Ponieważ cały system składa się z trzech podręczników głównych i całej serii dodatków, zawężę w spojlerze poniżej materiał sugerowany do przestudiowania, bo objętość rulebooków naprawdę potrafi w DEG przytłoczyć. Jeśli jednak ktoś nie będzie się czuł na siłach, aby samemu stworzyć postać, po to właśnie zakładam rekrutację z takim wyprzedzeniem, aby zapewnić nam dość czasu do wykreowania wymarzonego herosa wspólnymi siłami.

Podręcznik główny Primal Punk - na stronach 46-49 znajduje się skrócona prezentacja każdego z podstawowych kultów (frakcji). Po zapoznaniu się z tym materiałem proponuję przeskoczyć do szczegółowego opisu tego kultu, który wzbudził Wasze zainteresowanie (umieszczone w przedziale stron 147-327). W drugim podręczniku podstawowym - Katharsis - na stronach 47-97 znajdują się opisy przedstawicieli kultów od strony mechanicznej. W dodatku The Killing Game na stronach 28-29 znajduje się opis samego Perpignanu, a na stronach 14-65 mocno szczegółowy opis całej południowej Franki. W dodatku Clans of Rhone znajdziecie opis czterech klanów tego regionu, z których trzy (Bordenoir, Touloni, Resistance) są dopuszczone do niniejszej rozgrywki.

Teraz chciałbym napisać kilka słów o swoim wyobrażeniu sesji. Jako Mistrz Gry lubię tworzyć spójną i bogatą w szczegóły historię, przykładam dużą wagę do obszernego opisywania świata i lubię zaznaczać w swoich postach fakt, że postacie są z tym światem silnie powiązane. Tworząc te opisy wplatam w nie często bohaterów jako statystów. Nie jestem zbyt zagorzałym zwolennikiem doka, ale nie mam nic przeciwko okazjonalnemu zeń korzystaniu oraz temu, aby gracze wspólnie tworzyli tym narzędziem własne scenki. Od uczestników oczekiwałbym zaangażowania we własne wpisy większego niż jednolinijkowce oraz świadomości, że każda akcja wywołuje reakcję, a każda decyzja pociąga za sobą konsekwencje (mowa tu oczywiście przede wszystkim o postaciach graczy).


Długość kolejki, absencje, kostkowanie, PvP

Chciałbym oprzeć rozgrywkę na kolejkach cotygodniowych, gdzie poniedziałek i wtorek byłyby zarezerwowane na „duży odpis” MG, a okres od środy do niedzieli na posty graczy oraz „małe odpisy” MG (mam tu na myśli dodatkowe wpisy w kooperacji z graczami, gdyby jakieś wątki wymagały dodatkowej aktywności w trakcie kolejki). Tym samym oczekuję co najmniej jednego wpisu tygodniowo, ale jestem w stanie postować częściej, jeśli z punktu widzenia graczy byłoby to potrzebne. Absencje są oczywiście doskonale zrozumiałe, wszyscy znamy prozę życia. W takiej sytuacji wystarczy mnie uprzedzić o nieobecności i jej przewidywanej długości trwania, a ja zajmę się wówczas proksowaniem bohatera. Brak zrozumienia wykazuję jedynie dla długotrwałego znikania z sesji bez słowa i rezerwuję sobie wówczas prawo do rozporządzenia porzuconą postacią wedle własnego uznania (najczęściej szybko wpada ona w jakieś kłopoty, co całkiem trafnie prezentuje ilustracja poniżej).

W trakcie gry będziemy regularnie rzucać kostkami, żeby się nam do czegoś przydały te stworzone z pietyzmem KP. Jako narzędzie posłuży nam forumowa Kostnica. I jeszcze kwestia PvP - w Degenesis bohaterowie często mają swoje własne ukryte cele, którzy nie muszą być zgodne z celem nadrzędnym całej drużyny. Nie mam nic przeciwko temu, aby BG skrobali sobie na boku rzepki, ale otwarty konflikt PvP nie wzbudzi we mnie entuzjazmu.


Dostępne frakcje

Świat Degenesis umożliwia grę przedstawicielami wielu nacji, frakcji, kultur i państw, ale przez wzgląd na dzielące je różnice etniczne, kulturowe i religijnie nie zawsze można upchnąć do drużyny reprezentantów wszystkich tych opcji. Tak będzie i tym razem - ponieważ gramy na południu Franki i w cywilizowanym regionie o silnych wpływach Kultu Pasterza, niedostępne będą frakcje Sędziów, Kronikarzy, anabaptystów i Albinów. Helwetów widziałbym w roli legalnych najemników lub dezerterów. Z dodatku „Klany Rhône” bez problemu przyjmę Bordenoir, Tulończyków i Rezystę. Złomiarze, jehammedanie, apokaliptycy, Neolibijczycy, Szpitalnicy, harapowie (Scourges), Anubianie i uniwersalni klanyci wedle życzenia. Frakcje z innych suplementów, na przykład Exalterzy, po gruntownym przemyśleniu propozycji.

Zdaję sobie sprawę, że osoby nie znające świata Degenesis mają teraz mętlik w głowach, ale bez obaw, tutaj uprościmy sprawę - takim chętnym proponuję dokonanie wyboru spośród ośmiu dostępnych propozycji z podręcznika głównego - Szpitalnik, złomiarz (scrapper), klanyta (clanner), Neolibijczyk, harap (Scourge), Anubianin, apokaliptyk, Helweta. W razie potrzeby służę poradą w wyborze.

W mojej prywatnej opinii najtrudniejszy do poprowadzenia jest Anubianin (już sam proces inicjacji akolity Kultu Szakala odciska ogromne piętno na człowieczeństwie, a do tego dochodzi jeszcze cała ta otoczka afrykańskiego mistycyzmu i symbioza z psychoflorą - to zdecydowanie propozycja dla kogoś, kto jest już mocno zagłębiony w świat Degenesis. Z kolei wybór apokaliptyka będzie wymagał przedyskutowania tego, czy podniesiemy próg wiekowy sesji z 18+ na 21+, ponieważ tutaj pojawia się wątek odczłowieczenia w innym ekstremum: przemoc seksualna, pedofilia, dzieciobójstwo, handel organami i wszelakie psychozy to znaki szczególne tego kultu, więc jeszcze przed grą będzie trzeba zdecydować jak głęboko w mroczne sekrety apokaliptyków zamierzacie wniknąć jako członkowie tej sekty!

Tworzenie KP

Tworzenie Karty Postaci może się odbyć na dwa sposoby: tradycyjnie z ołówkiem i kartką papieru lub z użyciem generatora KP na stronie Degenesis RPG. Korzystanie z tego drugiego rozwiązania jest zdecydowanie łatwiejsze, bo ma ono wbudowane w panel modyfikatory związane z pochodzeniem, konceptem charakteru i kultem, a także zasady zaawansowane Legacies z dodatku Artifacts - dzięki temu nie trzeba skakać po dwóch książkach, żeby poskładać KP w całość.

I tak, jak najbardziej zezwalam na skorzystanie z zasady zaawansowanej Legacies, która tworzy historię przeszłości bohatera, generując dodatkowe punkty umiejętności na starcie, ale też konkretne konsekwencje. To świetne narzędzie pozwalające wzbogacić postać gracza.

Akcja przygody będzie toczyła się w południowej części Franki pomiędzy Pirenejami i Tulonem, być może również w delcie Rhône i na Morzu Śródziemnym. Gramy w lecie roku 2595, a zatem przed Operacją Mirage, przed trzęsieniem ziemi (w przenośni) w Bretanii, przed kryzysem w Protektoracie Justitianu oraz tuż po najbardziej chyba znamiennym wydarzeniem w historii najnowszej Franki, czyli wyruszeniem szlachetnego Abdela Sanguine z Montpellier w podróż do Białego Wilka z Bergamo.


Słowo końcowe

Zastanawiam się czy napisałem już wszystko, co chciałem Wam przekazać tytułem wstępu, ale jest tego tyle, źe chyba wystarczy na początek. Czekam na wszelkie dodatkowe pytania oraz na ewentualne zgłoszenia. Kreujcie swoich bohaterów, abyśmy czym prędzej mogli zapuścić się w świat Degenesis.

Liczni nowi przyjaciele już nie mogą się doczekać, aby Was poznać!

Nie każcie im zbyt długo czekać, ponieważ nie należą do zbytnio cierpliwych, a kiedy się rozeźlą, nie wyglądają już tak przyjacielsko i życzliwie jak na powyższych ilustracjach!!! Co więcej, ci tutaj to tylko kilku mieszkańców tego niesamowitego świata, z którymi możecie mieć przyjemność zawrzeć bliższą znajomość!

Aro, gdybyś chciał skorzystać z zasad zaawansowanych z podręcznika Artifacts i wybrał sobie 1-3 Legacies, to historia życia Twojej postaci zostałaby napisana z automatu w 75% (zapewniając Ci jednocześnie dodatkowe punkty umiejętności i inne profily ORAZ pewne życiowe konsekwencje dla zachowania balansu).

Nie będę wymagał szczegółowych KP, są one opcjonalne. Im więcej będziemy wiedzieli o postaci (ja MG i jej prowadzący), tym więcej pewnych praktycznych informacji o świecie będę mógł przekazać graczowi w nawiązaniu do jej konkretnej przeszłości. Zresztą ludzie żyjący w tym świecie mają mnóstwo tajemnicy, które wolą zachować dla siebie…

Tak prędka rekrutacja nieco mnie zaskoczyła. Jak pisałem w sondzie dołączam.

Postać będzie zapewne połączeniem profilu przetrwania i rozmówcy, nieco zapalczywego, frywolnego, wręcz libertyna. Człek pełen pasji, alei skrywający stare smutne tajemnice.

Nanatar, nie ma pośpiechu. Po to została założona rekrutacja z tak dużym wyprzedzeniem, abyśmy mieli dość czasu na drobiazgowe dopracowanie Kart Postaci. Przygotujemy sobie wszystko na spokojnie.

Dostałem do tej pory cztery propozycje KP, dwie praktycznie kompletne mechanicznie i fabularnie. I jeszcze podkreślę fakt, że wszyscy kandydaci korzystają bez skrępowania z zasad Dziedzictwa (Legacies) z dodatku Artifacts, więc szczerze zachęcam do sięgania po to opcjonalne narzędzie.

Cytat:

Napisał Sonichu Tak się spytam czy jest w tym systemie coś na wzór hibernatusa z Neuroshimy? Żeby móc grać oficjalnie nieogarem z bezmózgowiem który dopiero zaczyna się uczyć o co się rozchodzi w tym świecie.

Faktycznie, w świecie Degenesis istnieją hibernaci, ale są to zmodyfikowani genetycznie i zaprogramowani mentalnie ludzie należący do Recombination Group, międzynarodowej korporacji odpowiedzialnej za przyłożenie ręki do Eshatonu. Są wybudzani ze snu seriami co sto lat, realizując kontynentalny eksperyment społeczny, który zarząd RG zaplanował na całe pokolenia. W grze mają charakter tych złych, elitarnych żołnierzy i mistrzowskich manipulatorów o krwi wzbogaconej o nanoroboty, które zapewniają im nadludzkie parametry fizjologiczne. Co ciekawe, w postapokaliptycznym układzie pokarmowym znajdują się dużo powyżej ludzi, ale nie są bynajmniej drapieżnikami szczytowymi, powyżej znajduje się drapieżnik, który żeruje na nich!

Jak najbardziej można by pokusić się o grę Sleeperami, ale tylko w ramach specjalnego scenariusza napisanego pod tę właśnie frakcję (w tej przygodzie nie ma takiej opcji, niestety).

Kuoro Wanadu

(Neolibijczyk, 8ART)

13 sierpnia 2595, Perpignan

Metalowe łopatki wentylatora obracały się tuż pod sufitem mieląc w ospałym tempie gorące powietrze. Leżący na schludnie zasłanym łóżku mężczyzna śledził ich ruch przymrużonymi oczami, trzymając założone ręce za głową i postukując podeszwą jednego z butów w oparcie drewnianego mebla.

Apartament położony na najwyższym piętrze domu gościnnego oferował widok zarówno na morze jak i na odległe zbocza Pirenejów, ale Wanadu od razu odrzucił propozycję właściciela wybierając tańszy pokój piętro niżej, z tarasem skierowanym na południe. Goście zamieszkujący najdroższe apartamenty zwykli zwracać na siebie najwięcej uwagi, a Afrykanin wolał tego w obcym dla siebie mieście unikać.

Pięć dni spędzonych w Perpignanie pozwoliło mu zapoznać się z układem dzielnic miasta, z infrastrukturą portu, licznymi targowiskami i kwartałami rzemieślników. Ciżba białych tubylców na ulicach mogła budzić dyskomfort, bo wiele zachowań Wron, ich mowa ciał i interakcje społeczne znacząco różniły się od tego, co można było zobaczyć na ulicach Algieru. Słyszane wokół dźwięki yoruby stanowiły pewną namiastkę wrażenia ojczyzny, ponieważ jedynie Tulon przewyższał Perpignan pod względem liczności afrykańskich osadników - lecz populacja nadmorskiego miasta wciąż przytłaczała rzeszą białoskórych autochtonów, w zasadzie przyjaznych, ale irytująco przeświadczonych o tym, że równi są swoim statusem i prawami Lwom.

Wanadu dziękował losowi za sposobność nauki frankańskiej mowy od jednego z lepiej wykształconych niewolników w służbie szejka Inariti. Człowiek ów - twierdzący wszem i wobec, że jest dalekim krewniakiem rodu Sanguine z Montpellier i że przysługuje mu status co najmniej dyplomaty, nie zaś niewolnego sługi - budził na dworze szejka powszechną wesołość, toteż czcigodny Inariti oszczędził mu batów i znakowania gorącym żelazem mianując Franka nadwornym błaznem i obarczając go obowiązkiem wtłaczania ojczystej mowy w głowy tych uczniów, którzy mieli w przyszłości pracować we frankańskich filiach Banku. Teraz, choć wciąż nie władał tym językiem bezbłędnie, Neolibijczyk mógł się przynajmniej uwolnić od wrażenia całkowitego wyobcowania na ziemiach Wron.

Na zewnątrz rozległ się przeciągły dźwięk rogu, powtórzył się kilkakrotnie w krótkich odstępach czasu. Wanadu podniósł się z łóżka, przemierzył szybkim krokiem pokój i otworzył dwuskrzydłowe drewniane drzwi strzegące przystępu do balkonu. Fala skwaru wdarła się ze zdwojoną siłą do wnętrza kiepsko klimatyzowanego pomieszczenia, ale na hebanowej skórze nawykłego do upałów Afrykanina pojawiło się zaledwie kilka kropel potu.

Opierając dłonie o rozgrzaną poręcz powiódł wzrokiem po dachach czworokątnych domów opadających rzędami ku wybrzeżu, po rozpiętych nad wewnętrznymi dziedzińcami płachtach czerwonego sukna, które łopotały pod dotykiem łagodnej bryzy. Krzyk niezliczonych morskich ptaków niósł się ponad całym Perpignanem, tworzył tło dla gwaru i zgiełku miasta, które plemię Bordenoir podniosło z ruin po dwudziestu lat inwestycji czynionych przede wszystkich przez Bank Trypolisu. Daleko w dole w niebo wystrzeliwała blisko trzydziestometrowa wieża z solidnego metalu, wzniesiona pośrodku wraku zatopionego w porcie okrętu i pełniąca teraz rolę bastionu szczerzącego ku Balearom długie lufy dział. Utkane z pietyzmem przez miejscowych rzemieślników ogromne sztandary Perpignanu wisiały na ścianach wieży obok flag Banku Handlowego - złoto i zieleń Neolibii oraz czerwień i czerń Bordenoir.

Lew i Wrona ramię w ramię, bratersko kładący podwaliny pod lepszy, bezpieczniejszy i bardziej dostatni świat.

Wanadu uśmiechnął się bezwiednie kącikami ust, doskonale pomny ukrytych celów propagandy mającej zjednać Afrykanom serce ludów Franki. Krwawe walki w Hybrispanii nie ustawały, a iberyjskie Wrony wbrew wszelkim prognozom szejków Trypolisu wciąż powstrzymywały wojska konsula Cordoby generując gigantyczne koszty i utrudniając wasalizację regionu. Jednocześnie kult obłąkanych technofilów z odległej Borki czaił się w zakamarkach południowej Europy sącząc kłamliwy jad w uszy prostolinijnych Franków i wyrachowanych Alpejczyków, fałszywie oskarżając Neolibię o wszelkie mogące przyjść komukolwiek na myśl zło. W takiej sytuacji Trypolis musiał zabiegać o więcej stabilnych przyczółków na południu Franki niźli tylko sam Tulon, a Perpignan położony był na wyciągnięcie ręki i od blokujących drogę do serca Hybrispanii Pirenejów i od stanowiącej rdzeń frankańskiej Rezysty Tuluzy.

Róg zabrzmiał ponownie, wzywając wiernych na modlitwę do świątyni Rogatego Boga. Cień uśmiechu zniknął w jednej chwili z warg Wanadu. Tak, koniec końców pozostawała jeszcze kwestia religii. Wrony były w tym względzie niezwykle kreatywne tworząc cały panteon fałszywych bożków mających czuwać nad ich nieśmiertelnymi duszami, ale dwóch najpotężniejszych kultów Europy nie mogli lekceważyć nawet szejkowie Trypolisu. Wanadu dostrzegł w Perpignanie kilka razy ubranych w charakterystyczne stroje Anubian, ale opiekunowie zmarłych starali się nie zwracać na siebie uwagi w mieście otwarcie hołubiącym Jehammeda, patrona kultu pełnego absurdów i przesądów budzących szczery śmiech racjonalnych ludzi. Tak, jeśli Neolibia miała w pełni zasymilować frankańskie ludy, szejkowie winni byli uczynić wszystko, aby zniwelować wpierw wszelkie wpływy kultu Pasterza oraz rywalizującego z nim Złamanego Krzyża. Tylko w ten sposób zabobonne Wrony mogły dołączyć do oświeconej części ludzkości, wykształconej, racjonalnej, wiedzionej ku lepszej przyszłości dzięki radom i przepowiedniom wróżbitów Anubisa.

Daleko na horyzoncie po morzu przesuwał się podłużny ciemny kształt zmierzający powoli w stronę zachodu. Wanadu z rosnącą niecierpliwością oczekiwał przybycia Mufasy, ale znał na pamięć rozkład neolibijskich statków kursujących po Morzu Śródziemnym. Jednostka idąca opodal Perpignanu musiała być Ghadamisem, frachtowcem koncesjonowanym przez niepodzielnego władcę Tulonu Hamzę, płynącym do Gibraltaru i odchodzącym przez to od wybrzeża w zamiarze obejścia Półwyspu Balearskiego.

Mufasa najprawdopodobniej wciąż jeszcze tankował zapasy ropy w algierskim porcie i miał się pojawić na redzie Perpignanu najwcześniej za osiem dni. Na jego pokładzie miały przypłynąć baryłki oczyszczonej ropy, przetworzona mechanicznie żywność, części zamienne do maszyn, amunicja i materiały wybuchowe dla garnizonu harapów strzegących konsulatu, flakony bezcennego Oleju Marduka i mnóstwo innych pożądanych we France towarów.

Oraz kilka zabezpieczonych szyfrowanymi zamkami metalowych skrzyń z pieczęciami Banku, przeznaczonych do osobistego odbioru przez Kuoro Wanadu.

Odgłos stukania w drzwi pokoju wyrwał mężczyznę z głębokiego zamyślenia. Neolibijczyk przeszedł poprzez apartament w stronę wejścia, otworzył drzwi przybierając obojętną minę. Stojący za progiem właściciel domu gościnnego, rodowity Algierczyk w tradycyjnych białych szatach, ukłonił się z zawodowym szacunkiem.

- Przybył przewodnik, który zabierze pana do Pradesu - powiedział gospodarz wskazując dłonią na młodego Wronę, stojącego w podyktowanej etykietą odległości od progu - Wybrałem człowieka, który cieszy się bardzo dobrą opinią. Zna równie dobrze wszystkie zakątki Perpignanu, co okoliczne górskie osady.

- Dziękuję - odpowiedział Wanadu podając właścicielowi przybytku kilka wyciągniętych z kieszeni złotych monet - Niech zaczeka na dole, niebawem zejdę.

Szanowni kandydaci, powyższy tekst stanowi fabularne wprowadzenie dla pierwszego zaakceptowanego gracza, 8ARTa - a zarazem jest próbką mojego warsztatu oraz prezentacją sposobu, w jaki będę chciał przedstawiać Wam widziany oczami bohaterów świat. Mam szczerą nadzieję, że obszerność niektórych postów Was nie zniechęci, ewentualnie przywołajcie mnie w odpowiednim momencie do porządku, to zacznę się streszczać (chociaż pewnie nie na długo).

Jak wspomniałem, jest to fabularna introdukcja, którą będę chciał napisać dla każdego z pozostałych bohaterów z osobna (oczywiście uzgadniając pewne szczegóły w treści) - dzięki temu będziecie wiedzieli, o czym myśli Wasza postać w momencie startowym gry i co nią kieruje (albowiem musicie pamiętać, że o tym świecie Wasi bohaterowie wiedzą znacznie więcej niż Wy gracze).

Niepotwierdzony jeszcze awatar 8ARTa pochodzi z działu Icons z oficjalnej strony Degenesis i osobiście gorąco zachęcam, abyście w poszukiwaniu swoich własnych awatarów zajrzeli w pierwszej kolejności właśnie tam, ponieważ wszystkie one trzymają bardzo wiernie klimat settingu!