Mira

Papieros dogasał w popielniczce.
Po trzech zaciągnięciach odechciało jej się go, wrzuciła go do pełnego petów pudełeczka po fistaszkach i nawet nie zadusiła. Tlił się, aż spalił... od wewnątrz. Żar drążył jego lędźwie, aż pożarł wszystko, pozostawiając jedynie śmieszny, osmolony kawałek filtru – wspomnienie papierosa, jego karykaturę.

Patrzyła na ten proces, chłonąc dym w płuca i zastanawiając się, co też mógł czuć ów wytwór ludzki. Odbierając mu jego właściwą formę – zapalając, ale nie paląc w sposób należyty - ośmieszyła go, ba! Wręcz upokorzyła, na dodatek bezczeszcząc jego ciało i sprowadzając do postaci śmiesznej gąbki. Teraz mogła z niego drwić, a on nie miał już niczego, by się ukryć. Wypalił się.
Czy on naprawdę nic nie czuł? Nie wstydził się? Nie lamentował nad niedokonanym żywotem?


Dzwonek do drzwi. Typowy, stworzony na modłę amerykańską dźwięk dzwonka do drzwi. Niby ciepły, nieponaglający, jakby chcący przyjemnym brzmieniem oszukać tego, który drzwi musi otworzyć. A może pragnie wynagrodzić mu cierpienia związane z oderwaniem się od zajęcia, nawet jeśli była nim obserwacja dopalającego się peta?

Choć ledwo ćwierć wieku minęło od momentu, kiedy jako kwilące niemowlę opuściła dostatni przybytek matczynego wnętrza, teraz stęknęła wzorem starej kobieciny.
Lekko zdezorientowanym wzrokiem potoczyła po pokoju. Bałagan, bałaganem, ale gdzieś tu przecież musiała być jakaś koszula. Może nie czysta, ale jeszcze nie brudna, taka z etykietą „można jeszcze raz założyć”.

*DING DONG*

Dźwięk wdzierał się do aparatu słuchowego jak gdyby przepraszając i goniąc zarazem. Wiedziała, że nie może go zignorować. Godzinę temu telefonował właściciel mieszkania informując, że ma nowego współlokatora, który jeszcze dziś powinien się zjawić. Szkoda tylko, że nie wspomniał nawet płci osoby X, a może i lepiej? Po co budować sobie obraz kogoś, kogo się jeszcze nie zna?

O. Znalazła flanelową koszulę. Oczywiście, nie tę, którą chciała, tamta bowiem złośliwie wpełzła w jakiś ciemny kąt i teraz naigrywała się z właścicielki, ale inną – wystarczająco dobrą na pierwsze spotkanie. Skoro mieli mieszkać ze sobą, to nie było po co się stroić. Osoba X prędzej czy później pozna jej domową „formę” i mogłaby się rozczarować. A tak, karty zostały wyłożone na stół.

Szurając po podłodze stopami (znów zapomniała kapci), przeszła do przedpokoju i tam na chwilę przystanęła przy lustrze.

„Beznadzieja. Chyba znów przytyłam... No, ale co się dziwić, jak się cały dzień ślęczy przed monitorem? Wcześniej w ramach spalania tłuszczu chociaż uprawiałam seks, ale teraz facet się wyprowadził do Anglii, a wibrator, jaki by nie był wielki, gruby i bogaty w opcje regulacji drgań, nie wymęczy tak człowieka, jak drugi człowiek. Oto stare prawo Inków.”

Wzruszyła ramionami i skierowała się do drzwi. Kiedy przekręcała zamek, przypomniała sobie, że wpierw powinna spojrzeć przez judasza. Wtedy miałaby te cennych kilka sekund na przyjęcie odpowiedniej strategii komunikacyjnej, bo wiedziałaby już, jak wygląda jej gość. No trudno, będzie tak jak z jajkiem-niespodzianką.
Zresztą jej nastawienie było i raczej pozostanie neutralne. Z jednej strony trochę żałowała utraconej suwerenności, z drugiej mogła odetchnąć, bo właściciel nie będzie miał podstaw, żeby obciążyć ją pełnymi kosztami utrzymania mieszkania. Ot, poświęcenie pragnienia samotności w imię stabilizacji materialnej. Typowe dla obecnej rzeczywistości.

„Czy rzeczywistość może być nieobecna? Jeśli tak, to czym by się to objawiało? Nieobecna czyli... zamyślona, a może po prostu wyszła do kiosku po fajki i jej nie ma?”

Z tymi pytaniami w głowie uchyliła drzwi. Para oczu, nos, usta, głowa, ręce, nogi.
Osoba X okazała się być typowym przedstawicielem homo sapiens. No trudno...




Witam

Dziwny tekst, prawda? Jest on w moim zamierzeniu pierwszym postem solówki, którą chciałabym rozegrać na forum. A że do tanga trzeba dwojga, potrzebuję drugiej osoby (współlokatora, który akuratnie się wprowadza), która zarówno byłaby współgraczem, jak i drugim MG... Współpisarza – rzec by można – bo chciałabym, aby ta sesja miała formę opowiadania.

Przyznaje się bez bicia, ze nie mam żadnego scenariusza – chcę grać „na żywca”, aby świat i nasze postacie uszczegóławiały się wraz z rozwojem gry. Jedyne co zakładam to to ,że jest to nasz świat, nasza polska rzeczywistość. Trochę mi się przejadły heroiki, wobec czego mam ochotę rozegrać sesję, która będzie studium codzienności – zapisem myśli, gestów i odczuć, do których normalnie nikt nie przywiązuje większej uwagi, a które jednak są obecne w naszym życiu. Przy tym nie wykluczam elementów fantastycznych, ani żadnych innych, gdyż to jak akcja się rozwinie, będzie zależało przecież nie tylko ode mnie, ale i od drugiego MG.

Nie wyznaczam terminów postów, ani ich objętości. Liczę na to, że mój współgracz będzie osobą elastyczną, która zarówno będzie potrafiła prowadzić szybki, kilkulinijkowe dialogi, jak i tworzyć rozległe partie opisowe dotyczące tła. Jeśli chodzi o moje oczekiwania to jednak wolałabym, żeby osoba miała za sobą te 18 wiosen, nie chce bowiem tematów tabu. Człowiek ma różne myśli, a ja nie chcę ich przesiewać.

Jak powinno wyglądać zgłoszenie?
Zgłoszeniem będzie post do tej sesji, czyli następujący po moim tekst opisujący pojawienie się współlokatora. Co do niego wrzucicie – Wasza broszka. Ja nie oczekują naśladownictwa mojego stylu, chciałabym tylko utrzymać konwencję naturalistyczną.
Do 16 marca, do godziny 22.00 czekam na teksty przesłane mi czy to na maila (lorinale@poczta.fm), czy na PW.

Zapraszam

 

__________________
Konto zawieszone.